Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Piotrowskiego uchybień tak 231 istotnych, by ową dymisję uzasadniały. Niezależnie od ostatecznego rozstrzygnięcia tej sprawy można stwierdzić, że uwikłanie w poważny spór głównych instytucji państwa powołanych do regulacji konfliktów zmniejsza ich skuteczność jako mechanizmu kontroli konfliktów w społeczeństwie. Wiele konfliktów przebiega w sytuacji częściowo ustrukturalizowanej, w której tylko niektóre zachowania są regulowane. Do tej kategorii należą na ogół konflikty zbrojne. Pewne działania stron takiego konfliktu podlegają normatywnej kontroli. Dotyczy to np. wymogu wypowiedzenia wojny, sposobu traktowania jeńców, zasad rycerskości wobec pokonanego (np. oddawanie honorów oficerskich idącym do niewoli oficerom), stosowania cywilizowanych form walki (np. zasada nieatakowania pojazdów oznaczonych emblematem Czerwonego Krzyża, niestosowania broni chemicznej) itp. Strażnikiem tych reguł jest tzw. opinia międzynarodowa, z którą często liczą się strony zaangażowane w konflikt. Najbardziej gwałtowny i bezwzględny charakter mają konflikty przebiegające w sytuacji całkowicie nie ustrukturalizowanej, kiedy to nie obowiązują żadne reguły dotyczące zachowania w sytuacji konfliktu (strony postępują na zasadzie „wolnej amerykanki"). Dzieje się tak wtedy, gdy ulegają rozpadowi instytucje, które dotychczas regulowały stosunki między zwaśnionymi grupami, lub też gdy załamują się podstawy ładu społecznego, w którego ramach dotychczas życie ludzkie przebiegało. Najbardziej dramatycznymi i spektakularnymi przykładami są załamanie się państwa i wybuch wojny domowej. To załamanie oznacza, że wszystkie istniejące instytucjonalne struktury regulacji konfliktu przestają funkcjonować; dochodzi wtedy do zjawisk drastycznych, jak te, które wystąpiły w Hiszpanii w trakcie wojny domowej lub na Bałkanach po rozpadzie państwa jugosłowiańskiego. Także osłabienie instytucji regulujących konflikty może owocować wzmożeniem konfliktów i wzrostem ich gwałtowności, co można obserwować na obszarze byłego Związku Radzieckiego. Właściwości osób Przebieg konfliktów zależy od właściwości uwikłanych weń osób. Można wymienić kilka rodzajów tych właściwości. Jest to przede wszystkim stopień uwewnętrznienia norm dotyczących konfliktu obowiązujących w danej społeczności. Jedną z ważnych konsekwencji procesu politycznej socjalizacji jest przyswajanie norm dotyczących konfliktu. Na przykład takie zasady jak fair płay odgrywają istotną rolę w moderowaniu toczącej się walki. Są też normy odnoszące się do przebiegu konfliktów politycznych. Wiele społeczności potępia takie postępowanie, jak rozpowszechnianie fałszywych wiadomości o przeciwniku politycznym, stosowanie wulgarnego języka (wyzwisk), insynuacji itp. W krajach demokratycznych w mniejszym lub większym stopniu potępiane jest odwoływanie się do fizycznych środków walki — stosowanie przemocy, podstępu czy zbrodni. Ludzie, którzy 232 przyswoili te normy, którzy cenią takie postawy, jak tolerancja, wyrozumiałość, opanowanie, będą mniej skłonni do angażowania się w konflikty i do ich podsycania. Są też jednak ludzie, którzy przyswoili normy wzmagające konflikt, takie jak zasada bezwzględności i nieustępliwości wobec przeciwnika. Ważną rolę odgrywają także właściwości umysłu, a w szczególności zdolność do koordynacji rozbieżnych punktów widzenia. Ludzie, którzy zdolność tę posiedli w wyższym stopniu, potrafią lepiej zrozumieć stanowisko i potrzeby swych oponentów, a tym samym mają większą zdolność znajdowania rozwiązań korzystnych dla obu stron, co prowadzi do unikania lub łagodzenia konfliktów (Reykowski, 1996). Bardzo istotne znaczenie ma sfera emocjonalno-motywacyjna. Osoby o bardzo wysokich ambicjach, o dużym natężeniu agresywności, o silnej skłonności do dominowania nad innymi, o znacznym zapotrzebowaniu na stymulację mogą być bardziej skłonni do podsycania i zaogniania konfliktów niż ludzie, u których te cechy występują w umiarkowanym natężeniu. Szczególnie duży wpływ na rozpalanie i eskalację konfliktów wywierają osoby o pewnym specyficznym syndromie osobowości, na który składa się wrogość, spiskowa wizja świata, podejrzliwość oraz tendencja do ujmowania wszystkich zjawisk społecznych w kategoriach dobra—zła. Sposoby rozwiązywania konfliktów Konflikty mogą być rozwiązywane w różny sposób. Można wyodrębnić pewne typowe warianty ich rozstrzygania. Pierwszy polega na narzuceniu drugiej stronie własnych warunków. Wiąże się to z odwołaniem do taktyki siły: stosowanie gróźb, karanie, stosowanie metody faktów dokonanych to typowe sposoby mające skłonić drugą stronę do uległości. Tak więc można grozić strajkiem (lub lokautem), blokować drogi (za karę) lub pozbawiać wynagrodzenia, odmawiać płacenia długów lub przemocą zająć sporny teren, pozbawić pewnych ludzi stanowisk (zanim sąd rozstrzygnie o legalności tej decyzji) itp. Taktyka siły charakteryzuje się tym, że może obezwładnić słabszego i nieudolnego przeciwnika, ale przeciwnika silnego mobilizuje do tym zaciętszej walki. Kiedy w walkę zaangażowane są duże grupy ludzi, taktyka siły rzadko bywa w pełni skuteczna