Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
p.m.; w śród. Europie na ogół unika gór, jednak w Tatrach dociera przypuszczalnie aż do piętra koso- drzewiny, a na Babiej Górze znajduje się ją jeszcze na wysokości 1600 m n.p.m. Tryb życia: głównie zmierzchowy i nocny; r pucha zielona doskonale się wspina. Sen zi- mowy zaczyna się z nadejściem pierwszych mrozów i trwa do końca marca lub początku kwietnia. Na zimowanie ropucha zielona wy- szukuje odpowiednie kryjówki pod większymi kamieniami lub w naturalnych zagłębieniach w ziemi. Jako typowy gatunek stepowy jest bardzo ruchliwa i pokonuje duże odległości, by dotrzeć do źródeł światła, gdzie mogłaby polować na przylatujące do nich owady. Rozród: okres godowy ciągnie się od kwietnia do czerwca. Zbiornikami rozrodczymi są płyt- kie, obficie zarośnięte roślinnością kałuże i ba- jorka. Ropucha zielona nie jest tak silnie jak inne gatunki ropuch przywiązana do macierzy- stego zbiornika rozrodczego, co wiąże się z niestałością drobnych zbiorników wodnych w strefie stepowej. Sznury skrzeku mierzące 2-4 m długości zawierają ponad 10000 jaj. Pokarm: owady, ślimaki i skąposzczety oraz pająki i stonogi, na które poluje nocą, a pod- czas bardzo chłodnej pogody również w dzień. ''"Tt*.: lEflL Kopulacja 73 Rzekotka drzewna (Hyla arborea) Rodzina rzekotkowate (Hylidae) Wygląd: nie do pomy- lenia z żadnym innym europejskim płazem bezogonowym, jedy- nie z blisko spokre- wnioną rz. śródzie- mnomorską. Różni się od niej biegnącą wzdłuż boków ciała, odgraniczającą stronę grzbietową od brzusznej, ciemną smugą, która tworzy zwyk- le dobrze zarysowaną i doskonale widoczną u osobnika tkwiącego w bezruchu zatokę bio- drową. Smugi takiej brak u rz. śródziemnomors- kiej. Rzekotka drzewna osiąga długość ciała do 5,2 cm. Przeciętna masa ciała samców waha się od 8 do 9 g, samice ważą blisko 11 g. Wyjątkowo masa ich ciała może dochodzić do 15 g. Znacz- nie lepiej można jednak samca rozpoznać po obecności pojedynczego rezonatora na podgar- dlu, który nadyma jak balon podczas rechotania. Złożony wygląda jak pomarszczona, żółtobrązo- wa strefa obejmująca niemal całą powierzchnię podgardla. Podgardle samicy jest gładkie. W okresie godowym na kciukach pojawiają się dobrze widoczne, małe modzele godowe. Wyda- wane przez samce terkoczące głosy godowe, brzmiące jak „ep-ep-ep...", są zwykle zespolo- ne w chór. Rzekotki zaczynają rechotać na wios- nę i terkoczą nadal w ciągu lata. Samce wydają głosy wieczorem i rechoczą do późnych godzin nocnych. Dzięki nim łatwo jest stwierdzić wy- stępowanie rzekotki w danej okolicy. Na przeło- mie sierpnia i września rozpoczynają się „je- sienne nawoływania" rzekotki. Charakterystyczne dla tego gatunku jest ubar- wienie grzbietowej strony ciała. Zwykle jest ona bardziej lub mniej intensywnie zielona i ostro odgraniczona od białawego lub żółta- wego brzucha wąskim, ciemnym pasem, który zaczyna się przy otworach nosowych, przechodzi przez oko i błonę bębenkową i da- lej wzdłuż boków ciała dochodzi do nasady tylnych nóg. Na biodrach tworzy typową dla tego gatunku rzekotki zatokę biodrową. Ubar- wienie grzbietu może się stosunkowo szybko zmieniać zarówno pod względem odcienia, jak i stopnia nasycenia barwy, dostosowując się do kolorytu podłoża. 74 Spotykane są również osobniki rz. drzewnej które przez dłuższy czas zachowują bar w odcieniu brązowym, oliwkowozielonym, cza- rniawym lub niemal czysto ochrowym. Znale- ziono również okazy zupełnie czarne, czyli melanistyczne. Osobliwością są osobniki o niebieskiej barwie grzbietu, u których brak żółtego składnika barwników skórnych. Podgatunek H. a. sarda, występujący na Kor- syce, Sardynii, Elbie i Caprai, cechuje się' wyraźnie ziarnistą skórą i nieregularnymi, jas- nymi lub ciemnymi plamami na oliwkowozielo- nym lub szarym tle. Skóra, gładka na grzbiecie, a lekko ziarnista na brzuchu, jest pozbawiona widocznych gru- czołów. Przeważnie połyskuje z wyjątkiem rzekotek, które tylko co opuściły kryjówki zi- mowe. Młode osobniki, które w sierpniu lub] we wrześniu wspinają się wysoko na rośliny, cechują się opalizująco jasnozieloną barwą ciała, często ze złotawym połyskiem. Występowanie: obszar rozsiedlenia rz. drzew- nej rozciąga się od Portugalii oraz zach. i śród. Hiszpanii przez większą część Francji po kraje nadbałtyckie i zach. Rosję