Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Uznanie to stało się instrumentem, za którego pośrednictwem małżeństwo zaistniałe w porządku kościelnym wywołuje skutki także w porządku państwowym. W Polsce w okresie przedkomunistycznym małżeństwa zawierane były według formy kościelnej, która jednocześnie wywierała skutki cywilne. W okresie II Rzeczypospolitej zawieranie małżeństw obligatoryjnie odbywało się w formie religijnej, tzn. zgodnie z prawem wewnętrznym Kościoła katolickiego i innych związków wyznaniowych, i jako takie generalnie było uznawane przez państwo, zgodnie z prawem wcześniej obowiązującym w państwach zaborczych (Rosja, Austria). Jedynie w byłym zaborze pruskim małżeństwa obligatoryjnie były zawierane w formie cywilnej, zgodnie z pruskim kodeksem cywilnym z 1896 roku. Radykalnie przeciwstawne rozwiązania zostały narzucone społeczeństwu przez władze komunistyczne w ramach tzw. laicyzacji sterowanej. Na mocy dekretu Rady Ministrów z 25 września 1945 r. — Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego (Dz.U. nr 48, poz. 273 z późn. zm.) wprowadzono obligatoryjne śluby cywilne, zaś małżeństwa kościelne pozbawiono skutków cywilnoprawnych. W latach 1968-1989 obowiązywał nadto zakaz zawierania małżeństw w formie kościelnej przed ślubem cywilnym, obwarowany sankcją karną względem duchownego asystującego przy zawarciu takiego małżeństwa (art. 63 ustawy z 29 września 1986 r. — Prawo o a.s.c, tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. nr 161, poz. 1688). Zawarcie małżeństwa kościelnego mogło nastąpić dopiero po uprzednim zawarciu małżeństwa w urzędzie stanu cywilnego i przedstawieniu duchownemu odpisu skróconego aktu małżeństwa. Za narusznie tego przepisu duchownemu groziła sankcja aresztu lub grzywny (art. 84 prawa o a.s.c). Na etapie transformacji ustrojowych w III Rzeczypospolitej nastąpiła zmiana przepisów dotyczących zawierania małżeństw. Najpierw na mocy ustawy z 17 maja 1989 r. /. Pojęcie małżeństwa kanonicznego ze skutkami cywilnymi 231 o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP uchylony został nakaz zawarcia małżeństwa cywilnego przed ślubem kościelnym (art. 74 ust. 12). Małżeństwa ze skutkami cywilnymi mogły być zawierane tylko w obecności urzędnika stanu cywilnego. Małżeństwa zawarte w formie kościelnej traktowano tylko jako małżeństwa faktyczne. Do czasu wejścia w życie ustawy z 1998 r. w praktyce ludzie wierzący zawierali więc dwa małżeństwa, czyli — mówiąc językiem potocznym — dwa śluby, tj. najpierw obligatoryjny ślub cywilny — według formy określonej przez prawo państwowe w celu uzyskania skutków cywilnych, a następnie — zgodnie ze swymi przekonaniami religijnymi — ślub kościelny, według formy określonej przez prawo kanoniczne zazwyczaj z zachowaniem odpowiedniej uroczystości religijnej i rodzinnej. Od 1989 r. kolejność zawierania tych małżeństw pozostawiono decyzji zawierających je osób. Kościół katolicki ze swej strony wymagał, aby małżonkowie nie poprzestawali na zawarciu tylko ślubu kościelnego, ale w celu uzyskania skutków cywilnych zawarli również ślub cywilny. Na mocy art. 10 konkordatu z 1993 r. wprowadzona została możliwość zawarcia małżeństwa kościelnego ze skutkami cywilnymi. Niewątpliwie jest to powrót do tradycji, ale na innych zasadach aniżeli w II Rzeczypospolitej. 1.2. Warunki zawarcia małżeństwa kanonicznego ze skutkami cywilnymi według art. 10 konkordatu Artykuł 10 ust. 1 konkordatu stanowi: „Od chwili zawarcia małżeństwo kanoniczne wywiera takie skutki, jakie pociąga za sobą zawarcie małżeństwa zgodnie z prawem polskim, jeżeli: [...]". Znaczy to, że w następstwie ratyfikacji konkordatu do systemu prawa polskiego wprowadzono zasadę, według której zawarcie małżeństwa kanonicznego, mające dotychczas walor tylko w porządku kościelnym, odtąd ma walor także w porządku państwowym. Inaczej mówiąc, osoby zawierające małżeństwo kanoniczne nie muszą powtarzać go na forum państwowym w celu uzyskania skutków cywilnych