Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Pogodziwszy się w końcu z rozpadem mocarstwa, nie potrafili się znaleźć w nowych warunkach4 . Aby wynagrodzić sobie straty na czynszach dzierżawnych i podatkach, 210 próbowali zintensyfikować produkcję rolną na terenach, które udało im się zatrzymać. Ponoszący straty wynikłe z ograniczenia handlu zagranicznego kupcy zmienili się w bankierów. Wspólnie z Pałacem udzielali drobnym posiadaczom i kupcom wysoko oprocentowanych pożyczek na zagospodarowanie. Przyznawali także "pożyczki dla potrzebujących" najbiedniejszym,tojest ludziom walczącym o przeżycie, których potencjał pracy znacznie osłabł5. Tysiące rodzin zadłużyły się na zawsze, a liczni kredytodawcy wzbogacili się do tego stopnia, że zaczęli stanowić zagrożenie dla władzy. Co więcej, aby zwiększyć produkcję rolną, za rzucono prawdopodobnie praktykę ugorowania, co doprowadziło do wyjałowienia gleby i przyśpieszyło jej zasalanieb . Tak więc w ciągu jednego wieku ( 1700 1600) Babilonia przeszła od dezintegracji politycznej do chaosu ekonomicznego wzmożonego klęską ekologiczną. Wystarczyła drobna zaczepka, przypadkowy rajd Hetytów, by stoczone chorobą królestwo runęło wraz z I Dynastią. Paradoksalnie, obejmując wakujący tron, Kasyci, od niedawna osiedleni w Mezopotamii, owi rzekomo "barbarzyńscy" książęta, podnieśli kraj z upadku i stopniowo uczynili Babilonię królestwem dostatnim, szanowanym przez potężnych sąsiadów i cieszącym się ich poważaniem. Panowali przez cztery wieki; niestety ubóstwo dokumentów źródłowych sprawia, że ten długi i interesujący okres należy do najmniej znanych w dziejach Mezopotamii. Potomkowie Hammurabiego Jak się zdaje, syn Hammurabiego, Samsuiluna (1749-1712) odziedziczył po ojcu jeśli nie klasę, to przynajmniej odwagę i upór: zaciekle walczył z siłami zmierzającymi do rozbicia jego spuścizny. Przypominało to jednak łatanie starej kapoty, gdyż ledwie zdążył zacerować jedno rozdarcie, pojawiało się następne. W dziewiątym roku jego rządów awanturnik zwany (bądź nazywający sam siebie) Rimsinem, jak ostatni i wielki król Larsy, obwołał się królem tego miasta, pociągnął za sobą południe i wzniecił powstanie w Jamutbalu będącym kolebką jego przodków. Pobity został dopiero pięć lat później pod Kisz. Książę Esznuny, który stanął po jego stronie, został schwytany, przywieziony do Babilonu w klatce i uduszony. W czasie tej właśnie krwawej-wojny Samsuiluna zburzył mury Ur, splądrował i spalił wszystkie świątynie oraz zniszczył część miasta'. Podobny los spotkał Uruk, co dało Elamitom okazję do interwencji: w trakcie brawurowego rajdu Kutirnahhunte I wdarł się do miasta, skąd wśród innych skarbów wywiózł do Suzy posąg bogini Inany, który dopiero tysiąc lat później odzyskał Asurbanipal. Po kilku latach spokoju niejaki Ilumailum, rzekomy potomek Damikiliszu, ostatniego króla Isinu, wzniecił bunt w Sumerze, zdobył Nippur, dwukrotnie 211 odparł wojska króla Babilonu i założył własną dynastię zwaną "dynastią Kraju Nadmorskiego", która przetrwała do 1460 r.''. W tym samym czasie niepodległość odzyskała Asyria, a to dzięki rebelii wznieconej przez Adasiego, podrzędnego władcę niejasnego pochodzenia, zwanego "synem niczyim" (a zatem uzurpatorem), który wsławił się tym, że "wyzwolił Aszur z poddaństwa". Poza tą serią niepowodzeń Samsuiluna musiał zapewne stawić czoło obcym najeźdźcom, o czym mogą świadczyć zwięzłe wzmianki w nazwach lat jego panowania: "armia Kasytów" (rok 8) i "armia Amurru" (rok 36). Zważywszy, że w nazwach lat'rządów jego rywala, Rimsina II, również występują "podli Kasyci", działali oni, jak się zdaje, na wielu frontach. Jest mało prawdopodobne, by określenie "Amurru" (w tym kontekście oznacza ono być może "zachód"), odnosiło się do Amorytów z Syrii. Zapewne chodziło o rewoltę bądź nawet wyprawę wojenną zorganizowaną przez królów Chany w ich stolicy Terka. Jakkolwiek było, pod koniec wprawdzie długich, lecz tragicznych w skutkach rządów Samsuiluny, utraciwszy cały Sumer, terytoria położone w górnym biegu Tygrysu i być może w środkowym biegu Eufratu, królestwo Babilonii praktycznie powróciło do swych początkowych granic -państwa Akadu. Ze zdobyczy pozostała mu tylko dolina Dijali (kraj Warum lub Esznuna). Imperium Hammurabiego praktycznie znikło z mapy. Następcom Samsuiluny udało się utrzymać dziedzictwo w stanie niemal nie naruszonym. Abieszuch (1711-1684) odparł drugi najazd Kasytów. Tolerował pojedynczych Kasytów, którzy osiedlali się jako robotnicy rolni w Dilbacie i najemnicy w Sipparze; nie zdołał jednak zapobiec temu, by około 1700 r