Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Niektórzy historycy sztuki i biografowie przypisują mu przynależność do ruchu adamitów, tajnego stowarzyszenia, które prawdopodobnie praktykowało obrzędy zbliżone do hieros gamos. Choć dyskusje na temat znaczenia symboli wciąż trwają, jedno wydaje się oczywiste: malarz dostrzegał ukryte niebezpieczeństwa w miejscach, które uważamy za rajskie; a to oznacza, że Brown trafnie nazwał Lasek Buloński „ogrodem rozkoszy ziemskich". LEONARDO DA VINCI Malarz, rzeźbiarz, architekt, inżynier, pisarz, badacz natury, matematyk, geolog, anatom -wszystkich tych określeń można użyć, by opisać Mezwykle szeroki wachlarz zainteresowań i umiejętności Leonarda da Vinci. Największą sławę zyskał jako malarz, choć zachowało się bardzo niewiele jego obrazów. Leonardowi przypisuje się nie więcej niż 13 zachowanych dzieł. Znamy bardzo niewiele szczegółów z życia Leonarda, zwłaszcza z okresu jego młodości. Urodził się w roku 1452 jako nieślubny syn chłopki i członka zamożnej florenckiej rodziny. Terminował u florenc-kiego mistrza, Andrei Verrochia, być może razem z innym terminatorem, który miał stać się sławny, Sandro Botticellim, autorem obrazu Narodziny Wenus (podobnie jak Leonardo, Botticelli był podobno związany z Zakonem Syjonu, a jego obrazy pełne są najrozmaitszych symboli). Leonardo przewyższał swoich współczesnych niemal we wszystkim, czego się podjął. Przez następne 40 lat oferował swoje usługi władcom Mediolanu, Florencji, królowi Francji i Kościołowi. Zmarł - prawdopodobnie na skutek ataku apopleksji -w roku 1519 we Francji. Niektóre z pomysłów Dana Browna dotyczących Leonarda zostały ostro skrytykowane przez znawców jego sztuki. Na ogół 420 uczeni wątpią, by w swych obrazach umieszczał zaszyfrowane informacje, należał do tajnych stowarzyszeń, a nawet by był homoseksualistą. Nikt jednak nie kwestionuje mistrzostwa jego obrazów. LUWR W Luwrze rozpoczyna się i kończy Kod Leonarda da Vinci. W Wielkiej Galerii Luwru zostaje zamordowany Sau-niere. Przed śmiercią kustosz pozostawia zaszyfrowane wskazówki na kilku najsławniejszych dziełach znajdujących się w tym muzeum. W końcu, po pogoni za coraz to głębiej zakonspirowanymi tajemnicami, Robert Langdon doznaje objawienia dotyczącego prawdziwej natury największego skarbu Luwru. Historia Luwru jest niezmiernie skomplikowana. Przez niemal 800 lat na jego kształt wpływali kolejni monarchowie i rządy; cierpiał długie okresy zaniedbania, a także przeżywał chwile sławy. Powstał w roku 1190 jako forteca Filipa II Augusta. Król wzniósł mur obronny wokoło Paryża, a na wybrzeżu Sekwany zbudował zamek, który chroniła twierdza - Luwr. Wieża Luwru mieściła skarbiec królewski i równocześnie służyła jako więzienie. Na przestrzeni wieków, jak opisują Catherine Chaine i Jean-Pierre Yerdet w książce Le Grandę Louvre (Wielki Luwr): „Luwr był więzieniem, arsenałem, pałacem, ministerstwem (...) mieściły się w nim menażeria, drukarnia, poczta, loteria państwowa, warsztaty i akademie; był miejscem zamieszkania królów, artystów, oficerów policji, strażników, kurtyzan, naukowców - nawet koni (...). Jego komnaty - których żaden widok już nie zaskoczy - stały się świadkami życia i jego przemian, uroczystości, rozpraw sądowych, spisków i zbrodni". Wielkie osiągnięcie prezydenta Franęois Mitterranda stanowiło przekształcenie tego masywnego, przypominającego labirynt budynku w muzeum narodowe z prawdziwego zdarzenia. Kiedy rozpoczęto prace przy przebudowie, Luwr nie był dobrze przygotowany do roli instytucji kulturalnej o największym znaczeniu. Administracja kulała, brakowało funduszy. Choć muzeum szczyciło się posiadaniem ponad 250 000 dzieł sztuki, galerie zaprojektowano w sposób, który zaskakiwał nawet najlepiej obeznanego ze sztuką zwiedzającego. Cierpiały także dzieła: nie wycierano nawet kurzu nagromadzonego na obrazach; niektóre prace, nigdy niewystawiane, niszczały w magazynach. Okna Luwru były tak brudne, że nie przepuszczały już w ogóle światła - czyszczeniem okien od zewnątrz zajmowało się inne ministerstwo, a stroną wewnętrzną-inne! Mitterrand zreorganizował administrację i przeznaczył fundusze na renowację Luwru - był to jeden z „wielkich projektów" tego prezydenta, który miał na celu odnowienie pomników kultury i cywilizacji Francji. Ministerstwo Finansów opuściło północne skrzydło muzeum, robiąc miejsce dla zbiorów. Zaangażowano architekta I.M. Peia, który zaprojektował nowe i odtąd jedyne wejście do muzeum (patrz LA PYRAMI-DE), zmienił wystrój wielu istniejących galerii i powiększył przestrzeń ekspozycji