Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Marszałkiem Izby, z pominięciem alternaty, znów został wybrany Sienicki. W witaniu poselskim uzależnił uchwalenie podatków od wykonania przez króla programu egzekucji i reformy kościelnej, przestrzegał przed "roztargnieniem domowym", grożącym, jeśli nie będzie silnego rządu w Koronie. Ale dalsze jego wystąpienia były bardziej pojednawcze, kładły większy nacisk na silny rząd, który by położył kres samowoli magnackiej. Oferta była wyraźna - zmierzała do przekonania króla, by przestał bronić interesu senatorów, zwłaszcza duchownych, a sprzymierzył się przeciwko nim ze szlachtą. Gdy w końcu posłowie uchwalili podatki, Sienicki w żegnaniu poselskim, połączonym z oświadczeniem "in causa religionis", podkreślił dobrą wolę Izby wobec potrzeb państwa, raz jeszcze żądając z naciskiem soboru narodowego. Oferta nie została przyjęta, mimo że w roku następnym rozpoczęły się działania wojenne w Inflantach, rozpoczęła się otwarta agresja moskiewska nad Bałtykiem. 120 Zygmunt August a i. Sejm w demokracji szlacheckiej Trwający od schyłku XIV wieku proces formowania się polskiego parlamentaryzmu zakończył się ostatecznie na przełomie XV i XVI stulecia. Spośród istniejących dotąd niezależnie od siebie sejmu walnego, sejmików ziemskich i prowincjalnych wyłoniony został sejm walny jako główna reprezentacja szlachty. Ta systematyzacja zawarta była w konstytucji Nihil novi (Nic nowego), która ponadto czyniła sejm walny najważniejszym organem ustawodawczym, stwierdzając, że nic nowego w prawach zapisane być nie może bez zgody ogółu, tj. szlachty reprezentowanej przez to naczelne w hierarchii zgromadzenie szlacheckie. W obradach sejmu uczestniczyli król, Senat i Izba Poselska. W powstałym z rady królewskiej Senacie zasiadali dostojnicy kościelni i świeccy, usadowieni wedle ścisłej hierarchii. Pierwsze miejsce zajmowali biskupi, następnie najwyższy senator świecki - kasztelan krakowski, potem wojewodowie, kasztelanowie więksi. W Senacie 1529 roku zasiadało 2 arcybiskupów, 7 biskupów rzymskokatolickich, 15 wojewodów, 65 kasztelanów oraz 5 dostojników, pełniących najważniejsze w Koronie urzędy: marszałek wielki, kanclerz, podkanclerzy, podskarbi i marszałek. Po zawarciu Unii Lubelskiej w 1569 roku, która przewidywała wspólny sejm dla Korony i Litwy, do Senatu weszli wojewodo wie, kasztelanowie i ministrowie litew scy należący do rady wielkoksiążęcej. W Izbie Poselskiej zasiadali przedsta wiciele szlachty wybierani na 26 sej mikach: 7 w Małopolsce, 9 w Wiel kopolsce i aż 10 w samym wojewódz twie mazowieckim (dysproporcja ta wy wołana była specyfiką poszczególnych ziem). W sejmikach miała prawo ucze stniczyć szlachta zamieszkała na tere nie danego województwa; z reguły na obrady przybywało od 100 do 200 osób. W zależności od rangi województwa Sejm polski za Zygmunta III, miedzioryt Jakuba Lauro z 1622 roku wybierano od 2 do 6 posłów na sejm walny. Po 1569 roku Izba Poselska obok posłów z 26 istniejących dotąd sejmików koronnych gromadziła po dwóch z 24 sejmików powiatowych Wielkiego Księstwa. Ponieważ do Korony włączono Prusy Królewskie i Inflanty, a także Podlasie, Wołyń i Kijowszczyznę, liczba posłów koronnych zwiększyła się o posłów z tych dzielnic. W obradach Izby Poselskiej uczestniczyli przedstawiciele Krakowa, który jako jedyne miasto miał prawo przysłania 2 swych reprezentantów, inne większe miasta królewskie mogły brać udział jedynie w sejmach elekcyjnych. Poza tym posłowie miejscy pojawiali się na sejmach walnych tylko specjalnie wezwani przez monarchę, bądź też dla przedstawienia własnej, konkretnej sprawy. W 1. połowie XVI wieku posiedzenia parlamentu odbywały się najczęściej raz w roku, zimą, kiedy drogi były przejezdne, a szlachta wolna od prac polowych, i trwały średnio od 7 do 9 tygodni. W 1573 roku monarcha zobowiązał się, że co dwa lata zwoływany będzie sejm zwykły, tj. ordynaryjny, który trwać będzie 6 tygodni. Sejmy za Jagiellonów z reguły obradowały w Piotrkowie, wyjątkowo w innych miejscowościach (np. w związku z włączeniem do Korony Księstwa Mazowieckiego odbył się sejm w Warszawie w 1529 roku). Poza tym zwyczajowo sejmy koronacyjne miały miejsce w Krakowie, konwokacyjne - w Warszawie. Wyłączne prawo do zwoływania sejmu walnego miał król. Wyjątek stanowiły sejmy czasu bezkrólewia: konwokacyjny - zwoływany dla zarządu państwa w czasie bezkrólewia - i elekcyjny, na którym wybierano nowego monarchę . Wtedy funkcję zastępującego króla interrexa sprawował prymas. W praktyce ustalił się następujący przebieg posiedzeń. Obrady rozpoczynała msza święta, koncelebrowana przez wszystkich obecnych na sejmie biskupów. Po mszy gromadzono się w miejscu obrad sejmowych. Tam posłowie wybierali spośród siebie marszałka Izby Poselskiej; pochodził on kolejno z grona posłów z Wielkopolski i Małopolski, a po 1569 roku także Litwy. Następnym punktem były tzw