4...

na po³udniowym wybrze¿u pó³wyspu trackiego Pallene. 5. twierdza w Mizji. 6. w Cylicji nad zatok¹ Issyjsk¹. Ajgajon (gr.; ³ac. Aegaeon) mit. zwany tak¿e Briareus, syn Uranosa i Gai, olbrzym o stu rêkach i piêædziesiêciu g³owach, jeden z Heka-tonchejrów. Razem ze swymi braæmi dopomóg³ Zeusowi do pokonania Tytanów. Heros-eponim Morza Egejskiego.. Ajgajon pelagos zob. Egejskie Morze. Ajgaleos pasmo górskie miêdzy Parnasem a Cieœnin¹ Salamiñsk¹. Ajgeus mit. syn Pandiona, jeden z pierwszych królów ateñskich. Mia³ syna Tezeusza (zob.) z królewn¹ Trojzenu Ajtr¹, kochank¹ Posejdona. O¿eniony ..z Mede¹ mia³ z ni¹ syna Medosa. Na wiadomoœæ, ¿e Tezeusz zgin¹³ w labiryncie Minosa, pope³ni³ samobójstwo, rzucaj¹c siê w fale Morza Egejskiego. Jest rzecz¹ mo¿liw¹, ¿e A. jest jedynie hipostaz¹ Posejdona. Ajgimios 23 Ajschines Ajgimios 1. mit. protoplasta i prawodawca Dorów, panowa³ w Tesalii lub na Peloponezie w doryckiej Tetrapolis. Niepokojony przez La-pitów wezwa³ na pomoc Heraklesa, obiecuj¹c mu za pokonanie napastników trzeci¹ czêœæ swego królestwa. Herakles zwyciê¿y³ Lapitów, lecz nagrody nie przyj¹³; z wdziêcznoœci A. adoptowa³ po œmierci Heraklesa jego syna, Hyllosa. 2. lekarz z Elidy (V/IV w. p.n.e.) napisa³ dzie³o Peri palmon (O pulsach) oraz pracê o dietetyce. Ajgina zob. Egina. Ajginion miasto w Macedonii, w pobli¿u granicy z Epirem. Ajgion jedno z dwunastu miast achajskich po³o¿onych nad Zatok¹ Korynck¹, na zachód od ujœcia rzeki Selinus; mityczne miejsce urodzenia Zeusa i g³ówny oœrodek jego kultu. Ajgipan mit. przydomek Pana pozostaj¹cy w zwi¹zku z jego kozi¹ postaci¹. ajgis zob. egida. Ajgistos (gr. Ajgisthos) mit. syn Tyestesa i córki Tyestesa Pelopii (syn z takiego kazirodczego zwi¹zku mia³ byæ wg wyroczni mœcicielem krzywd, które wyrz¹dzi³ Tyestosowi jego brat Atreus). Porzuconego przez matkê wychowali pasterze karmi¹c go mlekiem kozy (gr. ajgis koza, st¹d imiê A). Potem przyj¹³ go za syna Atreus, polecaj¹c mu zamordowaæ Tyestesa, A. rozpo-pozna³ ojca, zabi³ Atreusa i wraz z ojcem obj¹³ panowanie w Mykenach. W czasie nieobecnoœci swego stryjecznego brata Agamemnona, walcz¹-cz¹cego pod Troj¹, uwiód³ jego ¿onê Klitajmestrê i z jej pomoc¹ zabi³ Agamemnona po jego powrocie spod Troi. Po 7 latach panowania w Mykenach zosta³ wraz z Klitajmestr¹ zabity przez Orestesa. Wypadki te s¹ tematem trylogii Ajschylosa Oresteja. Ajgospotamoj miasteczko i rzeka w Chersonezie trackim, s³ynne ze zwyciêstwa odniesionego tam w r. 405 p.n.e. przez wodza spartañskiego Lizan-dra nad Ateñczykami; po³o¿y³o ono kres wojnie peloponeskiej. Ajgusa zob. Egackie Wyspy. Ajgyptios wystêpuj¹cy w Odysei starzec z Itaki, przyjaciel Odyseusza i Telemacha. Ajgyptosi mit. król i eponim Egiptu, syn Belosa i Anchionoe (lub Achiroe) brat Danaosa. Podbity przez niego kraj Melampodów zosta³ nazwany Egiptem. A. by³ ojcem piêædziesiêciu synów, którzy poœlubili córki Danaosa i zostali przez nie zabici w noc poœlubn¹ z wyj¹tkiem Linkeusa, ma³¿onka Hypermestry (zob. Danaidy). Ajgyptos2 nazwa rzeki Nilu w Odysei (nazwa Nil, Nejlos, wystêpuje dopiero u Hezjoda). Ajlianos zob. Elian. Ajnejas zob. Eneasz. Ajnesidemos 1. A. Dymajos, dowódca za³ogi achajskiej w Argos, zamordowany w r. 198 p.n.e., kiedy miasto dosta³o siê pod w³adzê Filipa V Macedoñskiego. 2. A. z Knossos, filozof grecki z I w. p.n.e., przedstawiciel m³odszego pirronizmu, kierunku filozofii sceptycznej. A. zebra³ i usystematyzowa³ w s³ynnych 10 tropach argumentacjê sceptyków przeciw mo¿noœci poznania za pomoc¹ zmys³ów. Ajnos (gr. Ajnos, ³ac. Aenus) staro¿ytne miasto w Tracji przy ujœciu rzeki Hebros. Rozkwit miasta przypada na VI i V w. p.n.e. W IV w. A. zosta³o zdobyte przez Macedoñczyków, a w r. 190 n.e. przez Rzymian. Herosem-eponimem miasta by³ Ajnos, towarzysz Odyseusza, brat Gutreusa. Ajoles zob. Eolowie. Ajolis zob. Eolia. Ajolos zob. Eol. Ajschines (gr.; ³ac. Aeschines, spolszczone Eschines) 1. A. z Aten (ok. 390-ok. 315 r. p.n.e.), mówca polityczny, przeciwnik Demostenesa, popieraj¹cy politykê Eubulosa; by³y aktor, odznacza³ siê wielkim talentem krasomówczym. Po zdobyciu Olintu przez Filipa Macedoñskiego bra³ udzia³ w poselstwie do Arkadii, aby szukaæ sprzymierzeñców przeciw Macedonii. Potem jednak przeszed³ do obozu filomacedoñskiego. W r. 343 p.n.e. Demostenes wytoczy³ mu proces o nadu¿ycie uprawnieñ poselskich; A. broni³ siê w zachowanej do naszych czasów mowie Peri tes parapresbejas (O przeniewierczym poselstwie). Po klêsce greckiej pod Cheronej¹ bra³ udzia³ w poselstwie do Filipa w sprawie wydania jeñców, a po jego œmierci popiera³ politykê Aleksandra. W zachowanej mowie Kata Ktesifwtos (Przeciw Ktezyfontowi) w r. 336 wystêpowa³ przeciw wnioskowi Ktezyfonta, aby Demostenesowi w uznaniu zas³ug dla pañstwa przyznaæ z³oty wieniec. Przegrawszy proces, zap³aci³ wysok¹ grzywnê, po czym opuœci³ Ateny i uda³ siê do Efezu, póŸniej na Rodos i Samos, gdzie umar³ w 75 roku ¿ycia. Zachowa³a siê jeszcze trzecia jego mowa pt. Kata Timarchu (Przeciw Tymarchowi) oskar¿aj¹ca przeciwnika o niemoralnoœæ w ¿yciu prywatnym i publicznym. 2. A. ze Sfettos (IV w. p.n.e.), syn Lizaniasza z attyckiego demu Sfettos, jeden z najgorliwszych zwolenników Sokratesa Ajschylos 24 Ajtolia obecny na rozprawie s¹dowej przeciw Sokratesowi i przy jego œmierci. Usi³owa³ wraz z innymi uczniami uwolniæ Sokratesa z wiêzienia. Po œmierci mistrza znalaz³ siê w z³ych warunkach materialnych i wtedy zosta³ przez Platona lub Arystypa wprowadzony na dwór Dionizjosa w Syrakuzach. Po powrocie do Aten zacz¹³ pisaæ mowy s¹dowe w stylu Gorgiasza i naucza³ wymowy. By³ autorem, zachowanych do dziœ tylko we fragmentach 7 dialogów pt. MUtiades, Kallias, Aksiochos, Aspasia, Alkibiades, Telauges, Rhfnon, charakteryzuj¹cych go jako prawdziwego sokratyka. 3. A. z Neapolu, ¿y³ w koñcu w. II p.n.e., filozof grecki nale¿¹cy do Akademii, uczeñ Karneadesa i Melantiosa z Rodos, dzia³a³ w Atenach. 4. A