Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

W rodzinie matki dominuje leworęczność. Nauczycielka przedszkola skierowała dziecko na konsultacje do psychologa. Rozwój umysłowy w normie. Lewostronność: dominacja lewej ręki, oka, nogi. Sprawność ręki prawej na poziomie 6;0 lat, ręki lewej 7;6 lat. Zalecono pozostawienie dziecka przy lewej ręce oraz ćwiczenia graficzne usprawniające tę rękę. Chłopiec po pokonaniu trudności technicznych, związanych z pisaniem lewą ręką, już w drugim półroczu I klasy zaczął pisać szybko i ładnie. Chłopiec nie wstydzi się swojej leworęczności, lecz jest dumny, że potrafi to, czego nikt inny w klasie nie umie. Często popisuje się przed kolegami swymi możliwościami. Pn"ypadek nr 12 Chłopiec lat 6;7. Od najwcześniejszego okresu obserwowano u dziecka skłonność do posługiwania się lewą ręką. Ojciec, wbrew wskazaniom nauczycielki przedszkola i protestom dziecka, usiłował przyuczać je do rysowania prawą ręką (m.in. bandażował dziecku lewą rękę). Uważa, że "chcieć to móc". Jest sportowcem, pochodzi ze wsi. Sam o własnych siłach doszedł do tego, czym jest teraz. Podobnie jak źona jest leworęczny, obydwoje jednak piszą prawą ręką. Dziadkowie także leworęczni (zarówno ze strony matki jak i ojca). Ojciec wchodząc do gabinetu wskazał na syna: "Proszę pani, to jest typowy mańkut". Chłopiec opuścił głowę, schował ją w ramiona i zgarbił się. Badanie psychologiczne wykazało silną lateralizację lewostronną. Gdy wyjaśniono ojcu, że chłopiec powinien pisać lewą ręką, zapytał, co się stanie z ręką prawą, jeżeli nie będzie ćwiczona. Wyjaśnienie, że ręka będzie nadal sprawna (współdziała w większości zajęć z ręką dominującą), nie przekonało ojca. Wyjaśnił, że dziecko zupełnie nie używa prawej ręki, jeśli się go nie pilnuje, "(...) nawet na spacerze to go obserwuję, Idzie i tylko lewą ręką macha. Dopiero j;~lc Icr.:~, i.~~~;. to zacznie ruszać drugą". Zalecono pisanie lewą ręką. Ojcic~u m~~ n.~ ,n niezadowolenia. Dziecko ponownie zgłosiło się do poradni mc 1 » ~c~ ; , i i n .. II klasy, ponieważ zaczęło się jąkać. Cały rok ćwiczeń nie wysl.cr~ avl, aby nauczyło się pisać prawą ręką. Wychowawczyni także prc5k>c»v;cl:~ chłopca przestawić. Gdy zauważyła, że pisze lewą ręką wyprowacl~.;,ln go na środek klasy mówiąc: "A teraz wszystkie dzieci się śmieją: trry~, cztery (...)". Za brzydkie pismo systematycznie obniżała mu oceny. Od II klasy chłopiec podjął ponownie naukę pisania, tym razem r4ką Iewą. Przypadek nr 13 Chłopiec lat 7;2. Poród pośladkowy, przedłużony (14 godz.) z powodu nieprawidłowego ułożenia płodu. Dziecko urodzone z pępowiną olcrc~coną wokół szyi. Zamartwica sina. Wybroczyny krwawe na skórzo głowy. Lekarz stwierdził niedowład prawostronny. Dziecko było przez wiele lat rehabilitowane w klinice neurologicznej. Obecnie jest w klasie I. Niedowład zaznacza się jedynie pod postacią dyskretnych objawów: lekko pociąga prawą nagą, mniej sprawna prawa ręka, słaba koordynacja ruchów obu rąk. Dziecko zmuszane pisze prawą ręką. Ma trudności z prawidłowym utrzymaniem pióra, brzydko pisze i rysuje. Zeszyty brudne, "ośle uszy". Nauczycielka od początku roku systematycznie wpisuje chłopcu uwagi do zeszytu i obniża oceny ze względu na brzydki charakter pisma. Zaleciła, aby dziecko pisało zwykłą stalówką ("ja mu już wyrobię charakter"). Kłopoty znacznie powiększyły się, dziecko robi dużo kleksów, zdziera stalówką papier, nie potrafi ustawić jej pod odpowiednim kątem. Chłopiec ostatnio zaczął moczyć się w nocy. Matce oświadczył, że więcej nie pójdzie do szkoły. Badanie psychologiczne wykazało prawidłowy rozwój umysłowy dziecka. Sprawność motoryczna prawej ręki poniźej 6 r.ż. Przypadek nr 14 Chłopiec Iat 3;10. Wychowywany dotychczas przez matkę będącą na beżpłatnym urlopie macierzyńskim. Matka zgłosiła dziecko do poradni ze względu na silnie negatywistyczne reakcje dziecka wobec obcych osób. Dziecko' jest niesamodzielne, zdejmuje jedynie niektóre części garderoby, ubiera się przy pomocy osoby drugiej. Nie załatwia samodzielnie potrzeb fizjologicznych. Karmiony jest rozdrobnionym pokarmem (;,on gryzie tylko bananki"). Chłopiec nie p4trafi bawić się sam, 254 255 nieustannie nalega, by matka bawiła się z nim. Najczęściej ogląda telewizję. Zdaniem matki nie potrafi zasnąć bez włączanego telewizora. Podczas badania psychologicznego reaguje negatywizmem, całą godzinę stoi w korytarzu, nie chce wejść do gabinetu. W trakcie kolejnych kontaktów, na propozycję, żeby ubrał się przed wyjściem, siada na krześle, wyciąga przed siebie ręce i nogi. Nieruchomieje w oczekiwaniu, że będzie ubierany. Na polecenie wkłada - po raz pierwszy w życiu samodzielnie - czapkę. Źle włożona zakrywa mu oczy, lecz chłopiec stoi bezradnie, ze spuszczonymi rękami. Podjęto terapię pedagogiczną dziecka i pedagogizację rodziców. Przypadek nr 15 Chłopiec lat 14;0. Rozwijał się prawidłowo, uczył się dobrze, uprawiał wiele sportów, przejawiał rozmaite zainteresowania. Gdy pewnego razu wracał z jazdy konnej, koń poślizgnął się na zboczu i uderzył go kopytem w głowę. Stwierdzono otwarte złamanie czaszki i mechaniczne zniszczenie tkanki mózgowej okolicy skroni lewej półkuli. Chłopiec pozostawał nieprzytomny przez okres około 4 tygodni. Badany w 2 miesiące po wypadku wykazywał poważne zaburzenia funkcji intelektualnych: zaburzenia mowy związane ż ustępującą afazją (np. nie pamiętał wielu nazw, używał je nieadekwatnie), nie potrafił wykonać najprostszych działań matematycznych (dodawania, odejmowania), nie pamiętał żadnego wiersza ani piosenki. Czytał z trudem, opuszczając wyrazy i całe wiersze, gubiąc się w tekście. Stwierdzono poważne zaburzenia w pisaniu ze słuchu i ze wzoru. Sprawność intelektualna według Skali Inteligencji D. Wechslera na poziomie upośledzenia w stopniu umiarkowanym (L1. = 51). Wyniki testu wskazały na uszkodzenie c.u.n