Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Przeżywane uczucia zagrożenia pobudzają wielu z tych chorych du zapewnienia sobie bezpieczeństwa przez stałe kontrolowanie siebie i innych oraz otaczających domniemanych wrogo nastawionych sil. Przebieg, rokowanie i leczenie. V pewnych chorych, u których w wywiadzie stwierdza się uraz porodowy, objawy występują zazwyczaj przed 20, rż" np.w postaci natrętnego poprawiania zadań szkolnych, liczenia numerów domów, chodzenia po określonych płytach chodnikowych. W okresie dzjrzewania często występuje onanizm o cechach kompulsyjnych, wyobrażenia o treści seksualnej lub bluźnierczej, przymusowe czynności samouszkadzające. Poszukiwanie pomocy ma miejsce dopiero po upływie kilku lat, objawy okresowo się nasilają, przebieg staje się przewlekły, do istniejących obsesji dochodzą coraz to nowe, również kompulsje. Początkowy opór chorego wobec natręctw słabnie, próby walki z nimi zastępuje rezygnacja i nasilające się obniżenie nastroju. Taki przebieg występuje zwykle u chorych z osobowością anankastyczną, przy czym stwierdza się nieznaczne i krótkotrwałe poprawy pu aktualnym leczeniu na oddziałach stacjonarnych, gdzie jest stosowany kompleksowy program terapeutyczny, łącznie z metodami psychoterapii-w tym szczególnie technikami behawicralnymi-oraz podawanie leków(np. Anwranilu w dawce do 200 mg). U pozostałych pacjentów początek jest na ogół ostry, np.po porodzie, nagły, po urazie psychicznym, fizycznym lub przebytym zakażeniu, brak cech osobowości anankastycznej. Istnieje na ogół tendencja do stopniowego wygasania nauęctw, mogą one jednak występować długz w stosunkowo małym nasileniu, zwłaszcza u jednostek niepewnych, sensytywnych, o cechach psychastenicznych. Dla tych pacjemżw ważny jest niekiedy długotrwały związek terapeutyczny z lekarzem, który stanowi dla nich autorytet i istotne źródło wsparcia oraz nadziei. Leczenie farmakzlogiczne może być pomocne w tych przypadkach, w kturych natręctwa występują w przebiegu zespołów depresyjnych, ale rozstrzygnięcie tego wymaga niekiedy próby leczenia er iłowa(ur. Nerwica hipochondryczna. Istnienie tej postaci nerwicy jest podawane w wątpliwość, ponieważ zespół hipochondryczny zwykle występuje w przebiegu innych zaburzeń, np.schizofrenii czy depresji, jako objaw zaś w nerwicy natęctw, nerwicy lękowej. Niekiedy hipochondryczne nastawienie jest charakterystyczne dla całego życia pacjenta, można wtedy je oceniać jako postać zaburzenia osobowości. Nerwicę hipochondryczną należy rozpoznawać wtedy, gdy u chorego dominuje zainteresowanie własnym zdrowiem, istnieje uporczywe przekonanie o uszkodzeniu lub schorzeniu mało podatne na przekonywanie i argumenty. Pacjent, wypowiadając liczne skargi na przykre doznania i dolegliwości, ma własną koncepcję ich chorobowego pochodzenia i całkowicie skupia swoje obawy oraz uwagę na przeżyciach chorobowych. Są to sporadyczne przypadki, lecz dalszy przebieg charakteryzuje się częstymi pobytami w szpitalach, a nawet zabiegami operacyjnymi, niekiedy dopiero po wielu latach rozpoznanie ulega ZDUBOIC. Hipochondryczne skargi należy odróżniać w stosunkowo licznej grupie pacjentów w starszym wieku, którzy systematycznie odwiedzają lekarzy różnych specjalności, zwłaszcza internistów, szukając kontaktu i wsparcia. Są to zazwyczaj ludzie samotni o bardzo ograniczonych więzach społecznych. Pełnienie roli społecznej pacjenta oraz utrzymywanie społecznego i emocjonalnego kontaktu z lekarzami srało się dla nich jedynym bardzo ważnym spzsobem zaspokojenia potrzeb własnych. Personel medyczny w tej sytuacji spełnia zadania terapeutyczne, wychodząc naprzeciw tym pacjentom:przebieg zaburzeń jest w rej grupie chorych najczęściej przewlekły, a próby ich usamodzielnienia na ogół nie przynoszą rezultatów. Reakcja na cigżki stres i zaburzenia adaptacyjne F 43. Podstawą dla wyodrębnienia tej kategorii zaburzeń stały się obserwacje, że po przeżyciu wyjątkowo nieoczekiwanego, , stresującego"wydarzenia życiowego mogą wystąpić zaburzenia u określonym obrazie psychopatologicznym i przebiegu. To samo dotyczy zaburzeń obserwowanych w okresie adaptacji do istotnych zmian życiowych lub do następstw trudnych, stresujących"wydarzeń życiowych, mających mniejsze znaczenie urazowe. Wyróżnia się ostrą reakcję na stres, która charakteryzuje się szybkim ustąpieniem po nagłym przeżyciu katastroficznej sytuacji przez osobę, która poprzednie nie miała zaburzeń psychicznych