Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Na konferencję nie zaproszono przedstawicieli żadnego z państw chińskich. Osobny traktat pokojowy z Tajwanem rząd Yoshidy podpisał 25 kwietnia 1952 r. Porozumienie z ChRL, likwidujące stan wojny i ustanawiające stosunki dyplomatyczne, zawarto dopiero 29 września 1972 r. Równocześnie z traktatem pokojowym Japonia podpisała z USA traktat o bezpieczeństwie. Zezwalał on na stacjonowanie na jej terytorium amerykańskich garnizonów w celu "utrzymania międzynarodowego ładu i bezpieczeństwa na Dalekim Wschodzie i zabezpieczenia Japonii przed zbrojnym atakiem z zewnątrz". Wkrótce potem rząd tokijski przekształcił swe rezerwy policji w liczące 152 tysiące ludzi Narodowe Siły Samoobrony; ponieważ formalnie nie była to armia, nie złamano artykułu 9 konstytucji. Nie chcące się wiązać z Tokio państwa Pacyfiku zawarły w przeddzień konferencji osobne układy obronne ze Stanami Zjednoczonymi. Filipiny uczyniły to 30 sierpnia 1951 r., natomiast sojusz USA z Australią i Nową Zelandią (tzw. ANZUS) podpisano l września 1951 r. Kwestią otwartą pozostało zagadnienie stosunków japońsko-radzie-ckich. Wymiana ambasadorów nastąpiła w 1956 r., lecz normalizację uniemożliwiło niezmiennie wysuwane przez Tokio żądanie zwrotu Wysp Kurylskich, uważanych - w przeciwieństwie do innych utraconych obszarów - za terytorium macierzyste Japonii. Jest rzeczą znamienną, że ZSRR nie zdołał zbić kapitału politycznego na podtrzymywanej pamięcią losu Hiroszimy i Nagasaki japońskiej alergii na broń nuklearną, a przekonanie o konieczności zwrotu Kuryli podzielali na Wyspach nawet komuniści. Faktyczny brak wydatków zbrojeniowych (poniżej 1% budżetu, gdy przed wojną sięgały 80%) oraz dostarczające cennych dewiz amerykańskie zamówienia w czasie wojny koreańskiej stały się w Japonii początkiem boomu, wiodącego do narodzin późniejszego "cudu gospodarczego". Przez najbliższe dwadzieścia lat wskaźnik rocznego wzrostu przemysłowego przekraczać miał na Wyspach 9%, mniej więcej dwukrotnie przewyższając analogiczną wartość w przemysłowych krajach Zachodu. 194 Od apogeum zimnej wojny do fazy kryzysów 1949-1963 Koncentracja sit militarnych Nowa doktryna NATO Podczas nowojorskiej sesji Rady Mini sterialnej we wrześniu 1950 r. przyjęta została pierwsza doktryna wojenna NATO, zwana strategią wysuniętych rubieży. Obowiązujące dotychczas plany obrony peryferyjnej przewidywały wycofanie sił zbrojnych Paktu na obrzeża Europy Zachodniej lub linię Renu. Strategia wysuniętych rubieży zakładała natomiast skoncentrowanie działań i sił obronnych na granicy z blokiem wschodnim. Uchwalenie nowej doktryny wojennej zostało powiązane ze zmianami w sferze geopolitycznej i militarnej. Zmiany w dziedzinie geopolitycznej polegały na rozszerzeniu Paktu na nowe państwa członkowskie. 18 lutego 1952 r. do NATO zostały przyjęte Grecja i Turcja, 9 maja 1955 r. zaś Republika Federalna Niemiec2. Obydwa skrzydła Paktu rozdzielała neutralna Szwajcaria oraz Austria, która 15 maja 1955 r. w zamian za odzyskanie pełnej suwerenności przyjęła również status państwa neutralnego. Zmiany w dziedzinie militarnej zostały uchwalone w lutym 1952 r. podczas posiedzenia Rady Ministerialnej w Lizbonie. Siły zbrojne NATO podzielono na dwie kategorie. Rolę tzw. tarczy miały odgrywać lądowe wojska konwencjonalne (ok. pięćdzięciu dywizji), lotnictwo taktyczne i marynarka wojenna - stacjonujące na kontynencie europejskim i podporządkowane Dowództwu Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (ACE). Ich zadanie polegało na powstrzymywaniu sił zbrojnych przeciwnika na wschodnich rubieżach strefy północnoatlantyckiej. Funkcję tzw. miecza miało spełniać strategiczne lotnictwo bombowe USA, nie podlegające ACE. Jego zadaniem było przeprowadzanie uderzeń jądrowych na terytorium przeciwnika. W pierwszej połowie lat pięćdziesiątych nastąpił w Stanach Zjednoczonych niezwykle szybki rozwój technologii nuklearnej i środków przenoszenia broni jądrowej. Efektem tego było zbudowanie 2 31 marca 1954 r. ZSRR, proponując zawarcie ogólnoeuropejskiego paktu o bezpieczeństwie zbiorowym z udziałem USA, zgłosił swoją gotowość przystąpienia do NATO. 7 maja 1954 r. mocarstwa zachodnie odrzuciły tę propozycję. STRUKTURA POLITYCZNA l WOJSKOWA NATO Władze Narodowe __Stali Przedstawiciele | (Ambasadorzy przy NATO) Przedstawiciele Wojskowi przy NATO KOMITET RADA GRUPA PLANOWANIA PÓŁNOCNO- PLANOWANIA OBRONY ATLANTYCKA NUKLEARNEGO KOMITET WOJSKOWY INNE SEKRETARZ KOMITETY GENERALNY Sekretariat Międzynarodowy -s, i;;,