Potrzebujesz mnie...

Nie zapominaj o tym. - Richard pog�adzi� Jonathana po policzku. Jonathan spojrza� na jego d�o�. - Masz krew na palcach. Richard u�miechn�� si�. - Drobna sprzeczka z Brianem Harringtonem. Nie martw si�. Szkoda, �e nie widzia�e�, jak wygl�da�. - Bi�e� si� z gospodarzem internatu?! - Nikomu nie pi�nie s��wka. Postara�em si� o to. Nast�pny obraz. Ma�y ch�opczyk rzucaj�cy si� z no�em na ojca, ze �mier- teln� nienawi�ci� wypisan� na twarzy. Jonathan poczu� md�o�ci. - Richard, ja naprawd� si� boj�. Chc� komu� powiedzie�. - Nie ma mowy. - Nie daj� ju� sobie rady. Potrzebuj� tego. - Potrzebujesz tylko mnie. Komu powiesz? Ojcu? - Richard roze�mia� si�. - My�lisz, �e go to obchodzi? Te s�owa zrani�y Jonathana. - Nie m�w tak! - On nie dba o ciebie. Czemu nie chcesz si� z tym pogodzi�? - Richard, prosz� ci�... Zegarek Jonathana le�a� na biurku. Richard podni�s� go, odwr�ci� i prze- czyta� inskrypcj�. - Kochasz ojca, prawda? - Przecie� wiesz, �e tak. - Tak - powiedzia� wolno Richard - wiem. Przerzuca� zegarek z r�ki do r�ki. Jonathan przygl�da� si� temu jak zahip- notyzowany. - Kochasz go bardziej ni� mnie? Jonathanowi zasch�o w gardle. Nie m�g� wydoby� s�owa. - Tak my�la�em - rzek� wolno Richard. Upu�ci� zegarek na pod�og� i zmia�d�y� go obcasem. Pochyli� si� do Jona- thana. 221 - Mog� zrobi� to samo z twoim ojcem, je�li zechc�. Wiesz o tym. Potrze- bujesz mnie! Nie prze�yjesz beze mnie! Jestem najwa�niejsz� osob� w twoim �yciu i je�li spr�bujesz mnie zostawi�, przysi�gam na Boga, �e go zniszcz�! Odwr�ci� si� i wyszed�, trzaskaj�c drzwiami. Szcz�tki zegarka drgn�y od wstrz�su. 3 Przed chwil� rozpocz�o si� poranne nabo�e�stwo. Alan Stewart siedzia� w opuszczonym internacie Abbey House, wpatruj�c si� w kartk�, kt�r� kto� wsun�� noc� pod drzwi jego pokoju. TO TYLKO KWESTIA CZASU. POLICJA CI� DOPADNIE. CZY WIESZ, JAK KO�CZ� ZBOCZE�CY WWIEZIENIU? WYBIERZ �ATWIEJSZE WYJ�CIE. ZABIJ SI�. To niemo�liwe. Byli bardzo ostro�ni. Nikt nie m�g� si� dowiedzie�. A jednak kto� wiedzia�. Alan pr�bowa� sobie wmawia�, �e pierwsza kartka mia�a inne znaczenie, �e kto� oskar�y� go jedynie o to, �e zawi�d� Paula Ellersona jako nauczyciel. By� przecie� jego opiekunem naukowym, a wszyscy uwa�ali, �e to strach przed egzaminami pchn�� Paula do samob�jstwa. Alan wiedzia�, �e si� ok�amuje, ale kurczowo trzyma� si� z�udze�. Teraz nie mia� ju� �adnych. Policja nic jeszcze nie wie. By� tego pewien. W przeciwnym razie ju� by go pewnie odwiedzili. Nie traciliby czasu. Czy zdo�aj� udowodni� mu win�? Nie istniej� �adne materialne dowody. Nie ma list�w ani kartek; dopilnowali tego. M�g� si� jako� wyt�umaczy� ze sp�dzonych razem wakacji. Byli przyjaci�mi, to wszystko. Mo�e uwierz�... albo i nie. To bez znaczenia. Liczy si� to, co udowodni�. Ale b�dzie �ledztwo. Nazwisko Alana trafi na pierwsze strony gazet. Wszy- scy si� dowiedz�. Przyjaciele, rodzina. Brud pozostanie. Ju� nigdy nie b�dzie m�g� uczy�. Jego kariera legnie w gruzach. Jaki rodzic zgodzi si� na to, �eby jego syna uczy� kto� oskar�ony o takie przest�pstwo? Alan s�ysza� w g�owie g�os krzycz�cy, �eby ucieka�, p�ki jeszcze mo�e. Wy- jecha� za granic�. Jak najdalej st�d. Lecz ucieczka r�wna�aby si� przyznaniu do winy, kt�rej nie b�d� mogli dowie��. A je�li ucieknie, nigdy nie b�dzie m�g� wr�ci�. Sp�dzi reszt� �ycia jak zbieg, ustawicznie ogl�daj�c si� za siebie, w stra- chu przed karz�c� r�k� prawa. A je�li zostanie? B�dzie zawsze zdany na �ask� szanta�ysty, b�dzie musia� mu p�aci�, a tamten i tak pr�dzej czy p�niej wyda go policji. B�dzie �y� w wiecz- nym strachu, w ka�dej chwili spodziewaj�c si� ha�by. To ju� koniec. Nie powstrzyma tego, cokolwiek uczyni. Lecz w g��bi duszy Alan wiedzia�, �e koniec nast�pi� tego wieczoru, gdy zerwa� z Paulem z obawy przed tym, co pomy�l� inni; gdy odrzuci� jedyne praw- dziwe szcz�cie, jakie pozna� w �yciu. 222 Dlatego cokolwiek si� zdarzy, zas�u�y� na to. Nie mog� gardzi� nim bar- dziej ni� on sam gardzi sob�. W oddali us�ysza� g�osy. Nabo�e�stwo sko�czy�o si�. Alan podni�s� si� i jak w transie zacz�� zbiera� ksi��ki. Marjorie Ackerley wsta�a p�no. Wieczorem bola�a j� g�owa i musia�a wzi�� tabletki, �eby zasn��. Schodz�c na d�, by�a pewna, �e Henry wyszed� ju� do szko�y. Ale myli�a si�. Siedzia� w saloniku, nadal ubrany w szlafrok. Twarz posza- rza�a mu z niewyspania. - Henry? - Cisza. Henry patrzy� gdzie� w przestrze�. - Co robisz? �le si� czujesz? Milczenie. Marjorie przestraszy�a si�. - Henry, co si� sta�o? - Kto� wie. - Co? - Kto� wie. Jego g�os dochodzi� jakby z oddali, niczym g�os ducha. Marjorie zrozumia- �a; zakr�ci�o jej si� w g�owie. - Nie wierz�! - A jednak. - To niemo�liwe! - Wieczorne telefony. W�a�nie o to chodzi�o. Potrz�sn�a g�ow�. -Nikt nie m�g� wiedzie�. - Ale kto� wie, m�wi� ci. My�lisz, �e wymy�li�bym co� takiego? Nogi ugi�y si� pod Marjorie. Usiad�a. Popatrzyli na siebie. - Kto to jest?-spyta�a. - Nie wiem. - Czego chce? Pieni�dzy? - Nic o tym nie m�wi�. - Ale powie. Bo o co innego mog�oby mu chodzi�? - O sprawiedliwo��. - Niemo�liwe. Niczego nie mo�e udowodni�. - A je�li mo�e? - Nie mo�e, przecie� oboje dobrze o tym wiemy. - A je�li jednak mo�e? - Henry przesun�� d�oni� po rzedniej�cych w�o- sach. - Co wtedy? Marjorie przem�wi�a naj�agodniejszym g�osem, na jaki potrafi�a si� zdoby�: - Henry, pos�uchaj. Ten kto� nic nie mo�e wiedzie� na pewno. Gdyby wie- dzia�, odezwa�by si� od razu. Kto� pr�buje nas zastraszy�, to wszystko. - Nas? To o mnie mu chodzi, nie o ciebie. ^ 223 Marjorie spu�ci�a g�ow�