Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Jest oczywiste, że kiedy ktoś wyznaje „już wicią, jak to zrobię" albo „tracę swój cel z pola widzenia", to odwołuje się do aktywności wewnętrznej; a kiedy mówi „widziałaś to" albo „popatrz, co zrobiłaś", wtedy kieruje naszą uwagę wizualną na zewnątrz. Równie łatwe jest dostrzeżenie różnicy pomiędzy ,głos rozsądku kazał mi zawrócić" (słuchowe, wewnętrzne) i „słyszałem złość w jego głosie" (słuchowe, zewnętrzne); a także pomiędzy „czułem są źle z tym, co się stało" (kines-tetyczne, wewnętrzne) i „nawet przez koszulę wyczuwam napięcie twoich mięśni" (kinestetyczne, zewnętrzne). Inne wyrażenia, takie jak „po prostu nie dało się tego dostrzec'' albo „to brzmi nieźle" są mniej specyficzne. Zdecydowaliśmy się nie wdawać w szczegóły zmysłów węchu i słuchu, ponieważ — przynajmniej w naszej kulturze — nie są one wyraźnie wykorzystywane do strategii organizacyjnych, chociaż bywają doskonałymi dźwigniami uruchamiającymi wcześniej wytworzone cztery reprezentacje zmysłowe. Określony smak lub zapach może Cię szybko wprowadzić w wyszukiwanie przez analizę pochodzenia. Jako typowe przykłady takich doświadczeń można wymienić: zapach gabinetu lekarskiego, woń perfum byłej dziewczyny, smak oleju rycynowego, zapach płynu po goleniu ojca itdA Wiemy, że dla większości osób z naszego kręgu kulturowego prowadzenie za rączkę to strategia, która trąci myszką i wcale nie zamierzamy jej stosować. Mamy tylko nadzieję, że nie pozostaniesz obojętny na słodką muzykę predykatów. Dajemy Ci przedsmak identyfikacji predykatów, byś poczuł pismo nosem, kiedy pojawią się na horyzoncie. Predykatów można też używać do identyfikacji poszczególnych etapów strategii danej osoby. W tym miejscu warto przytoczyć słowa pewnej pani, która nigdy wcześniej nie słyszała o predykatach i — oczywiście — nie wiedziała też o ich powiązaniu z systemami reprezentacji. Jeden z autorów tej książki wprowadzał tę osobę w znaczenie pozycji oczu w NLP. W trakcie rozmowy spontanicznie używała takich wyrażeń, jak: „Lepiej czuje (K1) i widzę (V) znaczenie Twoich słów (Ae), kiedy nie patrzę (Ve) na Ciebie, gdy mówisz (Ae)". Wypowiadając te słowa, nie miała świadomości, jak wiele treści przekazuje, a przecież wyjawiła autorowi wyraźny opis własnej strategii rozumienia swojego rozmówcy. Słuchając zewnętrznego wyjścia słuchowego System ścieżek nerwowych przenoszących informacje węchowe jest jedynym zbiorem ścieżek pięciu zmysłów, które w drodze do kory mózgowej nie przechodzą przez wzgórze (uważane przez psychofizjologów za jeden z ośrodków decyzyjnych). 93 autora (Ae), wytwarzała w sobie wewnętrzne obrazy tego, co mówił (Y). Następnie testowała te obrazy (najczęściej poprzez ich porównanie z obrazami zapamiętanymi z przeszłości), porównywała otrzymane wyniki ze swoimi odczuciami (K1) i decydowała, czy działać dalej (zadając autorowi dodatkowe pytania (Ae), formułowane na podstawie własnych obrazów wewnętrznych) czy wyjść, akceptując werbalizacje zaproponowane przez autora. A gdyby patrzyła na autora słów, kierując wzrok na zewnątrz (Ve), wtedy wchodzące doznania wizualne zakłócałyby te wewnętrzne procesy budowania obrazu i testowania. Inicjowane zewnętrznie i wewnętrznie doświadczenia w ramach jednego systemu reprezentacji przebiegają w tych samych ścieżkach nerwowych w mózgu i dlatego zwykle dochodzi do zakłóceń pomiędzy nimi; sygnał zewnętrzny o znacznej sile zwykle zakłóca wewnętrzne doświadczenie wizualne i odwrotnie. Taka sprzeczność pomiędzy doświadczeniem generowanym zewnętrznie i wewnętrznie istnieje we wszystkich systemach reprezentacji. Kiedy później poddano tę panią badaniom kinestetycznym, wtedy okazało się, że dzięki swoim odczuciom potrafi uświadomić sobie zakłócenia pomiędzy własnymi reprezentacjami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Korzystając ze wzoru czterech reprezentacji zmysłowych, możemy ukazać tę strategię w jej najelegantszej formie: V1"" -> V1 -> K' - - WYJŚCIE Słuchając predykatów, zwracajcie uwagę na te z nich, które mogą być niespecyficzne z punktu widzenia systemów reprezentacji. W języku angielskim takie przymiotniki jak light (lekki, jasny) można interpretować kinestetycznie i wizualnie, a takie przysłówki jak clear (jasno, wyraźnie) mogą odnosić się do więcej niż jednego systemu reprezentacji — można przecież coś wyraźnie widzieć, słyszeć albo wyczuwać