Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Kryzys szczególnie ujawnił się w zarzuceniu sakramentu pokuty. Po roku 1970 zaczęto wprowadzać masowo absolucję generalną. Tak "P' 5 XII 1976 r. bp C. Th. Dozier udzielił rozgrzeszenia ogólnego 11,5 tyś. "sobom w Memphis w Arizonie. Mimo ostrzeżeń Stolicy Apostolskiej prak-TOta wciąż się rozwija. Dopiero l VIII 1988 r. Konferencja Episkopatu fosami przeciwko 72 wypowiedziała się zdecydowanie przeciwko nadu-J*aniu absolucji generalnej i za wprowadzeniem w życie wskazań Stolicy kolskiej. W bardzo licznych diecezjach zniesiono spowiedź przed I ko-'.""i? św. Dopiero po 1980 r. na skutek presji Stolicy Apostolskiej zaczęto ^wracać. 1 i 263 („>- nt5W w r°t6 z śmieciu, uopiero w 10^1 r. pierwszy KaroiiK, Koger Pr Taney został członkiem rządu federalnego. Po wojnie domowej lat 0f0<^Tx wieku, w której katolicy wzięli licznie udział, zaczęto ich dopusz-(ft- , , zarządów miejskich. Powstała w 1865 r. organizacja rasistowska Ku CZaC Klan - ° charakterze terrorystycznym - była zdecydowanie antykato-?*UX y roku 1920 liczyła kilka milionów członków, a chociaż po 1930 r. l'c ' • jj spadla, a sama organizacja w czasie II wojny światowej stała się l"3 niepopularna, to jednak po 1945 r. wzmogła swą działalność m.in. ^ t tolicką. Jeszcze w 1967 r. wielki mistrz tej organizacji uznał katolików 311 k Żydów i Murzynów za „największe niebezpieczeństwo dla Ameryki". W roku 1928 po raz pierwszy w dziejach Ameryki na stanowisko prezy-ze strony demokratów kandydował katolik, Alfred E. Smith, guberna- [sfowego Jorku, ale zmasowane, antykatolickie siły i nienawiść doprowa-, ., je jego wielkiej przegranej. W latach 1789-1933 tylko 4 katolików 'astowało urzędy w rządzie federalnym. Wybór katolika, senatora Johna Kennedy'ego w 1960 r. na stanowisko prezydenta okazał się przełomowy. Same wybory kandydata katolika stały się okazją do wybuchu protestanckiej bigoterii i nienawiści do katolików. Rządy prezydenckie Kennedy'ego (1961--1963), zwrócone ku polepszeniu doli Murzynów i niższych warstw społecznych, przełamały w dużej mierze antykatolickie nastawienie. Już w 1939 r. pręż. Franklin D. Roosevelt zamianował osobistego przedstawiciela M. C. Taylora przy Stolicy Apostolskiej (1939-1950), co spowodowało ponownie wzrost opinii antykatolickiej . Kiedy w 1951 r. pręż. H. Tru-man zamianował na to stanowisko gen. Marka W. Clarka, protestanci podnieśli tak gwałtowny sprzeciw, że nominacja została odwołana. Czas jednak pracował dla katolików, a wzrost znaczenia Stolicy Apostolskiej w opinii światowej stał się podstawą nawiązania normalnych stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Dnia 10 I 1984 r. pręż. R. Reagan za zgodą Kongresu zamianował stałego ambasadora przy Stolicy Apostolskiej w osobie W. A. Wilsona, a pap. Jan Paweł II przysłał tu abpa Pio Laghi na stanowisko pronuncjusza. Powoli skład Kongresu amerykańskiego zmieniał się na korzyść katolików. Po wyborach w 1964 r. w nowym Kongresie katolicy otrzymali 107 miejsc jako najsilniejsza grupa wyznaniowa. W kongresie w 1978 r. katolicy 1 otyli już 128 miejsc (13 senatorów, 111 kongresmanów), podczas gdy me-tQdyści uzyskali 75, episkopaliści - 70, prezbiterianie - 60, baptyści - 57, " Zl - 30, luteranie - 19, prawosławni - 5, inni - 38. Przy każdych prawie Hos^1 ^borach do Kongresu wzrastała liczba miejsc oddanych katolikom lik r- ~ 135, w tym 17 senatorów, 118 kongresmanów, 1982 r. - 143 kato-tynn' W tym 12 senatorow> 124 kongresmanów, 1987 r. - 141 katolików, w 19 senatorów i 122 kongresmanów). 265 0g}S9J B5( " MO5[EJE J9MBU B ' IUO 91S pSOZS5[9lM [ 09 °P O§9ZO M B|S ES fAz i qoAuoizp9iA\zoj Bjp OMjsaajSBdzsnp 9ujEp9ds BIZp OJ9ZOEZ OZ.6I n>loj PO 'SAzAj5{ D[Oq9{8 BA\Az9Zjd B5[SUB>[Xj9UIB BUlZp I B>[31I01B3 -AVO}[UOZ{BUI 9pBJBd9S 9UZ3IUOUBJ[ Z9IUA\OJ BS z ^59 gx i qoXuzoiqDXsd uXzoXzjd z 'nSU9SUOJ{ O§9UZOIUOUB>[ OSOUZBAV9IU BU z'n)[OJ 0§9J AV}SU9Z{BUI •OEM MJSU9ZJBUI q ^ZD ''s^l 8fr -5l0 - 'J T86T D ''s^l 52 - 'J 8Z.6T OSOUZBM9IU DBMOJBJJ[9p f9IMJB{ 9J9IM O n'!S Z9IUMOJ AVOS9DOjd q3y(j 9IMJSd9JSBU A\ -AVJSU9Z{BUI izooj5[9zjd MppoMzoi Bqzoii Q66T n^01 M -%0e'^ H^ZD '000 LLO T '- B 'MJSU9ZJBUI qoXuBJ9IAVBZ %/,^'g? IjAzO 'A\OpOAVZOJ "sXj g^ Znf OUOZOIJ (,J tqOJ j\V -9IJ[OIJOJB5[ XU!ZpOJ 9UZOIJ B{5fqO I 9IUJ9IU!Od9IU 5lS B{B[ZOJ i POMZOJ B]BJ 096T n5loj °d 'AV1SU9Z{BUI qoXuBJ9IMBZ %QS'SZ °P %?Z,'8 P° 123 ''s^J eóe °P S0? OAT P° 5IS B(BqEM A\opo/wzoj Bqzoq 096T-026T 9IS A^BJS qOl5[SUBJ[Xj9UIB M9J[I|OJB?[ UI9UI9|qOjd UO JS9f ' 9TS Xz9i[ZpO{UI pOJSM 'MO5[Tujs9zon -sAj Qi op 9UZ9OJO3 •i po UI BU n?[jof 'ttpOJOUZOJ 9IS A{B;S 9UpOUI OZpJBg 'IlpUBpZ [9MOM I t qoi5jsuB>fXj9uiB ifz909ip osozs5[9iAY pfe;op {Efqo 'O 'T J9ł9rf 'fKl 'n?fJBM9^[ BJIlodoJJ9UJ 'J 8Z-6I M °^ 3BlMBJSAVp9Zjd IpZDEZ ldnj[Siq 91S UlA3EfBiq9{§C _ O{ETAVJBjn O3 'BMłSU9IMOq3np I qDAuj9lM pOJSM pSOUAV9d9TU 9IUBZOnBU Z9J OUEA\OUOpS9MJ[BZ ' UJZIIBnS5(9SOUIOq 9IOJJUO5[ Od BIU9TAVBqZ 9ptZp M f9ZOg I>[JB]A[ 5pj Z9Zld BUBJ pSOUD9qO f9JSIA\Xz09ZJ po 'XjBTM Xp, TjBppod Xzpnjp 'uii>[zpnj niuB{Bizp AY nqo9zis i BJZ i\ TSAU9IJ •XoXjBUJ§Op I pSqBJOUI 9IAVO§OIO91 IJETq9{§od IM n MBisod uoraoiToaBJi BIUEIAUPBZ op T qoXuuo>[BZ i ip 9IAVljdjBAV9IU 9IS B{IuXzoXzjd 3IUUO5JBZ I EAVOSBJ\^ -oiup9zjdn znf 9§EAvn OUOOOJMZ •(UB|OQ 'J 'f) aBpEUJJOJ9J (fa "ll powszechnym. Już w Soborze WatykansKim i wzięto uaziai <ły tn^ ;*• amerykańskich, a metropolita Saint Louis R. P. Kenrick należał do 2cjP^ dowanych przeciwników nieomylności papieskiej. Duże znaczenie miał $' ci, plenarny synod baltimorski, który zgromadził 75 biskupów i kilk, opatów. Był to największy synod partykularny Kościoła po Soborze \y kańskim I. Od roku 1875 wzrasta ustawicznie liczba kardynałów ameryk •' kich. W roku 1990 Ameryka posiadała 10 kardynałów, w tym 2 pracują3"5' w Kurii Rzymskiej