Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz.U. nr 141, poz. 942) oraz w ustawie z 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego (Dz.U. nr 106, poz. 675 z późn. zm.). Na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób pojazdami sa- mochodowymi wymagane jest zezwolenie właściwego organu, a na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego przez krajowego przedsiębiorcę - jest potrzebna koncesja. Organem właściwym do udzielenia - odmowy udzielenia, zmiany i cofnięcia koncesji jest minister właściwy do spraw transportu. Na przewóz przez terytorium Polski osób i towarów pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi poza granicą wymagane jest zezwolenie ministra właściwego do spraw transportu na przewóz osób i rzeczy w ramach międzynarodowego transportu drogowego. Ad 4) Podstawy prawa o kolejach są zawarte w dwóch ustawach: z 6 lipca 1995 r. o przedsiębiorstwie państwowym "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U. nr 75, poz. 474 z późn. zm.) oraz z 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. nr 96, poz. 591). Ustawa o transporcie kolejowym reguluje zasady i warunki eksploatacji linii kolejowych, zarządzania nimi oraz wykonywania na nich przewozów, a także eksploatacji pojazdów szynowych, z wyjątkiem linii tramwajowych, dróg szynowych służących do transportu wewnątrzzakładowego na obszarze zamkniętym, dróg szynowych na obszarze górniczym, transportowych urządzeń linowych oraz wyciągów narciarskich. Linie kolejowe dzielą się na: 1) linie o państwowym -znaczeniu, 2) linie o lokalnym znaczeniu, 3) linie kolejowe o znaczeniu wyłącznie obronnym. Ustawa wprowadza zasadę rozdziału działalności polegającej na zarzą- dzaniu liniami kolejowymi od działalności polegającej na wykonywaniu prze- wozów kolejowych. Zarząd kolei został zobowiązany do udostępniania linii kolejowych przewoźnikom kolejowym w drodze umowy, z wyjątkiem udostępnienia linii kolejowej przewoźnikowi zagranicznemu, które następuje na podstawie umowy międzynarodowej. Jeżeli działalność ta ma charakter gospodarczy - podlega ona koncesjonowaniu. Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach nadzoru technicznego nad eksploatacją linii kolejowych, pojazdów szynowych i bezpieczeństwem ruchu kolejowego jest Główny Inspektor Kolejnictwa. Wy- konuje on również zadania specjalistycznego nadzoru budowlanego obejmującego obiekty i roboty budowlane na obszarach kolejowych. Głównego Inspektora powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego w sprawach transportu. Zarząd kolei może utworzyć, za zgodą ministra właściwego w sprawach transportu, podjętą po porozumieniu z ministrem właściwym w sprawach wew- nętrznych, straż ochrony kolei. Do podstawowych zadań straży kolejowej należy: 1) ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia na obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojazdach szynowych, 2) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych na obszarze kolejo- wym, w pociągach i innych pojazdach szynowych. Funkcjonariuszowi straży kolejowej ustawa przyznaje prawo do: 1) legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wy- kroczenia, jak również świadków, 2) zatrzymania w celu doprowadzenia do najbliższej jednostki Policji, 3) nakładania grzywien w formie mandatu karnego, 4) stosowania środków przymusu bezpośredniego: siły fizycznej, miotacza gazowego, pałki służbowej, kajdanek i psa służbowego. Ustawa zawiera też przepisy ograniczające prawo własności gruntów przyległych do kolei oraz zobowiązujące zarząd kolei do przeniesienia albo odpowiedniego zabezpieczenia budowli stanowiącej własność innego podmiotu bądź do zwrotu kosztów ich przeniesienia lub zabezpieczenia itp., gdy zbudowano kolej w odległości mniejszej niż przewidują to obowiązujące przepisy. Budowa, utrzymanie i eksploatacja kolei użytku publicznego należy do przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe", na czele którego stoi minister właściwy do spraw transportu. B. Komunikacja wodna Komunikację wodną regulują przepisy: 1) o żegludze śródlądowej, 2) o żegludze morskich statków handlowych. Ad 1) Przepisy o żegludze śródlądowej są zebrane w ustawie z 7 marca 1950 r. o żegludze i spławie na śródlądowych drogach wodnych (tekst jedn. Dz.U. z 1952 r. nr 26, poz. 182 z późn. zm.) oraz w wielu przepisach wykonawczych dotyczących wód żeglugowych i spławnych, portów i obiektów gospodarki wodnej, statków i tratew, załogi statków i tratew oraz ruchu na wodach żeglugowych i spławnych. Sprawy żeglugi unormowane są także w prawie wodnym oraz w przepisach wydanych na jego podstawie. Chodzi tu na przykład o obowiązek uzyskania pozwolenia na dokonywanie spławu drewna lub innych materiałów oraz na wykonywanie kąpielisk, przystani, pomostów i innych podobnych urządzeń na brzegach i na wodach. Ponadto sprawom żeglugi mogą być poświęcone umowy międzynarodowe. Żeglugę na drogach wodnych uprawia się statkiem. W rozumieniu ustawy statkiem jest obiekt pływający z własnym napędem mechanicznym lub bez takiego napędu, używany na śródlądowych drogach wodnych do przewozu osób, zwierząt, towarów i poczty, do robót technicznych, uprawiania rybołówstwa i sportu oraz jako zakład kąpielowy, przystań lub pomieszczenie mieszkalne bądź biurowe. Statki podlegają wpisowi do rejestru administracyjnego "polskich statków żeglugi śródlądowej". Po wpisaniu statek otrzymuje kartę rejestracyjną. Większe statki posiadające własny napęd mechaniczny lub wbudowany na stałe silnik - mają obowiązek uzyskać tzw. świadectwo zdolności żeglugowej. Statkiem może kierować jedynie osoba mająca patent żeglarski, a urządzeniami energetycznymi i mechanicznymi statku - osoba mająca patent mechanika statkowego. Spław na drogach wodnych odbywa się tratwami. W rozumieniu ustawy tratwą są kloce drewna odpowiednio powiązane i połączone wzdłuż i wszerz