Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

W ten sposób stawało się jasne, że elita ma większe prawa niż przeciętny człowiek. Wojna w ideologii faszyzmu nie była jedynie środkiem do uzyskania wyraźnie określonych celów - stała się ona dobrem samym w sobie. Przedstawiano wojnę bardzo często jako czyn heroiczny, apoteozowano bohaterów, którzy oddali w niej życie, a gotowość do udziału w wojnie była symbolem wielkości. Wiązało się to z pogardą dla śmierci, bardzo eksponowaną w ideologiach faszystowskich. Duce napisał, że faszysta gotów jest oddać życie dla swoich ideałów, że gardzi życiem wygodnym. Kult wojny upowszechniano jednak nie tylko w okresie II wojny światowej, ale na długo przedtem. Faszyści głosili także pochwałę płodnej a dobroczynnej nierówności ludzi, twierdząc, że równość to ideał ludzkich miernot. Głoszony przez faszyzm solidaryzm społeczny miał być solidarnością narodu, a nie solidarnością równych istot. Program społeczny faszyzmu. Istotnym elementem ideologii faszystowskich, elementem nowym i przyczyniającym się w niemałej mierze do popularności ruchów faszystowskich, było to, że odwoływały się one do haseł sprawiedliwości społecznej. Faszystowska krytyka liberalizmu była nie tylko krytyką liberali- zmu politycznego, ale także liberalizmu ekonomicznego. Specyfika faszyzmu polegała m.in. na tym, że ideologia, głosząca jawny i radykalny antykomunizm 334 l antysocjalizm, jednocześnie zapowiadała wprowadzenie nowego systemu upołecznego. Faszyści zapowiadali, że gospodarka nie będzie odtąd prywatną uprawą, opartą na wolnej konkurencji. Głosili hasła zniesienia podziałów klasowych przez wprowadzenie jednego miernika - pracy dla dobra wspól- nego, a zewnętrznym wyrazem zniesienia podziałów miało być zorganizowanie npołeczeństwa na zasadzie korporacji (stanów). Zapowiadano radykalne zmia- ny np. w systemie opieki społecznej, powszechnej oświaty, kontroli państwa nad gospodarką. Włoscy faszyści obiecywali likwidację bezrobocia, likwidację strajków, godziwe płace, 8-godzinnny dzień pracy itd. W programie 25 punktów NSDAP zapowiadano likwidację niesprawiedliwego wyzysku przez kapitał bankowy, wsparcie drobnych przedsiębiorstw, nie wytrzymujących konkurencji / wielkimi koncernami, reformę rolną, a także rozwój świadczeń socjalnych. Oczywiście, program ten nie był realizowany po dojściu do władzy, w tym sensie, że nie był to program pierwszoplanowy, a szereg jego elementów wyraźnie pozostawało w sprzeczności między sobą. Jednakże trzeba też pamię- tać, że jakkolwiek nie dokonano żadnego zamachu na własność prywatną (z wyjątkiem własności żydowskiej w Niemczech), to jednak państwo faszystows- kie nie było stróżem nocnym i kontrolowało gospodarkę. Czyniło to w ramach przygotowań do wojny, niemniej jednak faszyści, tak włoscy jak i niemieccy starali się wykazać, iż zmierzają do zniesienia różnic klasowych, zastąpienia walki klas realizacją solidarności wszystkich Niemców czy Włochów. Po- wstawały organizacje sportowo-rekreacyjne, jak "Dopolavoro" czy "Kraft durch Freude", przeprowadzano liczne akcje pomocy dla biednych (słynne jednodaniowe obiady w określony dzień tygodnia), wspólne wycieczki praco- dawców i pracowników itd. Można uznać ten element socjalny w faszyzmie za element demagogii, jednakże w każdym razie w fazie walki o władzę zyskiwał on faszystom popularność. W przeciwieństwie do prawicowych liberałów, którzy twierdzili, że własność prywatna jest święta i w przeciwieństwie do tych, którzy - jak komuniści - twierdzili, że własność w ogóle trzeba znieść, faszyści każdemu obiecywali drobną własność czy współwłasność. Państwo, dyktator i prawo. Państwo, jego ustrój, stosunek do innych organizacji i jednostek, stanowiło zawsze element istotny w ideologii faszyzmu. Państwo miało być totalne, wszechobecne - dla faszysty nie istnieje i nie może istnieć nic poza państwem - nic świętego - pisał Mussolini w Doktrynie faszyzmu i to on właśnie wprowadził do słownictwa polityki termin "lo stato totale", przejęty później przez wielu polityków i uczonych