Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
2. grecki rzeźbiarz z Pyle, działający w drugiej poł. II w. p.n.e. Znany z sygnatury na bazie znalezionej w Atenach przy gimnazjonie Diogenejon. Pracował wspólnie z Ateńczykiem Nikomenesem w Epidauros ok. r. 228 - 225 p.n.e. przy posągu Aspii z Asine, wotum Argos. Timotheos 1. syn Konona, dowódca i polityk ateński, wybierany od r. 378 p.n.e. kilkakrotnie strategiem, brał czynny udział w organizowaniu II Związku Morskiego Aten. Jako jeden ze strategów brał udział razem z Ifikratesem i Charesem w r. 356 w wyprawie przeciw zbuntowanym sprzymierzeńcom. Oskarżony przez Charesa o zdradę, został skazany na wysoką grzywnę. Nie mogąc jej zapłacić wyemigrował do Chalkis na Eubei, gdzie wkrótce umarł. 2. T. z Miletu (ok. poł. V - ok. poł. III w. p.n.e.) działający głównie w Atenach kompozytor i poeta liryki chóralnej, autor 18 ksiąg, zachowanych tylko w nielicznych fragmentach, utworów (nomosy, proojmia, dytyramby, hymny, enkomia). Większy fragment nomosu Persowie zachowany na papirusie z IV w. p.n.e. Wprowadził innowacje muzyczne, krytykowane przez starożytnych. 3. grecki rzeźbiarz działający w IV w. p.n.e. Około r. 375 wykonał modele (typof) rzeźb przyczółkowych oraz akroteria dla świątyni Asklepiosa w Epidaurze (zachowane fragmenty w Muzeum Ateńskim). Według Pliniusza Starszego współpracował przy dekoracji rzeźbiarskiej Mauzoleum w Halikamasie. Wykonany przez niego marmurowy posąg Artemidy znajdował się potem w Rzymie na Palatynie. Wykonywał również brązowe posągi wojowników, atletów, myśliwych i ofiamików. Co do autorstwa posągu Aresa na Akropolis w Halikamasie już w okresie rzymskim zdania były podzielone: jedni przypisywali je T., inni - Leocharesowi. 4. pisarz attycki działający na przełomie IV i III w. p.n.e., autor (nie zachowanego) traktatu O misteriach frygijskich, napisanego w związku z wprowadzeniem przez niego (ok. r. 300 p.n.e.) misteriów Matki bogów i Attysa do państwa Lizymacha; w Aleksandrii Ptolemeusza I Sotera zaprowadził T. kult Sarapisa i Izydy. Tingis miasto na pomocnym wybrzeżu Mauretanii, ważny punkt handlowy, od czasów Klaudiusza stolica prowincji Mauretania Tingitana. linia 749 Tissafernes Tinia (albo Teneas) mała rzeczka w Umbrii mająca źródła niedaleko Spoletium, dopływ Tybru. Tiresias zob. Tejrezjasz. Tiridates imię powszechnie używane na Wschodzie, szczególnie wśród Fartów, 1. piękny eunuch, którego śmierć dotkliwie odczuł Artakserkses. 2. perski dowódca w Persepolis; listownie zawiadomił Aleksandra W., że poddaje mu miasto, i prosił o przyspieszenie marszu, ponieważ obawiał się rozgrabienia skarbca królewskiego. W nagrodę Aleksander uznał jego dawne stanowisko. Być może identyczny z T. mianowanym przez Aleksandra W. satrapą Gedrozji i Ary-maspii. 3. drugi król Fartów. 4. T. z rodu Ar-sacydów, obwołany królem Partii na miejsce wygnanego Fraatesa IV. Okrucieństwami swoimi wywołał powstanie i pozbawiony tronu w r. 23 p.n.e. schronił się u Augusta, który odmówił wydania go w ręce Fraatesa, lecz jednocześnie nie zgodził się na poparcie jego roszczeń do tronu. 5. prawdopodobnie wnuk Fraatesa IV. W r. 35 n.e. wysunięty przez Tyberiusza jako pretendent do tronu i rywal Artabanosa III. 6. T. I, król Armenii, brat Wologezesa I, króla Partii. Osadzony na tronie przez swego brata, wygnany został przez Korbulona, wodza rzymskiego, w końcu Neron w r. 66 n.e. przywrócił mu tron. 7. T. II, król Armenii, syn armeńskiego króla Wologezesa. Przebywał w niewoli rzymskiej, z której uciekł do Wologezesa V, króla Partii. Na żądanie Karakallii wydany Rzymianom w r. 215 n.e., uciekł powtórnie i objął tron w Armenii. Prowadził wojnę z cesarzem Makrinusem, który w końcu zawarł z nim pokój i uznał go królem. 8. T. III, król Armenii, syn Chosroesa. Ojciec jego został zamordowany przez wysłańców Sapora I, króla Persji, który uczynił Armenię prowincją perską w r. 258 n.e. T. wychowywał się na dworze rzymskich cesarzy. Odzyskawszy tron dzięki Dioklecjanowi, nie mógł jednak opanować sytuacji i został wygnany przez Narsesa. W czasie wojny Rzymu z Persją stał na czele armii; doprowadził do zupełnej klęski Narsesa i do zawarcia pokoju w r. 298 n.e. Jednym z warunków pokoju było objęcie przez T. tronu Armenii. Tiro ur. w r. 103 p.n.e., wyzwolony przez Cycerona w r. 53 p.n.e., stąd pełne brzmienie nazwiska Marcus Tullius T. Był bibliotekarzem i sekretarzem Cycerona, który powierzał T. nawet ustalanie z kopistami tekstu swoich dzieł. T. był autorem (nie zachowanego) życiorysu Cycerona, wydał zbiór dowcipnych powiedzeń Cycerona oraz zbierał i porządkował jego listy, przygotowując je do wydania. Zasłynął jako wynalazca systemu pisania skrótami, tzw. notae Tironianae (zob. stenografuj. Tironianae notae łac. skróty stosowane dla szybkiego notowania, wprowadzone przez Tirona (zob. Tiro, stenografia). Tiryns starożytne miasto w Argolidzie, na południo-wschód od Argos, należące do kręgu tzw. kultury mykeńskiej, której ślady w postaci ruin pałacu, obronnych murów (zbudowanych z potężnych bloków skalnych) i długich, krytych korytarzy odkrył Heinrich Schliemann w pracach wykopaliskowych podjętych w r. 1875. Zniszczone przez Dorów w okresie ruchów ludnościowych, zostało odbudowane i doprowadzone do kwitnącego stanu po wojnie pelopo-neskiej, podupadło znowu za panowania Pauza-niasza. Tisagoras (Tejsagoras?) grecki rzeźbiarz działający przypuszczalnie w okresie hellenistycznym. Dla świątyni Apollina w Delfach wykonał w odlewie żeliwnym grupę Heraklesa w walce z Hydrą. Tisamenos 1. syn Orestesa i Hermione, król Achajów. Panowanie jego przypada na czas najazdu Heraklidów na Peloponez. Zginął w walce z napastnikami. Wg innej wersji pokonany przez Dorów wyprowadził Achajów do Ajgialei, gdzie zginął walcząc z Jonami. 2. syn Tersandra i Demonassy, król Teb, ojciec Autesiona. 3. Ateńczyk, który w r. 403 p.n.e. zażądał poddania rewizji istniejących ustaw. Tisias zob. Tejsias. Tissafernes satrapa perski w Lidii, Karii i Jonii. Podczas wojny peloponeskiej (431 -- 404 p.n.e