Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Albitte, Salicetti, Laporte". Uchwałę wykonano i Bonaparte został osadzony w więzieniu w Nicei, gdzie pozostał przez 14 dni, po czym decyzją tych samych ludzi odzyskał wolność. Napoleon uniknął niebezpieczeństwa po to tylko, by go spotkać miała inna przykrość. Termidor przyniósł z sobą gruntowne zmiany w komisjach Konwentu. Pewien stary kapitan, nazwiskiem Aubry, stanął na czele komisji, a pierwszą jego czynnością był nowy plan organizacji armii, w którym sam sobie nadał rangę generała artylerii. Co się tyczy Napoleona, nadano mu jako zadośćuczynienie za odebrane stanowisko generała artylerii - stopień generała piechoty w Wandei. Uważając jednak teren wojny domowej w małym zakątku Francji za zbyt ciasny dla swej ambicji, odmówił przyjęcia nadanego mu stanowiska. W rezultacie został mocą uchwały komisji Konwentu skreślony z listy czynnych oficerów. Zbyt już uważał się Napoleon za człowieka, którego we Francji nikt nie zdoła zastąpić, by go ta niesprawiedliwość nie miała głęboko urazić. Choć nie osiągnął jeszcze w życiu tych wyżyn, z których roztacza się widok na cały horyzont, który należało jeszcze przebiec, to jednak żywił już na to niejakie nadzieje, nie mając jeszcze pewności. Nadzieje te obecnie rozwiały się. On, który przewidywał w sobie tyle możliwości i tyle geniuszu, widział się teraz skazany na długą, jeśli nie wieczną bezczynność, i to w okresie, w którym każdy kto szedł naprzód, osiągał swój cel! Na razie wynajął pokój w domu przy ulicy Mail, sprzedał za 6000 franków swe konie i powóz i z tą niewielką sumką pieniędzy postanowił osiąść na wsi. Wzmożona siła wyobraźni łatwo czyni przeskok z jednej skrajności w drugą. Wygnany z obozu wojennego, nie widział Napoleon przed sobą nic ponad życie na wsi. Nie mogąc być Cezarem, zamierzał zostać Cyncynatem. W tej sytuacji przyszło mu znowu na myśl miasteczko Valence, gdzie nie znany nikomu przeżył tak szczęśliwie trzy lata. Tam to skierował swe kroki w towarzystwie brata Józefa, który wracał do Marsylii. W pobliżu Mont~elimar obaj wędrowcy zatrzymali się. Bonapartemu spodobało się położenie i klimat miejsca, zapytał tedy, czy nie można by w okolicy nabyć skromnego mająteczku ziemskiego. Ludzie odsyłają go do pana Grassona, bardzo uprzejmego adwokata, u którego obaj bracia oglądają niewielką posiadłość, nazwaną "Beauserret", której sama nazwa - "Piękna siedziba" - świadczyła już o uroczym położeniu miejsca. Posiadłość ta spodobała się Napoleonowi i jego bratu, obawiali się jedynie, czy cena nie będzie zbyt wygórowana z uwagi na rozmiary i dobry stan majątku. Wreszcie zdobywają się na odwagę, by zapytać o cenę. - Trzydzieści tysięcy franków. Jakby za darmo! Napoleon i Józef wracają do Mont~elimar, gdzie odbywają naradę