- Jestem do kitu...

Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Cho� by�a bliska �ez, burczenie w brzuchu przypomnia�o jej, jak bardzo jest g�odna. Ruszy�a chwiejnie w stron� CPB. Mog�a tam dosta� przynajmniej pude�ko krakers�w, pos�ucha� opowie�ci o akcjach ratunkowych z ostatniego tygodnia i spr�bowa� ogrza� si� przy grzejniku. - Jestem do kitu i jest mi zimno - powiedzia�a, przystaj�c i przez minu- t� pozwalaj�c sobie pop�aka�. Potem posz�a dalej. - Halo, Phil? - Tak, kto m�wi? Wad�, to ty? Gdzie jeste�? ��'" - To ja, Phil. Jestem na Antarktydzie. - Gdzie? Ach, tak. Spa�em, Wad�. - To dobrze. - Co m�wisz? - �ni�o ci si� co�, Phil? Co ci si� �ni�o? - Co? Co jest, budzisz mnie telefonem, �eby pyta�, co mi si� �ni�o? - Cz�sto robi�e� mi to samo, nie pami�tasz? - Tak... nie... teraz ci tego nie robi�, nie? - Nie pami�tasz, co ci si� �ni�o? - Zaraz, niech pomy�l�. Chyba zapomnia�em. Nie, czekaj, co� o je�dzie na rowerze. Nie, to by� unicykl. Zje�d�a�em unicyklem po schodach Kapito- lu, tak... nie, schodami przy pomniku Lincolna, bo widzia�em Kapitol za Mali. Widzia�em zgromadzonych ludzi, jakbym do nich przemawia�, wielki t�um, ogromny, ale nie, w�a�ciwie do nich nie przemawia�em, tylko zje�d�a�em uni- cyklem po schodach, podskakuj�c w ty� i w prz�d, a ludzie bili mi brawo. By�o cudownie. Nikt nie umia� si� domy�li�, jakim cudem wskakuj� ty�em po schodach, zreszt� ja te� nie. Zadziwiaj�ca sprawa, ale przyjemna. Byli tam wszyscy republikanie, kt�rych lubi� i wo�ali: �Cholera, Phil, jak ci mo�emy da� rad�, skoro umiesz skaka� po schodach na unicyklu". - Mark i Colin? - Tak, byli wkurzeni jak diabli. A wszyscy republikanie, kt�rych nie cierpi�, byli na dole i ludzie wrzucali ich do sadzawek, w kt�rych odbija�o si� �wiat�o. - Scena grupowa. - Jak zbiornik z gupikami w sklepie zoologicznym. Chcia�em przeje- cha� unicyklem po ich plecach, kiedy wszyscy ju� b�d� w wodzie, utrzymu- j�c r�wnowag�, cho�by nie wiem co robili. A potem mnie obudzi�e�, dupku, a mog�o by� tak fajnie. - Podobaj� ci si� twoje sny, prawda, Phil? - No pewnie. Chyba �e mi si� nie podobaj�. Ale wi�kszo�� sn�w to fan- tazje, w kt�rych spe�niaj� si� �yczenia, jak si� sam przekonasz. - Mo�e twoje. W moich s� tylko przera�aj�co z�o�one problemy, kt�- rych nijak nie umiem rozwi�za�. - To niedobrze, Wad�. Przykro mi to s�ysze�. - Dzi�ki za wsp�czucie. Powiedz, gdzie tym razem jeste�? - Chyba w Kirgizji. Tak, widz� Kirgiz�w. - Pi�knie. No c�, powinienem pozwoli� ci i�� spa�. - Chcia�bym, Wad�. - W porz�dku. Dzi�ki za rozmow�, Phil. - Prosz� bardzo. - Aha, s�uchaj, jeszcze jedna rzecz. - ... tak? - Chc� tu wysun�� pewne propozycje w twoim imieniu. Jutro albo poju- trze, Phil, b�d� musia� zagra� kogo� w rodzaju ambasadora, bo wszystko dzie- je si� za szybko i nie jestem pewien, czy b�d� mia� czas to z tob� skonsulto- wa�. Ale chc� powo�ywa� si� na ciebie, jakby wszystko, co zaproponuj� wy- sz�o od ciebie, dobrze? Zgadzasz si�? - Czym to si� r�ni od naszych zwyk�ych dzia�a�? - Niczym, chcia�em to tylko potwierdzi�. - Potwierdzam. Dobranoc. - Dobranoc, Phil. Traktat Antarktyczny zawsze by� kruchy, niczym z�o�ona z paj�czej ni- ci i szk�a ulotna konstrukcja, obracaj�ca si� na wietrze historii - utopijny pro- jekt, kt�ry uchwalono w rzeczywistym �wiecie; model, wed�ug kt�rego lu- dzie powinni kszta�towa� sw�j stosunek do ka�dej ziemi - a� wpad� w coraz szybciej obracaj�ce si� tryby nowego wieku i rozsypa� si� na tysi�c drobnych kawa�eczk�w. Sylvia zosta�a stra�niczk� jego szcz�tk�w, w nadziei, �e jako� zdo�a je sklei�. Jak wszyscy w mie�cie, odczuwa�a wielki niedob�r snu, by� mo�e nie spa�a najd�u�ej ze wszystkich; prawie ca�y czas sp�dza�a w biurze ratow- nik�w, gdzie pr�bowa�a zapanowa� nad chaosem licznych interwencji. Prawdziwy koszmar. Ale r�wnocze�nie jaka� jej cz�� pomy�la�a (zapewne cz��, kt�rej najbardziej brakowa�o snu), �e to tak�e najwi�ksze wyzwanie, czy nawet okazja dla niej, by nie tylko m�czy� si� przy dora�nych rozwi�- zaniach, na kt�rych g��wnie polega�a jej praca, ale spr�bowa� wszystko zmieni�. Sta�a w ko�cu g��wnej sali w Sza�asie, obserwuj�c ludzi, kt�rzy wcho- dzili g�siego. Wielu chcia�o z ni� porozmawia�, wi�c powiedzia�a im, by wszyscy przyszli do Sza�asu. By�a ciekawa, co maj� do powiedzenia, cz�- �ciowo dlatego, by sama mog�a lepiej zrozumie� zaistnia�� sytuacj�. Co si� te- raz stanie, co powinno si� sta�? Bez prawa, bez suwerenno�ci, bez wojska i policji, bez gospodarki, bez autonomii i samowystarczalno�ci - bez tych wszystkich atrybut�w, niezb�dnych, by mog�o si� tu toczy� prawdziwe �y- cie... Jak gdyby byli ma�� grupk� kosmicznych rozbitk�w, pozostawionych na Lodowej Planecie i zmuszonych wymy�la� wszystko od pocz�tku. Tyle �e �wiat dalej istnia�

- Jestem do kitu...

Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Wątki