Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Hulka - przedstawiciela Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, który przedstawił wysoce interesujące dane dotyczące przygotowania do pracy niewidomych inwalidów. Podkreślał wówczas, iż liczba inwalidów cywilnych, których kalectwo zostało spowodowane wypadkami lub chorobami (gruźlica, gościec itp.) wyraźnie rośnie. Główny Urząd Inwalidzki czynił starania, aby przywrócić tym ludziom zdolność do pracy i odpowiednio ich przeszkolić". Przez pojęcie przywracalności zdrowia rozumie się powrót chorego chronicznie lub poszkodowanego w wyniku wypadku do pełnego zdrowia i do pracy, którą uprzednio wykonywał. Gdy zaś to jest nie możliwe, to przygotowanie go do takiej pracy, która mu najbardziej odpowiada. Była to pierwsza definicja rehabilitacji zawodowej sformułowana przez A. Hulka. Inspiracją do dalszego rozwoju rehabilitacji zawodowej było wydanie uchwały Prezydium Rządu (29.XI.1950 r.) w sprawie opieki nad inwalidami wojennymi i wojskowymi oraz zarządzenia wykonawcze resortów gospodarczych w sprawie zwiększenia liczby zatrudnionych inwalidów i sprawowania nad nimi opieki. Tę opiekę powierzono zakładowemu instruktorowi, który w ramach swoich obowiązków miał pomagać inwalidom w wyborze pracy, przysposobieniu do niej oraz czuwał nad stworzeniem właściwych warunków w czasie jej wykonywania. 20 Nie wszyscy jednak poszkodowani na zdrowiu mogli podjąć pracę w istniejących zakładach pracy. Stąd też w 1949 roku z inicjatywy A. Hulka powstają spółdzielnie inwalidów, których celem było zatrudnienie osób niepełnosprawnych nie mogących z różnych względów podjąć pracy w zakładach produkcyjnych. Spółdzielnie Inwalidzkie prowadziły m.in. specjalne szkolenie przy-warsztatowe w zakładzie pracy oraz w domu osoby niepełnosprawnej. Kolejnym ważnym krokiem w rozwoju rehabilitacji zawodowej było powołanie służb specjalnych w prezydiach rad narodowych tzw. instruktorów inwalidzkich (1948 r.). Głównym zadaniem tych instruktorów była organizacja zatrudnienia dla poszkodowanych inwalidów. Dzięki temu inwalidzi bywali zatrudnieni nie tylko w zakładach produkcyjnych, lecz także w "usługach", rzemiośle a nawet w rolnictwie. Oprócz tego, służby socjalne miały za zadanie rozwijanie akcji przysposabiania ciężko poszkodowanych inwalidów do pracy zawodowej w domu, w fabrykach i zakładach przemysłowych. Tak wyglądały początki rehabilitacji społecznej w Polsce. Od roku 1959 rozpoczął się rozwój tzw. rehabilitacji przemysłowej, polegającej na usprawnianiu fizycznym i społecznym osób poszkodowanych na zdrowiu, w odpowiednich warsztatach organizowanych bezpośrednio w zakładach pracy (A. Hulek, 1977, s. 544). Pierwsze takie warsztaty powstały w Państwowej Fabryce Wagonów (Pafawag) we Wrocławiu oraz w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu w Warszawie (1959 r.). Istotne znaczenie dla rehabilitacji zawodowej miało Zarządzenie Ministra Oświaty (z 26.VI.1962 r.) w sprawie udostępnienia młodzieży z wadą słuchu, wzroku, narządów ruchu i innymi schorzeniami, kształcenia w szkołach zawodowych (Dz.U. M.O. nr 7,1962). Dało to młodym inwalidom możliwość nauki zawodu we wszystkich szkołach zawodowych. Każdy inwalida po zakwalifikowaniu go do danego typu szkoły przez poradnię psychologiczną oraz po złożeniu egzaminu wstępnego mógł być przyjęty do wybranej szkoły zawodowej. W ten sposób zainicjowano integracyjne kształcenie specjalne. Była jednak -zwłaszcza na wsi - duża grupa młodzieży z dysfunkcją ruchu, co uniemożliwiało uczęszczanie do szkół. Młodzież ta mogłaby się uczyć, gdyby stworzono jej odpowiednie warunki. Szczególne znaczenie dla rozwoju rehabilitacji społecznej miało Rozporządzenie Rady Ministrów (5. V. 1967 r.) w sprawie planowego zatrudniania inwalidów, które określało m.in. obowiązki rad narodowych w zakresie rehabilitacji inwalidów i szczegółowe obowiązki zakładowych instruktorów inwalidzkich. Ponadto Rozporządzenie to postanawiało, iż w dużych zakładach pracy mają działać wewnątrzzakładowe komisje do spraw zatrudnienia i rehabilitacji inwalidów. Zadaniem tych komisji był odpowiedni wybór pracy dla inwalidów oraz sprawowanie nad nimi opieki w toku tej pracy. Komisje te pełniły szerszą i bardziej efektywną opiekę nad poszkodowanymi niż dotychczasowi zakładowi instruktorzy. Dalszym krokiem poprawy sytuacji niepełnosprawnych zatrudnionych w dużych zakładach pracy było Rozporządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac w sprawie organizacji zakładowych ośrodków rehabilitacji przemysłowej. Rozporządzenie to regulowało warunki finansowe i inne, co ułatwiło rozwój rehabilitacji przemysłowej (21.II.1970 r.). Jednakże, nie wszyscy poszkodowani na zdrowiu korzystali z rehabilitacji zawodowej. Wynikało to z różnych przyczyn, najczęściej ekonomicznych. Problem ten likwiduje 27.XII.1974 r. Rada Ministrów. Wydała ona Rozporządzenie, które określało warunki odbywania rehabilitacji zawodowej i zapewniało wypłacanie w tym czasie zasiłku wyrównawczego, wg ustalonych zasad. W myśl tego Rozporządzenia zasiłek wyrównawczy mógł być wypłacany przez dwa lata osobom, które wymagają przekwalifikowania zawodowego z uwagi na zagrożenie chorobą zawodową lub w wyniku uciążliwych warunków w poprzedniej pracy ich stan pogorszył się przez co wymagają powtórnej adaptacji