Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Prawdę mówiąc, Sumerom zależało, aby ich własny kraj był centrum świata i uważali się za bezpośrednich potomków pierwszej istoty ludzkiej. Używali tego samego ideogramu na kalam - kraj (Sumera), co na oku - lud (Sumera). Zna mienne, że inny ideogram kraju - kur, przedstawia i oznacza górę i był prawie wyłącznie używany przez Sumerów w odniesieniu do innych krajów. Najwyraźniej utożsamiali się z najstarszymi mieszkańcami dolnej Mezopotamii i byłoby interesujące zbadać, jak sobie wyobrażali swojąprehistorię. Od Adama do potopu Widzieliśmy, że Sumerowie, a po nich Babilończycy wierzyli, że pierwszy człowiek został ulepiony z gliny (tak jak w Księdze Rodzaju), a z mitu Enki i Ninmah i z poematu Atrachasis (por. s. 102) opowiadających o stworzeniu w ten sposób istot ludzkich obu płci można wnioskować, że pierwszą kobietę stworzono tak samo. Natomiast jak dotąd literatura sumeryjska nie zaoferowała nic, co da się porównać z przekazem biblijnym o utraconym raju. Jedyny mezopotamski dokument, który można uważać za pewną analogię, to legenda babilońska po wstała, jak się wydaje, około połowy drugiego tysiąclecia: legenda o Adapiełowy drugiego Stworzony przez Ea (Enki) j jako "wzór człowieka" i uważany za jednego z Siedmiu Mędrców Adapa był kapłanem świątyni Eridu, gdzie jego funkcja polegała na troszczeniu się o żywność dla swojego pana i stwórcy. Pewnego dnia, kiedy łowił ryby w morzu, wiatr południowy zwany szotu rozpętał się z taką siłą, że łódź się przewróciła, a on zgubił wiosło. Ze złości wymówił przekleństwo, którego natychmiastowym rezultatem było połamanie skrzydeł szotu. Od tego momentu wiatr ten nie wiał więcej nad krajem. Otóż uważa się, że ten wiatr połu ' Przekład K. Starzyńskiej w: Mitologia Mezopotamii, op.cit. Czczs herosów dniowy (lub dokładniej południowo-wschodni) ma kapitalne znaczenie dla połu dniowego Iraku: gorący i wilgotny przynosi w zimie trochę opadów deszczu, a w lecie sprawia, że dojrzewają daktyle, główna uprawa tego regionu. 'To dlatego, kiedy wielki bóg Anu dowiedział się o tym, co uczynił Adapa, wpadł w gniew i I kazał mu się stawić przed sobą. Ale Ea pośpieszył z pomocą swojemu słudze. Pouczył go, że po przybyciu do nieba "u bram Anu" spotka dwóch bogów roślinności, Dumuziego i Ningiszzidę, którzy mogą go zabić,jeśli zrobi jakiś nieostrożny gest. Ale jeśli przywdzieje strój żałobny i okaże skruchę, bóstwa będą spokoj- r.i na, a nawet zaczną mu schlebiać. Ano zaś potraktuje Adapę nie jako zbrodniarza, alejako swojego gościa i zgodnie z orientalnym zwyczajem ofiaruje mu pożywienie, strój i oliwę do namaszczenia ciała. I tu Ea dodał: Skoro przed obliczem Anu staniesz, chleba śmierci, który ci ofiarują, nie jedz! Wody śmierci, którąci ofiarują, nie pij!... Rady, którą ci dałem, nie lekceważ, słowa, które ci powiedziałem, zapamiętaj.* Wszystko poszło tak, jak przewidział Ea, a nawet jeszcze lepiej, bo Anu poruszony skruchą Adapy ofiarował mu nie produkty śmierci, ale "chleb życia" i "wodę życia". Niestety, Adapa pamiętając rady swojego pana odmówił przyjęcia darów Anu, które uczyniłyby go nieśmiertelnym. Na decyzję najwyższego boga nie czekał długo: . ; Zabierzcie go, zwróćcie na ziemię! Czyżby Ea się pomylił mimo swojej przysłowiowej mądrości, a może celowo skłamał, z niewiadomych przyczyn swojemu słudze? Opowieść o tym nie mówi i trudno to wyjaśnić. Jakkolwiek było, Adapa za sprawą swojego ślepego posłuszeństwa stracił prawo do nieśmiertelności, tak jak Adam stracił to prawo przez nieposłuszeństwo. W obu wypadkach człowiek sam siebie skazał na śmierć. W pewnym dużo starszym tekście Asznan, bogini ziarna, prowadzi zaciekłą dysputę z bogiem trzód-Laharem (Sumerowie przepadali za utarczkami słownymi), inaczej mówiąc, rolnik walczy z pasterzem. Zwycięża Asznan. Ale nawet jeżeli na siłę chciano widzieć w Adapie babilońskiego Adama, a w tych dwóch bóstwach Kaina i Abla, paralele z Biblią na tym się kończą. Ani Sumerowie, ani Babilończycy nie wykazywali pasji do genealogii, która charakteryzuje semic " Te i następne wiersze w przekładzie K. ł.yczkowskiej, w: Milologia Mezopotcrmii, op.cit., passim. 9g Mezopotamia kich nomadów, a którą odnajdujemy w tradycji arabskiej i w Starym Testamencie, w łańcuchu potomków Adama i Ewy. Sumerowie zupełnie inaczej patrzyli na swoją historię