Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Przy klubie istniała sekcja diagnos- tyki społecznej, sekcja teatralna i pla- styczna. Wśród prelegentów i dysku- tantów byli Tadeusz Kotarbiński, Ed- ward Lipiński, Stanisław i Maria Osso- wscy, Paweł Jasienica, Marian Falski, Władysław Tatarkiewicz, Antoni Sło- nimski, Jan Wolski, a z młodszych Jan Józef Lipski, Witold Jedlicki. W zarzą- dzie Klubu Krzywego Koła byli mię- dzy innymi Paweł Jasienica (ostatni przewodniczący), Aleksander Mała- chowski (ostatni wiceprzewodniczą- cy), Jan Józef Lipski (przez wiele lat sekretarz klubu). Na ostatnim zebraniu klubu, l lute- go 1962 roku, filozof marksistowski Adam Schaff mówił o humanizmie. Dyskutanci skrytykowali Schaffa, co było pretekstem do rozwiązania klubu przez władze. Przestało istnieć jedno z niewielu środkowisk intelektualnych, w których wówczas w Polsce była moż- liwa nieskrępowana dyskusja publi- czna. LIT.: Witold Jedlicki, Klub Krzywego Kota, Instytut Literacki, Paryż 1963. 86 klasa robotnicza ZSRR nie przyznał się do zbrodni katyńskiej, zaś los nieprzewiezionych do Griazowca jeńców ze Starobielska i Ostaszkowa pozostał niewyjaśniony. Od wiosny 1940 roku jeńcy ci nie po- zostawili żadnych śladów, uzasad- nione jest więc przypuszczenie, że zgi- nęli w podobny sposób jak jeńcy z Ko- zielska. Gdy mówi się o radzieckiej odpo- wiedzialności za Katyń, niekiedy cho- dzi nie tylko o jeńców z Kozielska, których zwłoki znaleziono w Katyniu, ale także o jeńców ze Starobielska i Ostaszkowa. Oficjalnie w PRL obowiązuje ra- dziecka wersja odpowiedzialności za zbrodnię katyńską, jednak unika się tego tematu wobec zbyt silnych i zbyt powszechnie znanych dowodów obcią- żających ZSRR. W ZSRR w latach siedemdziesią- tych wybudowano w Chatyniu (pisa- nym po angielsku Khatyn) pomnik ofiar zbrodni niemieckich, przed któ- rym składali kwiaty politycy i działa- cze ruchu obrońców pokoju z krajów zachodnich. Zapewne miało to dodat- kowo zamącić sprawę Katynia. W Polsce Katyń uważa się za jedną z wersji radzieckiej polityki wobec Pol- ski, która zmierza do podporządkowa- nia kraju w całości, ale nie unika eks- terminacji potencjalnych przywódców lub obrońców, jeśli mogłoby to ułat- wić podporządkowanie. LIT . Zbrodnia katyńską w świetle doku- mentów, z przedmową Władysława Ander- sa, Londyn 1948 i liczne następne wydania; Zdzisław Jagodziński, The Katyń Biblio- graphy (Books and Pamphlets) - Bibliogra- fia Katynia (książki i broszury), Londyn 1976; Lista katyńską. Jeńcy obozów Ko- zielsk-Ostaszków-Starobielsk zaginieni w Rosji Sowieckiej, opr. Adam Moszyński, Londyn 1949; Janusz K. Zawodny, Deathin the Forest. The Story of the Katyń Forest Massacre, Indiana 1962; Tomasz Harasiuk, Semantyka zbrodni. Nota z 25 kwietnia 1943 i sowiecki sposób myślenia, «Aneks» 1974, nr 6; Stanisław Swianiewicz, W cieniu Katynia, Instytut Literacki, Paryż 1976; Leopold Jerzewski, Dzieje sprawy Katynia, Wydawnictwo Głos, Warszawa 1980, wyd. trzecie: Głos Pubhshing, New York 1983; Alexandra Kwiatkowska-Yiatteau, 1940- -1943. Katyń. L'armee polonaise assasmee, Editions Complexe, Bruxelles 1982. klasa robotnicza. Istnienie tej zbio- rowości ma dwa podstawowe źródła: (1) rzeczywiście istnieją robotnicy, (2) wielu ludzi, często nie będących robot- nikami, mówi o klasie robotniczej. Klasa robotnicza ma więc istnienie częściowo zakorzenione w rzeczywi- stości, a częściowo w tym, co ludzie sądzą o rzeczywistości (te sądy mogą kształtować twórcy ideologii). Głównie w imieniu klasy robotni- czej władzę w Polsce sprawuje partia, która nazywa się robotnicza. Byłoby dziwne, gdyby ta partia stwierdziła, że wie o istnieniu robotników, natomiast nie bardzo wie, czym miałaby być kla- sa robotnicza. Termin klasa robotnicza jest użyte- czny wtedy, gdy to, co dotyczy robot- ników poszczególnych i konkretnych chce się odróżnić od spraw idealnych i słusznych: można strzelać do robotni- ków lub zakazać im zrzeszania się w wybrane przez nich związki zawodowe i sprawować władzę w imieniu kla- sy robotniczej. klasy społeczne - zbiorowości społe- czne odgrywające podstawową rolę w zróżnicowaniu społecznym, których członkowie różnią się dostępem do ważnych dóbr społecznych, takich zwłaszcza jak majątek i władza. Do różnych klas społecznych należą więc (w największym uproszczeniu) bogaci i biedni, rządzący i rządzeni. Opisując zróżnicowanie klasowe można uwzglę- dniać klasy pośrednie, do których na przykład należą ludzie o średnim bo- gactwie lub średniej władzy. Marksiści zwracają zwykle uwagę IVUW;iv;j »,. .. —— . jednocześnie przekonania sprzeczne, należą one jakby do oddzielnych sfer myślenia. Dziennikarz lub działacz polityczny głosi przekonania o rzeczy- wistości sprzeczne z ty m, j ak rzeczywi- stość wygląda, ale nie dopuszcza lub nie w pełni dopuszcza do świadomości wiedzę o tym, że taka sprzeczność za- chodzi. George Orwell nazywał takie stany dwój myśleniem (double-think). Opisano je również we współczesnej psychologii, w której mówi się o spo- sobach łagodzenia konfliktów między głoszonymi przekonaniami i doświad- czeniem. knucie - wyrażenie zapożyczone z ję- zyka oficjalnego, w którym piętnuje się knowania określonych kół i rozu- mie się przez to wszystko, czego rzą- dzący w Polsce („czerwoni") nie lubią. Nie lubią przede wszystkim organiza- cji, porozumień między ludźmi, a więc „firm", które robią coś, co policja chciałaby wykryć, na przykład zbiera- ją na jakiś cel składki lub informacje o prześladowaniach, produkują i rozpo- wszechniają „bibułę", czyli wydawnic- twa niezależne