Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Na przykład kontrola możliwości spłaty zadłużenia nie będzie raczej rzeczywistą analizą ryzyka kredytowego, lecz oceną formalną samorządowej sprawozdawczości budżetowej. 70 Na przykład według ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej nadzór wojewody nad działalnością jst dokonywany jest w zakresie zgodności działań i usług ze standardami zatrudnienia pracowników pomocy społecznej, ich kwalifikacjami itd. 272 IV. Finanse i prawo finansowe samorządu terytorialnego Wydawanie opinii pełni rolę prewencyjnego oddziaływania Izby na działalność jednostek samorządu terytorialnego. Opinie nie mają z zasady wiążącego charakteru prawnego. Podejmowane są przez trzyosobowe składy orzekające, wyłonione z członków kolegium Izby przez Prezesa RIO. Odrębny od kontroli i nadzoru jest audyt wewnętrzny, powoływany w jednostkach sektora finansów publicznych — również dla jednostek samorządu terytorialnego, których wydatki w ciągu roku budżetowego przekraczają 35 min zł (por. szerzej w rozdziale I). Instytucja ta w tych jednostkach obowiązuje od 2002 r., a formy jej pracy będą podlegały ewolucji i doskonaleniu. Zasady organizacji i funkcjonowania audytu wewnętrznego określa ustawa o finansach publicznych oraz rozporządzenia wykonawcze Ministra Finansów. Literatura Blanc J., Finances locales comparees, Paris 2002. Borodo A., Samorząd terytorialny — system prawnofinansowy, Warszawa 2000. Bouvier M., Finanse lokalne we Francji, Warszawa 1999. Brzeziński B., Matuszewski W, Morawski W., Olesińska A., Prawo finansów publicznych, Toruń 2000. Chojna-Duch E., Kornberger-Sokołowska E., System dochodów jednostek samorządu terytorialnego, Warszawa 1999. Gilowska Z., Finansowanie samorządu terytorialnego. Przesłanki i bariery, „Samorząd Terytorialny" 2001, nr 1-2. Glumińska-Pawlic J., Sawicka K., Budżet jednostki samorządu terytorialnego, Zielona Góra 2002. Kornberger-Sokołowska E., Dochody jednostek samorządu terytorialnego, Warszawa 2002. Nowe prawo samorządu terytorialnego. Komentarze, wyjaśnienia, przepisy, pod red. H. Izdebskiego, M. Dercza, Warszawa 1998. Prawo samorządu terytorialnego, pod red. Z. Ofiarskiego, M. Mokrzyca, Szczecin 1999. Ofiarski Z., Mokrzyc M., Rutkowski B., Reforma samorządu terytorialnego, t. II: Zagadnienia finan- sowoprawne, Szczecin-Zielona Góra 1999. Pragier A., Zarys skarbowości komunalnej, Warszawa 1924. Samorząd terytorialny — zagadnienia prawne i administracyjne, pod red. A. Piekary, Z. Niewiadom- skiego, Warszawa 1998. Wart P.A., Local Government, Principles and Practice, London 1996. Rozdział V FINANSOWANIE ROZWOJU REGIONALNEGO i 1. Podstawowe pojęcia polityki regionalnej Polityka Unii Europejskiej realizowana jest w układzie regionalnym, tworząc nową dziedzinę tej polityki — europejską politykę regionalną. Przedmiotem polityki regionalnej jest oddziaływanie władz publicznych tak na rozwój społeczno--ekonomiczny w układzie regionalnym, jak i zrównoważony rozwój poszczególnych krajów oraz całego obszaru Unii Europejskiej. Kierunkiem jej szczególnego zainteresowania jest finansowanie rozwoju regionalnego jako odrębny przedmiot stosunków finansowoprawnych i nowa dziedzina finansów publicznych i prawa finansowego. Kluczowe w tej dziedzinie jest pojęcie regionu i jego miejsce w układzie ogól-nopaństwowym i europejskim. Region jest niejednoznaczną i niejednolitą kategorią polityki regionalnej. Regiony występujące w poszczególnych krajach cechują różne: wielkość obszarów, populacja mieszkańców, stopień rozwoju gospodarczego, infrastruktura, status ustrojowy państwa, w którym występują (federacji lub państwa unitarnego), forma organizacyjno-prawna, zakres zadań i kompetencji władz regionalnych itd., dlatego też definicja regionu może mieć tylko ogólny charakter, a jego szczegółowa charakterystyka wymaga dokonania wielostronnych klasyfikacji terytorium państwa. Wstępnie region określić można jako odróżniającą się, jednolitą, największą część terytorium państwa, jego obszaru szczebla ponadlokalnego o znacznej liczbie ludności. Równie szerokie określenie regionu przyjęła Rada Europy i Zgromadzenie Regionów Europejskich, definiując go jako poziom znajdujący się poniżej państwa. Podziały na regiony mogą być dokonywane na podstawie różnorodnych kryteriów — naturalnych i sztucznych. Zróżnicowanie rozwoju regionalnego wynika przede wszystkim z naturalnego położenia terytoriów oraz ich rozwoju historycznego