Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Cartridge 0,740-1,190 Do elaboracji nabojów scalonych (broń odtylcowa na proch dymny). Również do gwintowanej i gładkolufowej broni długiej kapiszonowej. Zakłady Dynamit Nobel zaprzestały produkcji prochu czarnego w latach siedemdziesiątych XX wieku. Można spotkać się również z opisowym oznaczeniem grubości ziaren prochu: Fine - proch drobnoziarnisty Medium - proch o średniej grubości ziarna Coarse - proch gruboziarnisty W Rosji proch czarny produkowany jest w dwóch gatunkach: wyborowy i zwykły. Każdy gatunek, w zależności od wielkości ziarna, dzieli się na cztery rodzaje grubości: nr 1 - gruboziarnisty (0,80 - 1,25 mm) nr 2 - średni (0,60 - 0,75 mm) nr 3 - drobny (0,40 - 0,60 mm) nr 4 - bardzo drobny (0,25 - 0,40 mm) Proch nr 4 jest, można rzec, najsilniejszy; bardzo drobny, spala się najprędzej. Nr prochu 2 3 4 Prędkość (m/s) wiązki śrutu 300_ 310 315 mierzona w odległości 280 295 305 10 m od wylotu lufy Liczba na górze - proch wyborowy, na dole - proch zwykły. Średnie ciśnienie w komorze nabojowej broni śrutowej kal. 12 wynosiło 500 kG/cm2. Maksymalne nie przekraczało 600 kG/cm2. Wielkość ziaren prochowych określano w carskiej Rosji w toczkach (ros. toczka - kropka = 0,25 mm). 5. Sprawdzanie jakości prochu w warunkach domowych Najpierw należy sprawdzić, czy proch nie zawiera pyłu (obecność pyłu dyskwalifikuje proch, jest on niebezpieczny w użyciu). W tym celu zanurzamy kilkakrotnie palce w prochu. Palce po wyjęciu powinny być czyste. Dobry gatunkowo proch nigdy ich nie pobrudzi. Dodatkowo przesuwamy palcami po wewnętrznych ściankach naczynia. Proch może brudzić palce nie tylko wtedy, gdy zawiera pył, ale również wtedy, gdy jest zawilgocony. Proch dymny powinien mieć kolor szaroczarny. Ziarna podczas przesuwania między palcami nie powinny się kruszyć, nie mogą. też zabarwiać skóry. Tej czynności powinien towarzyszyć charakterystyczny chrzęst. Chcąc określić jakość prochu, należy usypać na kartce białego maszynowego papieru pryzmę prochu o średnicy ok. 15 mm i wysokości 7-8 mm. Następnie rozżarzonym drutem (nie zapałką, nie zapalniczką) zapalamy 19 20 proch. Powinien spłonąć w mgnieniu oka, nie dymiąc na boki i nie pryskając dookoła iskrami. Proch w dobrym gatunku nie zapali papieru. Obecność żółtych smug na papierze świadczy o niedostatecznym wymieszaniu siarki z innymi składnikami. Czarne pasma i plamy dowodzą złego wymieszania węgla z pozostałymi składnikami. Nie należy używać prochu dymnego niewiadomego pochodzenia! Dla niewprawnego oka pewne gatunki prochu bezdymnego mogą do złudzenia przypominać barwą i postacią proch czarny (fot. 3 i na stronie 168). Niektórzy współcześni producenci prochu odchodzą od stosowania siarki jako jednego ze składników. Siarkę zastępują skomplikowanymi związkami chemicznymi. Proch ten tworzy mniejszy osad powybuchowy. Nie powstają wtedy szkodliwe dla stali związki siarki. 6. Wady i zalety prochu czarnego Obłok siwego dymu, który przesłaniał cel po strzale, był zmorą dla dawnych myśliwych, zwłaszcza przy bezwietrznej pogodzie i wilgotnym powietrzu. Myśliwy schylał się lub odskakiwał w bok, zadając sobie pytanie "leży czy bieży"? Podczas polowania (np. na kaczki) dym odstraszał zwierzynę. W warunkach bojowych dekonspirował stanowisko ogniowe strzelca. Nagar spalonego prochu, powstający wewnątrz lufy, ograniczał także liczbę strzałów. Wrażliwość prochu na wilgoć była przyczyną niewypałów. Złe warunki atmosferyczne uniemożliwiały całkowicie strzelanie z broni o zamku lontowym lub kołowym i skałkowym. Do wad należy zaliczyć również niezwykłą skłonność czarnego prochu do wybuchania od najmniejszej nawet iskierki. By zabezpieczyć się przed wybuchem, już przed wiekami używano przy konfekcjonowaniu i produkcji prochu narzędzi nieżelaznych. Obręcze na beczki z prochem wykonywano z mosiądzu. Do rozcinania worków z prochem stosowano mosiężne noże. Końcówki stalowych stempli sztucerowych szanujące się firmy rusznikarskie platerowały mosiądzem