Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Analiza tego wiersza prowadzi do wniosku, iż autor nie uważał, by Hakon został przez Odyna opuszczony, pozbawiony jego opieki. Wręcz przeciwnie, śmierć króla była wynikiem decyzji Odyna. Z jego to polecenia bezpośredniego wyboru właśnie tego króla dokonały wymienione po imieniu walkyrie, a więc zindywidualizowane, nie działające anonimowo, co często spotyka się w pieśniach Eddy. Obie te walkyrie, Góndul i Skogul, wymienione zostały w Przepowiedni Wieszczki w grupie złożonej z sześciu walkyrii, które na polecenie Odyna gotowe były spieszyć "do plemienia Gotów" - czyli po mężnych wojowników. Przedstawiony przez Eiwinda motyw nie tylko przeto nie został przezeń wymyślony, ale przypuszczalnie przez wskazanie na znane walkyrie podkreślona została doniosłość ich posłannictwa. Wydawać się może dziwne, że Eiwind w końcowych strofach swego wiersza stwierdza, że Hakon urodził się "w dobrym dniu". Jego bohaterska śmierć -z woli Odyna - tak jak ją przedstawił, stała się źródłem bardzo wysoko cenionej sławy tego władcy, 125 36. Płytka brązowa z okresu kultury wendelskiej z Torsiunda przedstawiająca wojowników w marszu. Podobny motyw występuje w wierszu napisanym przez anonimowego skalda na cześć poległego w bitwie konunga Eirika o przydomku Krwawy Topór. Aby go uczcić Odyn polecił przygotować ucztę na przyjęcie wodza, który "w ludnym kraju rządził przy pomocy miecza i miecz zakrwawiony nosił". Przybywającego do Walhalli Eirika powitał on takimi oto słowy: Bądź pozdrowiony Eiriku, zapraszam cię, wejdź do hali roztropny [mężu]. Przebywający już w siedzibie Odyna Sigmund-przypuszczalnie anonimowy autor wiersza myślał o znanym z heroicznych pieśni Eddy Sigmundzie, członku rodu Wólsungów - zadawał Odynowi pytanie, dlaczego bóg odebrał Eirikowi zwycięstwo, skoro władca ten był tak odważny. Odyn odpowiedział: Nie jest bowiem wiadomo, kiedy wilk szary na bogów siedzibę napadnie. Oczywiście w tym przypadku chodziło Odynowi o walkę z olbrzymami, którą według Przepowiedni Wieszczki rozpocząć miało pojawienie się wilka 126 Fenrira. Tak więc zgodnie z tym wierszem śmierć władcy na polu bitwy znalazła, przynajmniej zdaniem anonimowego skalda, motywację eschatologiczną, którą związane zostały losy władcy i bogów. Nasuwa się nieodparcie myśl, że motywacja militarnych niepowodzeń i śmierci w bitwie obu władców, Hakona Dobrego i Eirika Krwawego Topora, przez wskazanie na wyższe cele decyzji Odyna była optymalnym wytłumaczeniem zaistniałych wypadków, na jakie tylko zdobyć się mogli obaj skaldowie w ramach swego modelu świata w ówczesnych warunkach społecznego i politycznego życia Norwegii. Były to przecież czasy coraz silniejszego przenikania chrześcijaństwa do Skandynawii i zarazem czasy podważania dawnych autorytetów i powstania nowych. Zachodzące tam przemiany musiały odbić się na przeświadczeniach religijnych, dotyczących między innymi poczynań Odyna. Jego decyzje nie zawsze uważane były za słuszne co wypominał mu Loki. Omawiana tu motywacja uprzedza takie wątpliwości, bądź, jeżeli pojawiały się rzeczywiście, odpowiada na nie, wiążąc losy władców z losami całego ziemskiego i mitycznego świata. Dokonana tu ocena nie zmierza do wykazania, że obaj skaldowie, posługując się przedstawioną motywacją, podporządkowywali ją instrumentalnie celowi oddziaływania na odbiorców swych wierszy, a sami nie byli przeświadczeni o prawdziwości tego, co głoszą. Stąd też w omawianej ocenie była mowa o pozostawaniu obu skaldów "w ramach swego modelu świata". Takiej motywacji nie potrzebował Einarr Skalaglamm, który w wierszu Brak zfota (Yellekla), powstałym w osiemdziesiątych latach X wieku, wysławiając ówczesnego faktycznego władcę Norwegii, jarla Hakona Sigurdssona, w inny sposób przedstawił stosunki między bogami i swym panem. Hakon rządził krajem po usunięciu synów Eirika. Synowie tego ostatniego byli chrześcijanami i usiłowali przemocą wprowadzić chrześcijaństwo w Norwegii. Wprawdzie sam Hakon był również ochrzczony, jednak po zagarnięciu władzy powrócił do dawnej religii. W tej decyzji Einarr dopatrywał się powodów szczególnie wybitnych - jak je oceniał-sukcesów militarnych jarla. Brak złota powstał za życia Hakona, a nie po jego śmierci, którą należało usprawiedliwić. ,,Kierują nim bogowie" - głosił w jednej ze strof analizowanego panegiryku i zadał słuchaczom pytanie: Czyż każdy nie widzi, że bogowie kierują pogromcą rodu królewskiego? Na to pytanie sam znalazł oczywistą dla siebie odpowiedź: Twierdzę, że potężni bogowie wzmacniają potęgę [albo: panowanie, władzę] Hakona. Bogowie jak to wynika z omawianego wiersza, nie byli w tym przypadku bezinteresowni. Hakon przywrócił dawne obrzędy: 127 Mądry i przez lud wsławiony władca nakazał wszystkie świątynie Tora i [innych] bogów uczynić świętościami. Dlatego bogowie Zwrócili się do ofiar [przyjmowali ofiary] i ziemia była urodzajna jak dawniej. Ta szczególna przychylność bogów dla jaria Hakona Sigurdssona przejawiała się udzielaną mu pomocą w jego wojennych poczynaniach i latami dobrego urodzaju za jego panowania. Obu tych stron przychylności bogów nie należy zbyt rygorystycznie od siebie oddzielać. Wojna, której celem było zdobywanie łupów, branie do niewoli jeńców, wymuszanie daniny od podbitej ludności itp. też była swego rodzaju działalnością produkcyjną, zwłaszcza z punktu widzenia zwycięskiego wodza i jego drużyny