Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Na takich założeniach opierały się powstające w ciągu kilku wieków różne doktryny i różne próby, zarówno ze strony papiestwa, jak i cesarstwa, zrealizowania zwierzchnictwa nad Łwiatem chrzeŁcijańskim (119, 149). Dwa problemy można uznać tu za podstawowe: 1) problem zakresu uniwersalnej władzy cesarskiej oraz 2) zagadnienie wzajemnego stosunku między uniwersalną władzą Łwiecką a duchowną, między papiestwem a cesarstwem. 1. Od koronacji Ottona I uważano cesarstwo za cesarstwo rzymskie (Imperium Romanum) i chrzeŁcijańskie (Imperium Christianum). Cesarze zaczęli uważać się, tak jak e rzymscy, za panów Łwiata (dominus mundi). Od końca XII w, okreŁlano cesarstwo jako Święte Cesarstwo Rzymskie (Sacrum Imperium Romanum). Wyobrażenia podobne potęgowały ,się pod wpływem nauki prawa rzymskiego, gdyż uczeni prawnicy głosili od XII w. tezę, iż cesarstwo Łredniowieczne stanowi kontynuację cesarstwa starożytnego. Z tej racji przyznawali cesarzom pewne szczególne uprawnienia, a nawet niektóre cesarskie ustawy (konstytucje) wciągali do rzymskiego Corpus Iuris Civilis, jako pochodzące od następców rzymskich imperatorów (141, 277). Na tym gruncie wzrastały uniwersalistyczne aspiracje cesarzy do podporządkowania sobie ludów i państw znajdujących się poza granicami Niemiec. Niezależnie od królewskiej korony niemieckiej i korony cesarskiej, cesarze panowali w tym czasie również w. królestwie Burgundii w Królestwie Włoskim i z tego tytułu koronowali się koroną włoską Mediolanie lub w Pawii, burgundzką w nadrodańskim Arles. Fryderyk II podobnie jak jego ojciec Henryk VI) był ponadto królem Sycylii. Jedną form ekspansji politycznej cesarzy była teoria o zwierzchnictwie cesarskim nad nawróconymi ludami pogańskimi. W jej imię Fryderyk II roztoczył opiekę nad zakonem krzyżackim w Prusach. Inna teoria, torująca drogę tej ekspansji, głosiła wyłącznoŁć praw cesarzy do nadawania monarchom korony królewskiej. W rzeczywistoŁci większoŁć nowych królestw zawdzięczała początek aktom papieskim. Podobne aspiracje, zmierzające do podporządkowania sobie lub ograniczenia niezależnoŁci władców chrzeŁcijańskich, zaczęły od XIII w. napotkać na zdecydowany z ich strony opór. Wtedy to właŁnie w wielu państwach, jak we Francji czy w Polsce, głoszono zasadę, że "król jest cesarzem w swoim królestwie", tzn. jest władcą od nikogo niezależnym i suwerennym (109) i ma również suwerenną, równą cesarskiej, władzę wewnątrz swego królestwa. Przemiany dokonane w XIV i XV w. doprowadzą ostatecznie do wygaŁnięcia uniwersalistycznych aspiracji cesarstwa (149). 2. Do XI w. cesarze uważali się za zwierzchników koŁcioła i pretendowali do prawa obsadzania tronu papieskiego i do prawa składania papieży z urzędu. Pozycję cesarzy osłabiało to, że stawali się oni cesarzami dopiero po dokonanej przez papieża koronacji. Próby ze strony cesarza zmierzające ku temu, by objęcie funkcji cesarskiej uniezależnić od korony papieskiej, nie dały rezultatu. Od połowy XI w. (od reform kluniackich) (135) koŁciół wyzwolił się spod przewagi cesarskiej i uzyskał pewną samodzielnoŁć. Wtedy to papiestwo podjęło walkę o wywyższenie swej władzy nad cesarską. Pretensje te opierały się m. in. właŁnie na tym, że cesarze otrzymywali koronę z rąk papieży, i zmierzały do zdobycia prawa obsadzania tronu cesarzy oraz składania ich z tronu - nie wykluczając możliwoŁci odłączenia korony cesarskiej od Królestwa Niemieckiego. Na tym tle wybuchł w początku XIII w. groźny konflikt między papieżem Innocentym II (1198 - 1216) a cesarzem Fryderykiem II, który skończył się złożeniem ;o z tronu i odsądzeniem odeń całej dynastii Hohenstaufów przez papieża Innocentego IV w 1245 r. Spory o władzę wyczerpały w połowie XIII w. siły niemieckie. Kiedy zaŁ w 50 lat później papież Bonifacy VIII w okresie swego sporu z królem Francji, Filipem Pięknym, wystąpił z teorią zwierzchnictwa władzy duchownej nad Łwiecką doznał dotkliwej porażki (149). Spór o władzę uniwersalną nad Łwiatem był przebrzmiały. Odbije się to w tytulaturze cesarzy, których od XV w, nazywano "cesarzami rzymskimi narodu niemieckiego"