Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Nie można też wykluczyć, że pochodzi on z jakiegoś niezależnego źródła. Fragment ten rozpoczyna Dekalog, który początkowo cały składał się z krótkich zdań obecnie cechujących tylko jego drugą część. Potem jednak rozwinięto pierwsze przykazania. Uważa się, że pod wpływem źródła P rozszerzono dwudziesty rozdział Księgi Wyjścia. W swej oryginalnej, krótkiej formie Dekalog jest bardzo dawny i nie ma podstaw, by wątpić, że to Mojżesz dał go plemionom izraelskim. Księga Przymierza stanowi niejako komentarz do Dekalogu i podaje przykłady zastosowania jego zasad. Zawarte w niej dane są bardzo dawne i zapewne wcześniejsze od źródeł J oraz E, chociaż później, przy łączeniu całości, poddano je pewnym dostosowującym zmianom redakcyjnym. Litera D oznacza Deuteronomium, czyli Księgę Powtórzonego Prawa, i wskazuje zarazem, że źródło to ogranicza się prawie wyłącznie do tej księgi. Obejmuje ono niemal całą księgę. Jej część początkowa zawiera omówienie przeszłych wydarzeń, przeplatanych licznymi napomnieniami. Natomiast wraz z rozdziałem dwunastym zaczyna się część zawierająca zbiór praw, czyli deuteronomiczny kodeks prawny. Głównym jego zainteresowaniem była troska o czystość religii izraelskiej. Dotychczasową 48 praktykę swobodnego składania ofiar przez wszystkich w każdym miejscu ogranicza on do jednego prawowitego sanktuarium, a pieczę nad rytuałem powierza się członkom plemienia Lewi. W obrębie tego plemienia nie wprowadza żadnych rozróżnień i wszystkich jego członków dopuszcza do służby przy ołtarzu. Księga ta stanowczo przeciwstawia się wszystkim kananejskim obrzędom i symbolom. Prawa jej cechuje humanitaryzm, troska o człowieka. Często też znajdujące się w niedostatku i biedzie warstwy społeczne poleca opiece innych ludzi. Wśród tych warstw potrzebujących opieki wymienia wyraźnie lewitów. Całą tę księgę charakteryzuje także widoczny pragmatyzm. Stara się ona wykazać, że losy Izraela są zależne od jego religijnej lojalności wobec Boga. Jeśli Izrael będzie mu wierny i jeśli zachowa czystość kultu i życia, to drogi jego będzie znaczyć pomyślność i dobrobyt. Natomiast odstępstwo religijne ściągnie na niego nieszczęście i przekleństwo. Symbol P, oznaczający Kodeks Kapłański, wprowadzono od pierw- szej litery niemieckiej nazwy Priestercoder. Oznacza on zarazem, że dokument ten zawiera zbiór przepisów dotyczących kapłaństwa oraz kultu ofiarnego. Źródło to rozpoczyna się pierwszym opisem stworzenia świata. Cechuje je wielkie zamiłowanie do genealogii oraz najwznioślej- szy w całym Pięcioksięgu pogląd na bóstwo i Boga. Charakteryzuje je też styl bardzo formalny i pełen powtórzeń. Wiąże ono pierwsze objawienie imienia Jahwe Izraelowi z objawieniem, które miał Mojżesz. Źródło to nie zna żadnych innych objawień Boga (teofanii) poza tym oraz poza objawieniem danym Jakubowi w Betel (Rdz 35, 9-15). P nie mówi też o żadnych ofiarach przed czasami Mojżesza i Aarona onieważ prawdopodobnie nie uznawało legalności ofiar przed ich oficjalnym, boskim ustanowieniem. Uznawało tylko ofiary składane przez legalnie wyznaczonych kapłanów. Także wprowadza podział wśród plemienia Lewi. Tylko bowiem potomkom Aarona pozwala składać ofary. Reszcie zaś plemienia Lewi wyznacza inne obowiązki związane z kultem i służbą świątyni. Omawia też dokładnie środki zaopatrzenia kapłanów i lewitów, dlatego tych ostatnich nie powierza opiece i jałmużnie ludu. Nigdzie też nie uzasadnia konieczności sprawo- wania kultu w jednym prawowitym sanktuarium, gdyż zasadę tę uważa za przesądzoną i od dawna obowiązującą. Do źródła tego włączono fragment wykazujący odrębne cechy charakterystyczne, uważany za niezależną całość. Fragment ten, zwany Kodeksem Świętości, oznacza się symbolem H od niemieckiej nazwy 49 Heiligkeitsgesetz. Obejmuje on obecnie rozdziały od 17 do 26 Księgi Kapłańskiej i prawdopodobnie stanowił odrębną całość. Język tego fragmentu wykazuje pewne cechy charakterystyczne. Ostatni zaś werset wskazuje, że było to zamknięcie pewnej całości: "To są prawa, ustawy i przepisy, które Jahwe ustanowił między sobą i Izraelitami na górze Synaj za pośrednictwem Mojżesza" (Kpł 26, 46). Często też w nim powtarza się wezwanie ludzi do świętości: "Bądźcie święci, bo Ja, Jahwe, wasz Bóg, jestem święty" (Kpł 19, 2). Nakazy zaś w nim zawarte wzmacniać ma zdanie: "Ja jestem Jahwe" (np. Kpł 18, 2). Charakterystykę tych źródeł wypracowało w toku długoletnich badań wielu uczonych zajmujących się krytyką biblijną. Często wiąże się ją jednak z protagonistami całej tej teorii, zwanej teorią Grafa-Wellhausena, oni bowiem wykazali, że P jest wśród źródeł, które już wcześniej przyjmowano, najpóźniejszym. Oni też ustalili kolejność źródeł J, E, D, P, a podane przez nich uzasadnienie tego porządku przyjmuje się do dziś. Powstanie Deuteronomium Poprzednio ustaliliśmy, że Pięcioksiąg jest kompilacją, w której wyróżnia się cztery główne źródła, określane symbolami: J, E, D i P. Wypada więc zastanowić się nad czasem ich powstania. Szczególną rolę w ustaleniu daty poszczególnych źródeł odgrywa Księga Powtórzonego Prawa, czyli Deuteronomium