Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
W Trójcy nie ma nic stworzonego, nic służebnego, nic dodanego, czego by przedtem nie było, a dopiero później przybyło. Tak więc nigdy nie brakowało Ojcu Syna, ani Synowi Ducha, ale zawsze ta sama Trójca nieodwracalna i nieodmienna". To "Wyznanie wiary" ukazuje w złym świetle opinię broszury ŚJ ("Czy wierzyć w Trójcę?" s.8), w której napisano: "Dopiero w późniejszych wiekach nauka o Trójcy została sformułowana w konkretnych wyznaniach wiary". Por. np. stwierdzenia papieża Dionizego (powyżej) i Synodu w Arles (poniżej). Euplus (†304) "Akta męczeńskie": "Ojca i Syna i Ducha Świętego adoruję, Św.Trójcę adoruję, oprócz której nie ma Boga (...) Ofiaruję się Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu". Afjanos (†306) "O męczennikach palestyńskich" (frag. grecki): " Na pytania jedno tylko miał słowo, by wyznawać Chrystusa (...) Ojca Jego i Ducha Świętego jako jednego uznaje Boga". Synod w Arles (314r.). Orzeczenie: "Jeśli ktoś porzucając herezję wraca do Kościoła, należy go zapytać o symbol wiary. Gdy się sprawdzi, że został ochrzczony w imię Ojca, Syna i Ducha Św. wystarczy nałożyć nań ręce, by otrzymał Ducha Św. Gdy zaś na pytanie nie odpowie wyznaniem Trójcy Świętej - powinien być ochrzczony". O Trójcy Św. na długo przed Soborem Nicejskim pisali też np. Firmiljan (ok.255) List 75:11 i Nowacjan (†257) "O Trójcy czyli reguła wiary". Istniejącą od czasów apostolskich naukę o Trójcy Św. potwierdzają też odłamy antytrynitariańskie, pojawiające się od IIw., które zwalczają Ją (np. adopcjoniści, monarchianiści). Zwalczać mogły tylko to, co istniało. Nie jest więc prawdą, że dopiero po Soborze Nicejskim (325r.) pojawiła się w Kościele nauka o Trójcy Św. Kłamliwe jest też podsumowanie w omawianej broszurze ŚJ: "Tak więc świadectwo Biblii i historii wyraźnie dowodzi, że Trójca była w czasach biblijnych i przez kilka następnych wieków pojęciem nieznanym" (s.7). Mało tego, Strażnica Rok CVI [1985] Nr 7 s.21, podając że nawet Ariusz (†336), jeden z pierwszych przeciwników Trójcy Św., uznawał osobowość Ducha Św., przyznaje się do tego, że odrzucając tę naukę, głosi coś co nie było znane dawniej. 17. MARYJA 17.1. Uczą, że oddawanie czci Maryi to bałwochwalstwo, a dzieło Jej zakończyło się na zrodzeniu Jezusa ("Prowadzenie rozmów..." s.171-2). Odpowiedź. Pismo Św. mówi wiele o Maryi. Tylko zła interpretacja Biblii nie pozwala dostrzec Jej roli w Kościele. 1) Tylko o Niej Biblia mówi, że jest błogosławiona przez wszystkie pokolenia (Łk 1:48). Słowa te wypowiada sama Matka Boża. 2) Jej błogosławi: Bóg Ojciec - "...pełna łaski Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami" (Łk 1:28). Syn Boży - "Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je" (Łk 11:28); "a Matka Jego wszystkie słowa te zachowywała w sercu Swoim" (Łk 2:51 ks.Dąbr.). Duch Św. - "Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: błogosławiona jesteś między niewiastami" Łk 1:41n. 3) Błogosławieństwa te są akceptowane tak przez pokornych ludzi (Łk 1:42) jak i przez aniołów (Łk 1:28). 4) Maryja jest jedyną wybranką Boga na zrodzenie Syna Bożego. Jej wybranie i ważność jej dzieła uznaje św.Elżbieta w słowach: "A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie" Łk 1:43. 5) Jej błogosławieństwo Łk 1:42 stawia w jednym rzędzie z błogosławieństwem Syna "błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona". 6) Ona przez Syna, jak i On pełni są łaski Bożej (Łk 1:28, J 1:14) por. pkt 17.6. 7) Chrystus uczy, że "między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela" (Mt 11:11). Ponieważ sam był zrodzony z niewiasty (Ga 4:4), nie wlicza tym samym siebie jak i Maryi do tego pouczenia. Przez to wyróżnia Ją i siebie. Dz 1:14 uwydatniają Maryję spośród innych niewiast. 8) Maryja będąc Matką Chrystusa, jest też Matką Kościoła, z którym On się utożsamia, a który jest "Jego Ciałem" (Kol 1:24, 1Kor 12:27). Jest Ona Matką wierzących jak Ewa matką żyjących (Rdz 3:20). 9) Chrystus przekazuje nas Jej poprzez przedstawiciela - św.Jana - w słowach: "Niewiasto oto syn Twój" (J 19:26) patrz pkt 17.11. 10) Ją wskazuje nam jako Matkę nowego stworzenia w słowach: "oto Matka twoja" (J 19:27) por. pkt 8. 11) To Ona nam sługom Chrystusowym (1Kor 4:1) wskazuje Swego Syna: "powiedziała do sług: zróbcie wszystko cokolwiek wam powie" J 2:5. 12) Ona wypełnia obok Syna wielką misję, za którą odbiera utrapienia, "a Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu" Łk 2:35 por. J 19:25. 13) Szczególne przywileje należą się Maryi pochodzącej z królewskiego rodu Dawida (Rz 1:3), będącej Matką Króla (Mt 2:2). Ona pełni zaszczytną rolę "w dniu Jego zaślubin, w dniu radości Jego serca" Pnp 3:11 (typ Maryi i typ Chrystusa). Ona zasiada na tronie obok Syna, "A wtedy postawiono tron dla Matki Króla, aby zasiadła po Jego prawej ręce" 1Krl 2:19 por. Ap 3:21. Jej życzenia spełnia Syn, "proś moja Matko, bo tobie nie będę odmawiał" 1Krl 2:20 por. J 2:1-5. Ona odbiera chwałę i cierpienia wraz z Synem (Jr 13:18, Łk 2:34n., J 19:25). Ona zgodnie z 2Krl 10:13 nazywana jest Królową Matką (por. Łk 1:43, 1Krl 15:13). 14) To o Niej spośród niewiast przede wszystkim mówił Chrystus: "kto we Mnie wierzy będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od nich uczyni, bo Ja idę do Ojca" J 14:12. 15) To Jej figurą była Arka Przymierza