Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Merca˝ dier zburzył przedmieścia, zdobył miejscowość i umocnił ją na potrzeby Ryszarda. Ostatnio ustalono, że z tej epoki pochodzi słynna Biała Wieża (Artykuł Alain Erlande-Brandenburga na kongresie archeologicznym we Francji w 1984 r., s. 129138.) miasta. Ryszard odparł natarcie Filipa na tak zwany Zamek. Możliwe jest, że podczas rozmów listopadowych zamierzano uczy˝ nić z Issoudun, jako miejscowości berryjskiej należącej do Grac posag księżniczki, która po˝ ślubi spadkobiercę korony francuskiej, młodego Ludwika. Ale żaden z antagonistów nie pragnął na serio pokoju, nawet wtedy, gdy został on zadecydowany w styczniu 1196, w Louviers. 1 1 2 1 0 1 6e 1 l128 2 l128 8 Działania wojenne wkrótce zostały wznowione i Filip August zdobył niebawem Aumale i Nonancourt, podczas gdy w Bretanii rozpętały się zamieszki nie bez inspiracji króla Francji. Bretończycy domagali się niezależności, a młody Artur, pogrobowiec Gotfryda Plantageneta, opowiedział się po stronie króla Francji. Jego matka Konstancja nienawidziła Plantagenetów i Artur, który jeszcze nie osiągnął pełnoletności, był wychowywany w pewnym okresie na dwo˝ rze Filipa Augusta. Podjęto kilka ekspedycji karnych do Bretanii. W miarę jak zaogniała się walka dwóch królów, wojna stawała się coraz bardziej brutalna, zwłaszcza z powodu udziału band najemników. 1 1 2 1 0 1 6e 1 l128 2 l128 8 Za to podczas wypraw do Akwitanii Ryszard wykorzystał okazję, by pogodzić się z Domem Tuluzy, któremu się tak często przeciwstawiał. Przejął po swej matce, Eleonorze, która usunęła się w tym czasie do opactwa Fontevrault, zamiary, z jakimi książęta Akwitanii od dawna nosili się w stosunku do Tuluzańczyka. Otóż w 1193 roku siostra Ryszarda Joanna Sycylijska, ta sa˝ ma, którą kilka lat wcześniej chciał wydać za brata Saladyna, przybyła do Poitiers po opuszcze˝ niu Rzymu, w towarzystwie królowej Berengarii. Dotarła do Poitou przez Genuę, Marsylię i Sa˝ int-Gilles. I oto Joanna na nowo stała się stawką w traktacie, który miał być zawarty z Rajmun˝ dem VI z Tuluzy. Miała zostać żoną - piątą - Rajmunda, osoby jak najbardziej dwuznacznej, lecz którą Ryszard pragnął teraz pozyskać dla przymierza skierowanego przeciwko Domowi francuskiemu. Uroczysty ślub odbył się w Rouen w październiku 1196 roku, a w lipcu roku 1197 w miejscowości Beaucaire Joanna wydała na świat przyszłego Rajmunda VII z Tuluzy. 1 1 2 1 0 1 6e 1 l128 2 l128 8 Był to czas, gdy król Anglii dostał nieoczekiwaną propozycję. l128 2 l128 8 We wrześniu 1197 roku zmarł w Mesynie cesarz Henryk VI. Jego bratu, Filipowi ze Szwabii, śpieszno było zostać jego następcą, lecz książęta niemieccy byli chyba trochę znużeni rodziną, którą nie sposób było się szczycić. Z drugiej strony niepokoiły ich ciągłe roszczenia Hohenstau˝ fów do Sycylii. Henryk VI zostawił syna, przyszłego Fryderyka II, lecz był on jeszcze dziec˝ kiem. Można wierzyć, że panowie zza Renu zachowali pamięć o błyskotliwym jeńcu królews˝ kim, który przed trzema laty tak świetnie bronił swojej sprawy na cesarskim dworze. Do Ry˝ szarda przybyła więc delegacja oferując mu koronę Świętego Cesarstwa. 1 1 2 1 0 1 6e 1 l128 2 l128 8 Możemy sobie wyobrazić, jak wielce ucieszyłby się jego ojciec otrzymując taką propozycję; nie ukrywał on swych ambicji w stosunku do Wschodu Europy. Jednak Ryszard wyniósł ze swego pobytu w Niemczech, z każdego z kolejnych miejsc uwięzienia, nie najlepsze wspom˝ nienia. Akwitania i Poitou znaczyły dla niego więcej niż cesarstwo. Nie chciał jednak dopuścić, by cesarstwo to stało się przedmiotem pożądania króla Francji, z którym wojna właśnie znów rozgorzała. Odmawiając więc przyjęcia propozycji, podsunął delegacji innego kandydata: swo˝ jego siostrzeńca, Ottona Brunszwickiego, syna jego siostry Matyldy i księcia Saksonii Henryka Lwa, nieżyjącego już od dwóch lat. Otton wychowany był również na dworze akwitańskim i Ryszard uważał go za potencjalnego następcę; czyż nie nadał mu hrabstwa Poitou i księstwa Akwitanii? Młodzieniec dał się łatwo przekonać. Wyrzekł się owych dwóch tytułów i w następ˝ nym roku, 10 lipca 1198, przybył do Akwizgranu. Skwapliwie przyjęty przez baronów cesarst˝ wa, poślubił Marię, córkę hrabiego Lotaryngii, a w dwa dni później ozdobił skronie cesarską koroną. Dla Filipa Augusta był to ciężki cios. Plantageneci otaczali teraz królestwo Francji od wschodu jak i zachodu. Ten stan rzeczy miał potrwać jeszcze przez szesnaście lat i znalazł roz˝ wiązanie na polu bitwy pod Bouvines. l128 2 l128 8 Ryszard tymczasem nadal działał przeciwko znienawidzonemu rywalowi. Doszło do różnych spotkań: na przykład, u stóp twierdzy Vaudreuil, którą Filip August kazał podminować, czując, że nie uda mu się jej utrzymać. Ryszard jednak zorientował się w tym i wydał bitwę, zmuszając rywala do wycofania się. Kronikarz angielski w ten sposób podsumowuje kampanię: "Król Francji nie dokonał nic godnego pamięci w tej wojnie." Zawarty pokój wcale nie świadczył o chęci obu królów do zaniechania działań wojennych. Nic nie zdołało odciągnąć od tej myśli Ryszarda, nawet wiadomości o rozruchach w Londynie, wzniecanych przez niejakiego Wilhel˝ ma Fitz-Osberta, przezwanego Longbeard - długa broda - który przez pewien czas podburzał tłumy, zanim został zaaresztowany i stracony na rozkaz Huberta Waltera. 1 1 2 1 0 1 6e 1 l128 2 l128 8 Walki, które na nowo podjęto w 1197 roku, mimo że już siódmy rok głodu ciężko doświad˝ czał ludność, potwierdziły bardziej niż kiedykolwiek wyższość króla angielskiego na polu bit˝ wy