Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
9 Maja 10/11, 27-200 Starachowice, pocztą elektroniczną: jtokar@poczta.onet.pl bądź na adres wydawnictwa. Uwaga. Przy nazwach obiektów szczególnie atrakcyjnych i polecanych umieszczono jedną lub więcej gwiazdek. Oczywiście jest to subiektywna ocena autora. Krótki kurs dziejów Wołynia i Podola Wołyń historyczny są to tereny rozciągające się na Wyżynie Wołyńskiej i Grzędzie Wołyńskiej, na południu przylegające do Podola. Te urodzajne ziemie w IX-XI w. zamieszkiwało kilka plemion słowiańskich (ruskich). Pod koniec X w. Wołyń został opanowany przez księcia kijowskiego Włodzimierza I, który założył późniejszą stolicę Rusi zachodniej — Włodzimierz Wołyński. W okresie XII-XIII w. Wołyń stanowił trzon księstwa halicko-wło-dzimierskiego. Wraz ze śmiercią ostatniego z książąt, Bolesława Jerzego II Trojdenowicza, tereny te stały się areną rywalizacji litewsko-polsko-węgierskiej, w wyniku której kniaź Lubart Giedyminowicz został zmuszony do przyjęcia zwierzchności węgierskiej. W 1341 r. nową stolicą Wołynia zostało miasto Łuck. W obręb Korony ziemie te weszły w 1387 r. po wyprawie królowej Polski Jadwigi, która usunęła stamtąd załogi węgierskie. Od tego czasu o tereny Wołynia rywalizowali wielcy książęta litewscy oraz królowie Polski. Spory te nie przeszkadzały w tym, aby Wołyń stał się korytarzem tranzytowym w handlu ze Wschodem. Równocześnie rosły fortuny ruskich kniaziów, m.in. Ostrogskich, Wiśniowieckich, Buczackich, Poryckich, Zbaraskich, którzy budowali zamki i zakładali miasta. Kres rywalizacji litewsko-polskiej położyło włączenie Wołynia do Korony na mocy unii lubelskiej z 1569 r., a kolejnym krokiem na drodze do integracji z Polską była unia brzeska z 1596 r. Efektem tych zmian było coraz liczniejsze osadnictwo także szlachty polskiej na terenach Wołynia, co rodziło nowe fortuny magnackie, m.in. Ossolińskich, Moszyńskich, Ledóchowskich. Szlachta ruska na ogół polonizowała się. W okresie rozbiorów ziemie te weszły w skład imperium rosyjskiego, utworzono wówczas gubernię wołyńską. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę z tych terenów utworzono województwo wołyńskie 13 ze stolicą w Łucku, które w takim kształcie przetrwało do 1939 r Z terenów polskiego województwa wołyńskiego władze sowieckie utworzyły dwa okręgi: łucki i rówieński, podział ten utrzymuje się do dnia dzisiejszego. Po II wojnie światowej Wołyń wszedł w skład Ukraińskiej SRR, a obecnie jest częścią składową niepodległej Ukrainy. Podole to historyczna nazwa ziem położonych pomiędzy środkowym Dniestrem i górnym Bohem. Obszar ten słynie z niezwykle urodzajnych gleb. Od XII w. terytorium to znalazło się w orbicie wpływów księstwa halickiego, w połowie XIII w. ziemie podolskie poddane były zwierzchności tatarskiej. Po śmierci księcia halickiego Jerzego Bolesława Trojdenowicza (1340 r.) pretensje do sukcesji po nim zgłosił król Polski Kazimierz Wielki, który ostatecznie w 1366 r., po długiej rywalizacji htewsko--polsko-węgierskiej, włączył do Korony zachodnie Podole. . Część wschodnia znalazła się rękach lenników Polski -kniaziów Koriatowiczów. Jeden z nich, Aleksander, dzięki przywilejom nadawanym kupcom krakowskim otworzył sławną „drogę tatarską", szlak handlowy ze Lwowa przez Kamieniec do Kaffy na Krymie. W 1396 r. Podole zostało podzielone Część zachodnią otrzymał jako lenno Spytek z Melsztyna, po jego śmierci w bitwie nad Worsklą przeszła w ręce wielkiego księcia litewskiego Witolda, a w 1430 r. jako województwo podolskie wróciła do Korony. Częsc wschodnia dostała się od razu Witoldowi, a w skład Korony weszła w wyniku unii lubelskiej (1569 r.), tworząc województwo bracławskie. W XV i XVI w. postępowała szybka kolonizacja ziem podolskich, ekspansja katolicyzmu i kultury polskiej. Podole było narażone na ciągłe najazdy tatarskie - przez jego tereny prowadziły gowne szlaki tych najazdów: Czarny i Kuczmański. W XVII w. powtarzały się wojny z Kozakami i Turkami. Po zdobyciu w 1672 r Kamieńca Podolskiego Turcy okupowali częsc Podola aż do pokoju karłowickiego zawartego w 1699 r. Nastąpił potem blisko stuletni okres pokoju, który zakłóciły bunty kozackie (tzw. koliszczyzna) i walki konfederatów barskich (1768 r.). Po I rozbiorze Polski zachodnią część Podola po Zbrucz zajęła Austria (wiatach 1809-1815 fragment tego obszaru, tzw. obwód tarnopolski, wchodził w SKiaa kosji;. fozostaie ziemie poaoisKie przypadły kosji w wyniku II rozbioru. Na mocy traktatu ryskiego (1921 r.) w granicach II Rzeczpospolitej znalazła się zachodnia część Podola (woj. tamopolskie). W latach 1939-1991 Podole należało do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1991 r. ziemie podolskie wchodzą w całości w skład niepodległej Ukrainy. Mateusz Gaczyński W lecie 1920 r. na terenie Wołynia i Podola trwały zacięte, krwawe walki, toczone przez sprzymierzone z Polską wojska Ukraińskiej Republiki Ludowej (Wielkiego Atamana Petlury) z bolszewickim Frontem Południowym, którego trzon stanowiła czerwona Pierwsza Armia Konna pod dowództwem Budionnego (15 tys. szabel). W wyniku tych walk ukraińskie dywizje strzeleckie zwycięsko odparły bolszewików i doszczętnie rozbiły Armię Konną (przyp. red.). 14 Adamówka (ĄzjaMiBica) rej. Derażnia, okr. chmielnicki Cerkiew Pokrowska (p.w. Opieki Matki Boskiej) została wzniesiona w 1773 r. W 1884 r. nad babińcem dobudowano dzwonnicę. Murowana cerkiew składa się z pięciu części: kwadratowego babińca, prostokątnej nawy głównej, przylegających do niej z dwóch stron niewielkich absyd-kryłosów oraz dużej, zamkniętej półkoliście części ołtarzowej. Nad babińcem wznosi się kwadratowa w planie dzwonnica, pokryta czterospadowym dachem zwieńczonym małą cebulką. Na północnej ścianie dzwonnicy znajdują się schody prowadzące na chór. Nawa główna pokryta jest dachem dwuspadowym z umieszczonym centralnie niewielkim ośmiobocznym bębnem zwieńczonym kopułką (wysokość kopułki jest mniejsza od wysokości dzwonnicy). Surowość bryły łagodzą pochodzące z późniejszego okresu okna oraz gzyms otaczający dzwonnicę. Adamówka. Cerkiew Pokrowska 17 Annopol (FaHHonijib) rej. Slawuta, okr. chmielnicki ** Zespół pałacowy w dawnym majątku ziemskim. Annopol (dawna nazwa Glinniki) początkowo należał do Ostrowskich, następnie przez sukcesję przeszedł w posiadanie ks