Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Precyzja, z jaką planety przemieszczają się wokół swych orbit i osi, wywiera na nas głębokie wrażenie wzniosłości Boskich dzieł twórczych. Rozwój planet z ich pierwotnych gazów do tego, czym się stały, oraz tego, czym jeszcze mają się stać, czego przykładem jest nasza Ziemia - jest oczywiście wzniosły. Gdyby nasze widzenie było dostatecznie przenikliwe, by ogarnąć potężne procesy, przez które przechodzą rozwijające się planety, ogromne ciepło, niesamowite widoki, erupcje wulkanów, gigantyczne eksplozje, gwałtowne burze, spadające pierścienie i pomieszane żywioły w ich nieokiełzanej wzajemnej walce - zobaczylibyśmy widoki nieopisanie wzniosłe i budzące respekt. Zaiste wzniosłe jest działanie praw natury w całym wszechświecie. Gdy pomyślimy o działaniu prawa grawitacji, wzniosłość jest jedną z cech, jakie sugeruje ono naszemu umysłowi. Działa ono na każdy atom materii całego wszechświata. Jakże szeroki jest zatem zasięg jego działania! Jaki majestat tkwi w jego uchwycie, który jest dostatecznie silny, by w swych szczękach bezpiecznie utrzymywać całą materię! Jak nieugięte jest jego władanie, ujarzmiające pod swym panowaniem wszystkie rzeczy wprost proporcjonalnie do ich masy i odwrotnie proporcjonalnie do ich odległości! W jak doskonałej równowadze utrzymuje ono światy przy pomocy sił dośrodkowych i odśrodkowych! Przy pomocy sił odśrodkowych niezawodnie utrzymuje ono na właściwych orbitach i osiach na przykład Ziemię i wszystkie pozostałe planety naszego układu słonecznego. Gdyby działało samo, bez przeciwdziałania sił odśrodkowych, wszystkie planety naszego układu słonecznego wpadłyby na Słońce; i odwrotnie: gdyby przestało ono działać, a pozostałyby tylko siły odśrodkowe, planety zeszłyby ze swych orbit i wypadły w przestrzeń z dala od Słońca. To samo dotyczy planet wszystkich pozostałych układów. Stąd wzniosłość działania praw grawitacji i innych sił. Prawa rządzące różnymi cyklami, prowadzące do 26-tysiącletniego cyklu precesyjnego, w którym ruchy niemal nieskończonej ilości ciał niebieskich wzajemnie się harmonizują dokładniej, niż czyni to zegarek, budzi w nas głębokie uczucie wzniosłości. Wzniosłość istotnie jest wypisana wszędzie na obliczu wszechświata widzianego w jego większych i mniejszych aspektach. Tak więc wzniosłość uznajemy za przymiot Boskiego dzieła, a to oznacza, iż jest ona przymiotem Boga, ponieważ to Jego zmysł wzniosłości działał w uczynieniu jej cechą Jego dzieł. Potwierdza to Biblia. 1 rozdział 1 Mojżeszowej podaje nam wzniosły, a mimo to prosty opis Boskiego dzieła twórczego. Zacytujemy kilka tekstów, które podają myśl Boskich dzieł twórczych posiadających wzniosłość jako swój przymiot: "Pańskie są grunty [prawa grawitacji itp.] ziemi, a na nich założył świat" (1 Sam. 2:8). "Ty, Panie, sam, ty sam, tyś uczynił niebo, nieba niebios i wszystko wojsko ich, ziemię i wszystko, co jest na niej, morza i wszystko, co w nich jest, a ty ożywiasz to wszystko" (Neh. 9:6). "Rozciągnął północ nad miejscem próżnym, a ziemię zawiesił na niczym. Duchem [mocą] swym niebiosa przyozdobił" (Ijob 26:7,13). "Bo on na kończyny ziemi patrzy, a wszystko, co jest pod niebem widzi. Wiatrom uczynił wagę, a wody odważył pod miarę. On też prawo dżdżom postanowił, a drogę błyskawicom gromów" (Ijob 28:24-26). "Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności? Czyś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne" (Ijob 37:15,17)? "Gdzieżeś był, kiedym Ja zakładał grunty ziemi? Powiedz, jeśli masz rozum. Któż zamknął drzwiami morze, gdy się wyrywało, jakby z żywota wychodząc? Gdym położył obłok za szatę jego, a ciemność za pieluchy jego; gdym postanowił o nim dekret mój, a przyprawiłem zaworę i drzwi do niego" (Ijob 38:4,8-10)? "Gdy się przypatruję niebiosom twoim, dziełu palców twoich, księżycowi i gwiazdom, któreś wystawił" (Ps. 8:4). "Niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk jego rozpostarcie oznajmuje. Słońcu na nich namiot wystawił" (Ps. 19:2,5). "Pańska jest ziemia i napełnienie jej, okrąg ziemi i którzy mieszkają na nim. Bo on na [nad] morzu ugruntował ją, a na [nad] rzekach utwierdził ją" (Ps. 24:1,2. "Słowem Pańskim są niebiosa uczynione, a duchem ust jego wszystko wojsko ich. Który zgromadził jako na kupę wody morskie i złożył do skarbu przepaści. Albowiem on rzekł, i stało się; on rozkazał, a stanęło" (Ps. 33:6,7,9). "Który utwierdzasz góry mocą swoją, siłą przepasany będąc" (Ps. 65:7). "Twój jest dzień, twoja też i noc; tyś uczynił światło i słońce. Tyś założył wszystkie granice ziemi; lato i zimę tyś sprawił" (Ps. 74:16,17). "Pierwej niż góry stanęły i niżeś wykształtował ziemię i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem" (Ps. 90:2). "W jego rękach są głębokości ziemi i wierzchy gór jego są. Jego jest morze, bo je on uczynił; i ziemia, którą ręce jego ukształtowały" (Ps. 95:4,5). "Zanim założyłeś ziemię i niebiosa, dzieło rąk twoich" (Ps. 102:26). "Rozciągnąłeś niebiosa jako oponę. Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków zamiast wozów; ugruntowałeś ziemię na słupach jej, tak że się nie poruszy na wieki wieczne