Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Uzgodniono wówczas ostatecz- nie realizację planu. Następnego dnia Izrael, pod pretekstem zaniepokojenia zwycięstwem w wyborach jordańskich dnia poprzedniego zwolenników sojuszu z Egiptem i Syrią, ogłosi} powszechną mobilizację. W następnych dniach przerzucono do Izraela część samolotów francu- skich, które dokonywały stamtąd lotów zwiadowczych na kraje sąsiednie. Tymczasem oddziały izraelskie dokonywały rajdów na terytoria Jordanii i Egiptu. W nocy z 29 na 30 października armia izraelska dokonała nagiego najazdu na Egipt. W ciągu dnia premierzy oraz ministrowie spraw zagranicznych Francji i Wielkiej Brytanii spo- tkali się w Londynie, skąd skierowali ultimatum do Kairu i Tel Awiwu. Zażądali w nim od obu państw przerwania działań wojennych w ciągu 12 godzin, wycofania swych oddziałów na odle- głość 16 km od Kanału Sueskiego oraz czasowego okupowania Suezu, Ismailii i Port Saidu przez wojska brytyjskie i francuskie. Ultimatum groziło interwencją zbrojną w razie odrzucenia żądań. Rząd egipski odrzucił ultimatum i zwrócił si? do Rady Bezpieczeństwa. Wielka Brytania i Francja zgłosiły veto przeciwko wnioskowi domagającemu się niezwłocznego wycofania ob- cych wojsk z Egiptu. W tym czasie lotnictwo brytyjskie i francuskie bombardowało większe miasta egipskie. Londyn i Paryż odrzuciły również wezwanie Zgromadzenia Ogólnego do wy- cofania obcych wojsk z terytorium Egiptu (2 XI i 4 XI 1956 r.). 5 listopada, kiedy Izrael opano- wał Synaj, spadochroniarze francuscy i brytyjscy wylądowali w Port Saldzie. Liczyli, że USA nie będą im przeszkadzać, a Związek Radziecki nie będzie interweniował ze względu na wydarzenia węgierskie. Czekali więc na upadek Nasera i w ulotkach wzywali do jego obalenia. Tymczasem w tymże dniu rząd radziecki zażądał od rządów brytyjskiego i francuskiego na- tychmiastowego przerwania wojny oraz oświadczył: .Jesteśmy całkowicie zdecydowani siłą roz- bić agresora i przywrócić pokój na Bliskim Wschodzie". Następnego dnia rząd brytyjski postano- wił wstrzymać działania wojenne, co w ślad za nim uczynił rząd francuski. Jednocześnie rząd radziecki wystąpił w Radzie Bezpieczeństwa z wnioskiem o udzielenie pomocy zbrojnej ofierze agresji. Ulti- matum radzieckie wywołało szok na Zachodzie. Prezydent Eisenhower, wybierany właśnie na dru- gą kadencję, wezwał telefonicznie Edena do zaprzestania operacji. 7 listopada Zgromadzenie Ogólne NZ uchwaliło utworzenie sil międzynarodowych (64 głosy za i 12 wstrzymujących się). Naser nie został obalony. Strefy Kanału Sueskiego nie umiędzynarodowiono. Wojna, która skompromitowała interwentów, spowodowała zablokowanie Kanału Sueskiego przez zatopione statki i wysadzenie ropociągów przez Syryjczyków na wezwanie Nasera (l XI). Europa Zachod- nia zaznała pierwszych ograniczeń w zaopatrzeniu w benzynę. Oddziały ONZ przybyły do strefy Kanału Sueskiego (16 XI), Zgromadzenie Ogólne wezwało Francję i Wielką Brytanię do wyco- fania swoich wojsk (24 XI), a obywatele francuscy, brytyjscy i izraelscy musieli opuścić Egipt. Jordania zerwała sojusz z Wielką Brytanią. Wojska brytyjskie i francuskie opuściły Egipt 22 gru- dnia, ale oddziały ONZ nie zajęły ich miejsca. Izrael musiał opuścić Synaj (7 III 1957 r.) i rejon Gazy, a Naser zakazał statkom izraelskim przepływania przez Kanał Sueski i zatokę Akaba. Dawni współwłaściciele Kanału Sueskiego musieli się pogodzić z jego nacjonalizacją i płacić Egiptowi za użytkowanie tej drogi wodnej. Z doświadczeń drugiej wojny bliskowschodniej zrodziła się "doktryna Eisenhowera". Była to rezolucja, uchwalona (5 I 1957 r.) na wniosek prezydenta przez Kongres USA