Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Popularność premiera stała się z czasem przyczyną królewskiego niezadowolenia. Wykorzystując niepowodzenie Dauda w polityce wobec Pakistanu, w 1963 roku Zahir usunął go ze stanowiska premiera, a rok później wprowadził do konstytucji zapis zabraniający członkom rodziny królewskiej wchodzenia w skład rządu. Daud został odsunięty na boczny tor życia politycznego. Król Zahir, chcąc kontynuować — przynajmniej pozornie — liberalne przemiany, zapowiedział wyrażenie zgody na działalność partii politycznych i liberalizację ustawy prasowej. Wydał także zgodę na udział kobiet w wyborach powszechnych. Zapowiedź zgody na działanie partii politycznych sprawiła, że Nur Mohammad Taraki, nie czekając na oficjalne jej ogłoszenie, założył Ludowo-Demokratyczną Partię Afganistanu (LDPA). Taraki został wybrany na sekretarza generalnego partii, a w składzie Komitetu Centralnego znaleźli się Babrak Karmal, Sułtan Ali Kesztmand, Saleh Mohammad Ziri i Dastagir Panczsziri. W wyborach do parlamentu, które odbyły się jesienią 1965 roku, z LDPA mandat zdobył jedynie Babrak Karmal. 435 Parlament wyłoniony w wyborach 1965 roku okazał się ciałem ze wszech miar konserwatywnym. Składające się w większości z przedstawicieli arystokracji, wodzów plemiennych i mułłów ciało ustawodawcze, vt którym znalazła się tylko mała grupka posłów liberalnych, było przeciwne wszelkim przemianom prowadzącym do modernizacji kraju. Król, wobec konserwatywnej postawy parlamentu, nie podjął próby zreformowania kraju. Brak reform, trudności ekonomiczne i straszliwa susza w 1971 roku (z głodu zmarło wedłu różnych źródeł od osiemdziesięciu tysięcy do kilkuset tysięcy ludzi) doprowadziły do radykalizacji poglądów, szczególnie wśród oficerów. W grudniu 1971 roku jeden z nich zapytał Dauda, czy byłby skłonny stanąć na czele republikańskiego przewrotu, a potem objąć stanowisko premiera. Przygotowania do obalenia króla trwały na tyle długo, że informacja o nich dotarła do samego zainteresowanego, który niezbyt się tym przejął. Latem 1973 roku, jak czynił to rokrocznie, król Zahir udał się do Europy i tam dotarła do niego wieść o detronizacji i zniesieniu monarchii w Afganistanie. Przewrotu dokonano 17 lipca 1973 roku, a 24 sierpnia przebywający we Włoszech Zahir Szach abdykował. Mohammad Daud ponownie został premierem, a Afganistan stał się republiką. Lata 1973—1974 to okres wprowadzanych przez premiera bardzo intensywnych reform. Objęły one takie sfery życia jak własność prywatna i ziemska, spółki zagraniczne, czas pracy i oświata. Czasy rządów Dauda to również walka z wszelkiego rodzaju opozycją. Już we wrześniu 1973 roku wykryto spisek przeciwko Daudowi, któremu przewodził Mohammad Haszim Maiwandwal. W grudniu 1973 roku udaremniono kolejną próbę przewrotu. W czerwcu 1974 roku policja rozbiła spisek, którego celem było przekształcenie Afganistanu w republikę islamską. Wśród spiskowców byli Burhanuddin Rabbani i Gulbuddin Hekmatiar, którzy zbiegli do Pakistanu i tam założyli organizacje opozycyjne. Cesarz sąsiedniego Iranu Mohammad RezaPahlawi, zaniepokojony „rewolucyjnymi" przemianami w Afganistanie i zachęcony przez USA, zaproponował Daudowi współpracę. Jednym z jej celów było odciągnięcie Afganistanu od ZSRR i próba związania z krajami zachodnimi. W 1974 roku Iran i Afganistan zawarły umowę na sumę dwóch milionów dolarów, a szach „pożyczył" premierowi specjalistów ze swojej tajnej policji SAYAK. Daud, także pod wpływem Iranu, zaczął stopniowo usuwać ze swego otoczenia i z władz radykałów. Ogłoszona wiosną 1977 roku nowa konstytucja umacniała władzę prezydenta, zwiększała jego uprawnienia i nie zezwalała na działanie organizacji politycznych poza Partią Rewolucji Narodowej (była to partia prezydencka). Poczynania Dauda doprowadziły do zjednoczenia dwu frakcji LDPA. Do rozłamu doszło jeszcze w 1968 roku. Powstały wówczas Chalk (Lud) z Tarakim na czele i Parczam (Sztandar)