Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Na powitanie takiego gościa wyszedł dyżurny oficer. – W imieniu jego królewskiej mości, a łaskawego mi pana – rzekł przybyły, po ceremonialnej zamianie ukłonów, przybywam z pozdrowieniem dla jego ekscelencyi gubernatora Standard-Islandu. – Powierzono mi honor przyjęcia takowego, zanim gubernator nasz zdąży powitać osobiście panującego w Mangii monarchę, – odrzekł oficer. – Jego ekscelencya będzie zawsze mile widzianą, – odpowiedział minister, którego wstrętna fizyonomia, zdaje się być urobioną z chciwości i przebiegłości. Czy stan zdrowotny wyspy jest zadawalniającym? – zapytał po krótkiej przerwie słodkim jakimś głosikiem. – Jak zwykle i teraz nie przedstawia nic do życzenia. – Może jednak tyfus, influenza lub ospa. – Ani nawet epidemiczny katar, panie ministrze, nie trapi zdrową zawsze ludność naszą, – zapewniał wypytywany. – Więc mieszkańcy Standard-Islandu mają zamiar wylądować… – Tak jest, chcemy zwiedzić te wyspy podobnie, jak to czyniliśmy w innych ziemiach Oceanu Spokojnego. – Jego królewska mość, miłościwy pan mój, nie sprzeciwia się temu bynajmniej, jeżeli tylko opłacicie ustanowioną taksę. – Taksę?… Cóż to znaczy? – Och drobnostka tylko! dwa piastry1 od osoby… – Czy to seryo – zapytał zdumiony oficer, który służąc już dwa lata na Standard- Island dotąd nie słyszał nigdzie o podobnych warunkach. – Zupełnie seryo, i w braku uiszczenia tej sumy, nie wpuścimy nikogo na naszą wyspę… Oficer pożegnał sztywnym ukłonem wstrętną postać przybyłego i pośpieszył telefonicznie zakomunikować panu Simoe otrzymaną co dopiero wiadomość. Niemniej zdziwiony komandor udzielił jej bezzwłocznie gubernatorowi wyspy, który zwołał radę, mającą zadecydować o przyjęciu lub odrzuceniu, nigdzie nie praktykowanych warunków. Oburzenie na podobny wyzysk, będący powodem tego, wyłącznie dla miliardowego miasta ustanowionego prawa, było tak wielkie, iż uradzono, że Cudowna wyspa nie zatrzyma się, nietylko u brzegów Mangii, ale nawet u żadnej innej ziemi tego archipelagu. Bezzwłocznie tedy ruszono dalej wśród wielkiej ilości rybackich łodzi najpierwotniejszej budowy, gdyż wyżłobionych tylko w jednym kawale grubego pnia odwiecznych drzew miejscowych, lecz kierowanych przez lud rosły i muskularny, który odważnie puszcza się na głębiny dla połowu wielorybów, dość obfitych w tych stronach oceanu. Bujną zielenią pokryte wyspy, świadczą zdaleka o urodzajności gruntu, tłómacząc zarazem chciwość zaborczej ręki angielskiej. Dnia następnego ukazują się w niewielkiej odległości ziemie Raratonga z pasmem gór, porośniętych aż do wyniosłych szczytów gęstą zielenią lasów, po nad któremi widnieje jeszcze olbrzymi wulkan, wyrzucający gęsty dym i parę. Blisko wybrzeża, w pośrodku wioski, strzelają ku niebu wieżyce pięknej, w stylu gotyckim, świątyni. Jest to kościół protestancki, ognisko misyi angielskich, zkąd rozchodzi się na cały archipelag światło zasad moralności, wraz z potężnym wpływem politycznym. Chociażby rezydujący tu pastor okazał się mniej chciwym na srebrne piastry, Cyrus Bikerstaff nie zamyśla już wcale zbliżać się do wysp jakichkolwiek, zostających chociażby pod pośrednim wpływem Anglii, a na walnem zgromadzeniu rozbierano tegoż dnia jeszcze kwestyę, zmiany planu podróży dla Standard-Island. Bo czyż nie lepiej i przyjemniej zawinąć do brzegów Nowej-Kaledonii i archipelagu Loyalty, gdzie można się spodziewać od władz francuzkich równie przyjemnego powitania, jak na wyspie Taiti? Ale kierując się w tamtą stronę oddanoloby się znacznie od Nowych Hebrydów, więc wiadomość ta wywołuje najwyższa zaniepokojenie wśród malajskich rozbitków, i ktoby był posłyszał wtenczas burzącego się kapitana Sorela, mógłby łatwo powziąć pewne podejrzenia, odnośnie do ukrywanych starannie jakichś planów. Na szczęście jednak dla malajczyków, a na nieszczęście dla Standard-Island, nowe projekta zostały na ogólnem posiedzeniu większością głosów odrzucone, a uchwalono tylko, by owe dwa tygodnie, przeznaczone wyspom Cooka, przepędzić u brzegów Samoa, rozkładających się w północno-zachodnim kierunku. II OD WYSPY DO WYSPY. imo pozornie niczem niezagrożonego spokoju i szczęścia, jakie zapanowało na Standard-Island od czasu mianowicie, gdy jawna nieprzyjaźń rodów i partyi, może pod wpływem uczuć zbudzonych w sercach Waltera i miss Dyany, coraz widoczniej się zacierała, straszna groźba zniszczenia zawisła nad Cudowną wyspą. Bo nie wypadek to żaden, rzucił przebiegłych malajczyków na sztuczną jej ziemię, ale zdawna ukartowana i przeprowadzona intryga