Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
216 Otto III zamianował przed wyjazdem Matyldę swoją zastępczynią, nadając jej godność patrycji czy matrycji, jak o tym świadczy napis na promisit legitime Ekkihardus Liuthario, eandem se filio suo daturum in uxorem, more suo et iure presentibus cunctis optimatibus affir- mans. Qui cum tercio Ottoni multum placeret et apud eundem inter alios primates plurimum valeret, nescio qua causa depravatus pac- tum firmissime stabilitum interrumpere quam maxime conatur. Quod mox Liutharium non latuit, et ut hoc ne fieret, anxia mente volvebat. 41. Imperatore et Ekkihardo pariter tunc in Romania eommo- rante, commissa erat regni istiuscura venerabili abbatissae Mathildi, de qua superius memoravi. in cuius civitate Quidilingaburg nuncu- pata puella haec educabatur. Fit publicus in Darniburg abbatissae totiusque senatus in unum conventus. Interim Wirinharius, ut ar- bitror, non consilio patris, sed amore virginis et ob metum mani- festi dedecoris, cum confratribus meis Heinrico, Fritherico ceteris- que militibus optimis urbem prefatam ascendit sponsamque suam et reluctantem et clamantem vi auferens cum suis ad Wallibiki letus et incolomis pervenit. Quod cum abbatissa ab certo comperi- ret legato, graviter commota cunctis hoc principibus lacrimis queri- tur obortis, rogans ac precipiens, ut armati omnes publicos hostes celeriter insequerentur, ac ut captis seu occisis virginem sibi redu- cere conarentur. Nec mora, iussa haec miles armatus accelerare contendit et, priusquam urbem munitam adtingerent, eosdem per compendiosa itineris interruptos vi capere vel occidere seu effu- gare anhelavit. Compertum est autem a viatoribus, quod hi, quos insequebantur, valida manu clausisque portis, notis iam gauderent presidiis; nulli patere ingressum; aut velle mori, aut se ibi defen- dere et numquam ulli sponsam reddere. Quo audito admodum tri- stis effectus revertitur. 42. Liutharius autem et cum eo Alfricus senior milesque comitis Ekkihardi Thietmarus proficiscentes voluntatem sponsae perquirunt, seque ibidem tunc manere malle quam reverti, satis certi ab eadem effecti, domnae abbatisse caeterisque haec responsa intimabant. Consulenti tunc de talibus primates abbatissae dictum est ab his, grobie Matyldy odkryty w 1939 r. w Kwedlinburgu. Patrz dokładny opis w artykule E. E. Stengla: Die Grabinschrift der ersten Äbtissin von Quedlinburg, Deutsches Archiv f. Gesch. d. Mittelalters, III (1939), s. 237—319. 217 Nad Holzemme, koło Halberstadtu. — 218 Tzn. z powodu jej od- mowy. — 219 Postać nieznana, raz tylko wymieniona. — 220 Z najbliższego otoczenia Ekkeharda. Por. V, 9. ksienię oraz wszystkich. Gdy ksieni radziła się w tej sprawie ksią- żąt, ci oświadczyli jej, iż wydaje im się najwłaściwszym zwołać sąd do Magdeburga i wezwać nań narzeczonego wraz z narzeczoną, jak również wszystkich ich popleczników; tam mieli oni uznać swoją winę, w przeciwnym zaś wypadku mieli być skazani na banicję. Tak sdę też stało. Wobec wielkiego tłumu, jaki się tam zebrał, zja- wił się boso Wirinhar wraz ze współsprawcami czynu i padłszy na kolana wydał swoja narzeczoną. Przyrzekłszy poprawę uzysKal za wstawiennictwem książąt przebaczenie za wszystkie przewiny dla siebie i dla swoich towarzyszy. Po zakończeniu tego sądu czcigodna ze wszech miar Matylda zabrała ze sobą Ludgardę, nie na to, aby ją zatrzymać na zawsze w klasztorze, lecz by ją umocnić w więk- szej bojaźni Bożej. . 43 (27). Ten jej zamiar, z dobrej poczęty woli, uprzedziła i uda- remniła jej śmierć nieoczekiwana. Mianowicie zaniemogła ona nagle w kilka dni potem, kiedy przybyła do wyznaczonej sobie przez Boga siedziby. Wezwawszy do siebie ówczesnego biskupa hil- desheimskiego Bernwarda uprosiła go o rozgrzeszenie, które uzy- sKala, po czym w dniu 6 lutego wyzwoliła się z więzów ludzkiego ciała. Pochowano ją w kościele, w górnej części grobowca jej dziad- ka, króla Henryka. Jej matka, cesarzowa Adelaida, bardzo boleśnie tą śmiercią dotknięta, wysłała do cesarza gońca z wiadomością o niej, a zarazem prośbą, by następstwo po zmarłej mogła objąć jego siostra a jej imienniczka221. Cesarz, opłakując śmierć swej ciotki, przychylił się do tej gorącej prośby i powierzył opactwo umiłowanej siostrze. Doręczył jej mianowicie złotą laskę przez swego wysłańca Becelina i polecił biskupowi Arnulfowi222, by udzielił jej sakry. Cesarzowa Adelaida wybudowała tymczasem miasto Selz 223 i założyła tam zgromadzenie mnichów, a gdy wszystko tam urządziła, odeszła 17 grudnia z radością w sercu do swych rodzi- cieli. Bóg w nagrodę za jej wierną służbę wiele czyni dzisiaj cudów nad jej grobem. Zmarł również w tym czasie 4 lutego papież Grzegorz po uporządkowaniu wszystkich spraw w Rzymie. Jego następcą został zaraz Gerbert224. 44 (28). Po tych wypadkach cesarz wystąpił z oskarżeniem przed synodem rzymskim przeciwko arcybiskupowi Gizylerowi o to, że dzierżył dwie diecezje, i żądał, by Gizyler wyrokiem tegoż synodu 221 Por. Ks. IV, uw. 28. — 222 Biskup halbersztadzki. Por. IV, 26. — W Dolnej Alzacji, po lewym brzedu Renu. quod sibi videretur optimum, in Magadaburg fieri conventum, huc sponsum cum contectali venire, auxiliatores quoque omnes aut se reos ibi presentare aut damnatos fugere. Sicque factum est. Con- fluente maxima illuc multitudine, Wirinharius cum suis coopera- toribus nudis provolvitur pedibus, uxorem reddit, veniam de com- missis sibi suisque auxilio principum promissa emendatione prome- ruit. Sed venerabilis in omnibus Mahtildis finito colloquio Liudger- dam secum duxit, non pro retentione, sed pro timoris magni con- firmatione. 43. (27). Bonae autem suimet voluntatispropositumpreventusubi- taneae mortis interruptum est