Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Jednakże rząd nie traci prawa do reprezentacji międzynarodowej nawet w przypadku, kiedy całe terytorium państwa znajdzie się pod okupacją innego państwa lub państw, zwłaszcza jeśli są dowody na to, że nadal cieszy się on poparciem swego społeczeństwa. Dowodzi tego uznanie ze strony innych państw rządów ośmiu państw na emigracji w czasie II wojny światowej, w tym rządu polskiego w latach 1939-1945. Również niewątpliwy był status rządu kuwejckiego podczas okupacji wojennej Kuwejtu przez siły zbrojne Iraku. Bardziej skomplikowany jest problem reprezentacji państwa w stosunkach międzynarodowych w sytuacji, gdy na jego władzę mają wpływ nie tylko czynniki wewnętrzne, ale i zewnętrzne. Współcześnie nie są rzadkie przypadki interwencji zbrojnej państw podejmowanej w tym celu, aby rządzić w innych państwach przy pomocy uległych sobie rządów. W tego rodzaju sytuacjach zasada efektywności jest nie wystarczająca i musi być uzupełniona, a w skrajnych przypadkach nawet zastąpiona zasadą rodzimości rządów. Rodzimy charakter rządu polega nie tylko na pochodzeniu jego członków, ale i na dostatecznym stopniu jego niezależności od rządów innych państw. Występowanie tego drugiego elementu jest czasem kwestionowane. W szczególności wiele państw odmawia uznania rządów, które doszły do władzy dzięki pomocy wojskowej innych państw. Jako przykład służyć mogą rządy Afganistanu i Kambodży, które przez wiele lat nie były uznawane przez większość państw świata, nawet wówczas, kiedy obce siły zbrojne — odpowiednio ZSRR i Wietnamu — zostały wycofane z ich terytoriów. Z uwzględnieniem obydwu zasad prawa międzynarodowego dotyczących uznania rządów powinien być rozstrzygany problem, kiedy dwa rządy pretendują do reprezentowania tego samego państwa w stosunkach międzynarodowych. Sytuacja taka na dłuższy czas może powstać szczególnie w wypadkach interwencji państw obcych. Bardzo skomplikowana sytuacja, jaka istniała w Polsce od lipca 1944 r. do lipca 1945 r., kiedy na terytorium polskim przebywały siły zbrojne ZSRR, utrudnia rozstrzygnięcie kwestii, w jakim czasie rząd emigracyjny utracił, a rząd krajowy uzyskał prawo reprezentowania państwa polskiego na forum międzynarodowym. Można uważać, że w tym okresie polski rząd emigracyjny w Londynie był rządem de iure, natomiast Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego i Rząd Tymczasowy były rządami de facto. Prawo międzynarodowe zna takie rozróżnienie, aczkolwiek wynikające z niego konsekwencje prawnomiędzynarodowe nie są całkiem jednoznaczne. Utworzenie Rządu Tymczasowego Jedności Narodowej i jego szerokie uznanie międzynarodowe zakończyły okres dwoistości w zakresie reprezentacji międzynarodowej Polski. Nowym elementem w zakresie instytucji uznania rządu w prawie międzynarodowym mogą stać się rezolucje Zgromadzenia Ogólnego i Rady Bezpieczeństwa ONZ, których wykonanie poparte groźbą użycia siły doprowadziło w 1995 r. do przywrócenia władzy rządu konstytucyjnego Haiti. Jest znamienne, że ta bezprecedensowa w historii Organizacji Narodów Zjednoczonych akcja została uzasadniona nie tym, że zamachu stanu w tym państwie dokonano z pomocą państw innych, lecz tym, że jego rząd niekonstytucyjny dopuszczał się naruszania demokracji i praw człowieka na masową skalę38. 38 Resolutions and decisions adopted by the General Assembly during its forty-ninth session, t. I, 20 September - 23 December 1994, s. 32-33. 116 Rozdział VI OBSZARY WODNE, PODWODNE, POWIETRZNE l KOSMICZNE § 1. Rzeki i kanały morskie « Z punktu widzenia prawa międzynarodowego rzeki i kanały morskie mają tę wspólną cechę, że będąc wodami śródlądowymi stanowią części terytoriów państw, na których się znajdują, toteż podlegają zwierzchnictwu tych państw, przez terytoria których przepływają czy też na terytoriach których są urządzone. Różnica zaś między innymi polega głównie na tym, że ograniczenia tego zwierzchnictwa są mniejsze w odniesieniu do rzek, natomiast są większe w stosunku do kanałów morskich. Geograficzna klasyfikacja rzek nie pokrywa się całkowicie z ich klasyfikacją opartą na prawie międzynarodowym. Ta pierwsza przewiduje podział na rzeki narodowe, które w całości płyną na terytorium tego samego państwa, rzeki graniczne, które w części lub w całości swego biegu rozgraniczają terytoria dwóch lub więcej państw oraz rzeki wielonarodowe, które przepływają przez terytoria dwóch lub więcej państw. • Dla prawa międzynarodowego istotna jest okoliczność, czy zwierzchnictwo państwa — zwierzchnika terytorialnego nad daną rzeką jest ograniczone na rzecz innego państwa lub państw. Ograniczenie takie jest możliwe za zgodą tego pierwszego państwa, wyrażoną w umowie międzynarodowej. Zdarza się to rzadko wobec rzek narodowych, gdyż państwa z reguły pozostawiają je wyłącznie do własnego użytkowania. W wypadku rzeki granicznej pojawia się wiele problemów wynikających z faktu wspólnego jej użytkowania, które wymagają regulacji. Regulacja ta następuje w drodze umów między państwami sąsiednimi. Jej zakres jest funkcją stanu współpracy między tymi państwami w ogóle. Od zgody obu tych państw zależy 118 ewentualne udostępnienie żeglugi na rzece granicznej innym państwom. Przykładem typowej rzeki granicznej jest Odra (w części jej biegu) oraz Nysa Łużycka (od jej ujścia aż do granicy z Czechami). Polska zawarła umowy międzynarodowe o współpracy w dziedzinie gospodarki wodnej na wodach granicznych z trzema sąsiadami — Niemcami (NRD), Czechosłowacją i Związkiem Radzieckim. Rzeka wielonarodowa w sensie geograficznym, jeśli jest żeglowna i ma znaczenie międzynarodowe, może stać się rzeką międzynarodową w sensie prawa międzynarodowego. Następuje to w drodze zawarcia przez państwa nadbrzeżne umowy międzynarodowej, na podstawie której zostaje ustanowiona swoboda żeglugi dla statków handlowych wszystkich państw. Zakres swobody określa właśnie ta umowa, ewentualnie także dalsze porozumienia uzupełniające. Źródłami prawa międzynarodowego rzecznego są umowy, w których państwa sformułowały niektóre ogólne pojęcia i zasady z tego zakresu oraz umowy międzynarodowe dotyczące poszczególnych rzek o znaczeniu międzynarodowym. Umowy pierwszego rodzaju są bardzo nieliczne. Można tutaj wymienić niektóre postanowienia aktu końcowego kongresu wiedeńskiego z 1815 r.1 oraz konwencję i statut o ustroju dróg żeglownych o znaczeniu międzynarodowym z dnia 20 kwietnia 1921 r.2 Umów drugiego rodzaju jest więcej i dotyczą one między innymi takich rzek, jak Dunaj i Ren w Europie oraz Kongo i Niger w Afryce