Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
, występuje m. in. w Portyku Emilii; 3) o. reticulatum (od reticu-lum siatka) bloki kamienne cięte w kształt skośnych czworoboków, dopasowywane do siebie przy układaniu muru. Występuje od I w. p.n.e. do II w. n.e., znany m. in. z willi Hadriana w Tivoli; 4) o. testaceum (od tetta cegła) lub lateritlum (od later cegła) trójkątne cegły układane w ten sposób, że podstawy cegieł tworzyły zewnętrzną fasadę muru. Sposób bardzo rozpowszechniony od I w. do końca cesarstwa; 5) o. mixtum wątek mieszany, użycie cegieł i kamieni w układzie pasowym, na zmianę. Występuje w murze zewnętrznym Cyrku Maksencjusza z r. 309 n.e. 2. o. publicum każda budowla, inwestycja wznoszona na koszt państwa lub gminy. Nadzór nad nimi mieli cenzorowie, a w późniejszych czasach - cesarze, którzy ustanawiali tzw. cwatores operum publicorum; do nich należało załatwianie wszelkich spraw z nrzedsiebiorcą budowlanym. Oracula Sibyllina zob. Sybillińskie księgi. oraculum łac. (gr. mantźjort) wyrocznia; oznacza odpowiedź wieszczą, przepowiednię boga lub herosa udzieloną w miejscu określonym, częściej - samo miejsce poświęcone, w którym udzielane były odpowiedzi. Najstarsza w Grecji była wyrocznia Zeusa w Dodonie (gdzie wróżono z szumu dębu), wspomniana u Homera, a więc powstała najpóźniej w IX w. p.n.e. Równie dawne były prawdopodobnie wyrocznie Gai w Delfach {"Olimpu. Były to szczeliny skalne, z których miały wydobywać się opary; pod działaniem tych oparów wróżka, np. słynna Pytia w Delfach, miała przepowiadać w transie przyszłość. Z czasem w pobliżu ważniejszych wyroczni tworzyły się duże nieraz ośrodki kultowe, tak np. wyrocznia Apollina w Delfach rozrosła się w olbrzymi okręg święty (zob. Delfy). Wyrocznia ta, będąc głównym ośrodkiem wróżbiarstwa greckiego, wywarła swymi orzeczeniami ogromny wpływ na rozwój organizacji politycznej, życia gospodarczego i artystycznego w Gwy. Najlepiej zachował się plan budynku wyroczni Apollina w tzw. Didymajon w Milecie z VI w. p.n.e. orant 548 Orcus Poprzez przedsionek z 4 rzędami kolumn wchodzono po schodach do sali porad, gdzie czekali wierni, dopuszczeni tu po uprzednim oczyszczeniu się i złożeniu ofiar. Właściwy adyton ze źródłem przynoszącym natchnienie, ze świętymi oliwkami i trójnogiem, na którym siedziała wróżka, znajdował się w dalej położonej celli. Procedura udzielania porad była zależna od charakteru wyroczni i bardzo rozmaita (zob. dmnatio). Początkowo sanktuariami kierowały rody kapłańskie, np. Trakidzi i Deukalionidzi wyrocznią delficką, Batrachidzi - wyrocznią w Milecie. Od VI w. p.n.e. rodom tym pozostawiono tylko przywileje honorowe, a wyrocznie były kierowane przez miasta-państwa, które powierzały prowadzenie sanktuarium wybieranym kapłanom. Kopie pytań i odpowiedzi przechowywano w archiwum. Miasta także zasięgały porad wyroczni, delegując w tym" celu specjalnych posłów. Wyrocznie przywiezione przez nich składano w archiwach państwowych, np. w Atenach na Akropolis. Odpowiedzi wyroczni bardziej lub mniej autentyczne doszły do naszych czasów we wzmiankach u autorów starożytnych, np. Herodota, Pauzaniasza oraz na inskrypcjach greckich. W Grecji istniało wielu prywatnych zbieraczy i komentatorów wyroczni, jednym z nich był Mnaseas z Patraj, który spisał (nie zachowany) zbiór wyroczni del-fickich. W okręgach świętych, zwłaszcza Asklepiosa (ostatnio w Koryncie), znajduje się w czasie prac wykopaliskowych liczne evxota (m. in. wyobrażenia chorych członków ciała, np. rąk, nóg), składane w podzięce wyroczni za udzielone dobre rady. orant (od łac. orare modlić się) w sztuce antycznej i późnoantycznej postać przedstawiona w geście modlitewnym. Orbilius Pupillus ur. w Benewentum, prowadził szkołę początkowo w swoim rodzinnym mieście, od r. 61 p.n.e. w Rzymie, gdzie zdobył duże uznanie. Mimo to żył w biedzie, co uczyniło go przykrym dla otoczenia i dla uczniów. Wspomina o tym Horacy, który uczęszczał do jego szkoły: orbis (łac., dosł. koło) szyk bojowy polegający na ustawieniu żołnierzy w nieforemny czworobok, plecami do środka. Pozwalał na obronę w razie otoczenia przez nieprzyjaciół. Orbius Publius prawnik z czasów Cycerona. W r. 63 p.n.e. jako pretor zarządzał Azją. Orbona mit. rzymska personifikacja bez-dzietności i sieroctwa; ołtarz jej znajdował się w Rzymie, w świątyni Larów. Orca (Quintus Yalerws O.) zob. Valerii 16. orca łac. duże naczynie rzymskie dwuimadło-we do przechowywania peklowanego mięsa, suszonych ryb, owoców, wina. Kształt nie daje się określić na podstawie źródeł literackich. Orcades Insulae zob. Orkady. orchestra gr. "tanecznia", pierwotnie w Grecji starożytnej plac o gładko ubitej powierzchni lub wybrukowany, na którym tańczył i śpiewał chór podczas uroczystości ku czci Dionizosa. Na placu tym znajdował się ołtarz boga (thy-mele). O. utrzymała się w teatrach jako miejsce przeznaczone dla chóru, otoczone z trzech stron miejscami dla widzów (widownia) a z czwartej strony miejscem, na którym występowali aktorzy (zob. teatr, skene). W teatrze rzymskim widownia objęła także o. (parter w teatrze dzisiejszym), gdzie znajdowały się miejsca dla senatorów. Orchomenos1 mit. 1. syn Likaona, założyciel arkadyjskiego miasta O. 2. syn Zeusa czy też Eteoklesa i Hezjony, król beockiego O. 3. syn Minyasa, ojciec Atamasa i Diochtondy. Orchomenos2 1. miasto we,, wschodniej Arkadii, na północ od Mantynei, położone na zboczu górskim. W czasie drugiej wojny messeńskiej było siedzibą króla Aristokratesa. W tym okresie rozszerzyło swe posiadłości daleko w głąb Arkadii i Messenii. W czasach macedońskich należało do Związku Achajskiego; wtedy prawdopodobnie nastąpił upadek miasta. 2. jedno z najdawniejszych i najładniejszych miast w Beocji, leżało nad jeziorem Kopais. W czasach legendarnych, przed'wojną trojańską, miało być stolicą państwa obejmującego zachodnią Beocję. Po wojnie trojańskiej zostało opanowane przez Teby i straciło znaczenie, stając się członkiem Związku Beockiego