Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

88. , ; 512 Detente 196M979 recesyjnych nastąpił krótki okres słabego ożywienia (1976-1978), jednakże od 1978 r. stopa wzrostu zaczęła ponownie spadać przy utrzymującej się dużej inflacji (1979-1982: Japonia: 2,8%, ale już Włochy: 21%, Wielka Brytania: 19%, Francja: 12%) i wysokim bezrobociu. Wskutek szybkiego tempa inflacji i stabilizacji cen ropy po pierwszym szoku, malała stopniowo realna wartość nadwyżek zgromadzonych przez kraje OPEC. Spadała również realna cena ropy. W tej sytuacji kraje OPEC zdecydowały się na kolejną serię podwyżek w latach 1979-1980, określaną jako drugi szok naftowy. Podwyżkom tym sprzyjała niepewna sytuacja polityczna na Środkowym Wschodzie - rewolucja islamska w Iranie i wybuch wojny iracko-irańskiej. Oba te kryzysy naftowe przyniosły głębokie przemiany w gospodarce światowej. Podwyżki uderzyły w przemysł stoczniowy, powodując kryzys flot wielkich tankowców. Malała produkcja rafinerii w krajach zachodnich, gdyż państwa OPEC dążyły do zbudowania własnego przemysłu petrochemicznego. Ucierpiał przemysł samochodowy: z 780 tysięcy robotników tej branży zatrudnionych w USA przed kryzysem - do 1980 r. zwolniono około jednej trzeciej. W 1980 r. Stany Zjednoczone po raz pierwszy utraciły prymat produkcji samochodów na rzecz Japonii, wytwarzającej modele zużywające mniej paliwa. Oszczędzanie stało się naczelnym hasłem gospodarki. Rozpoczęto poszukiwania alternatywnych źródeł energii (energia słoneczna, wiatru, destylacja paliwa z trzciny cukrowej). Wzrosło zainteresowanie surowcami wtórnymi. Górnictwo, hutnictwo i przemysł stoczniowy znalazły się w głębokim kryzysie, a centra produkcyjne tych gałęzi przemysłu zaczęły przemieszczać się do obszarów uznawanych dotychczas za peryferyjne. Integracja europejska 1969-1981. Między stagnacją a odnową Niezwykle istotne znaczenie dla dalszego rozwoju integracji miały postanowienia konferencji szefów państw i rządów Wspólnot Europejskich, obradującej l i 2 grudnia 1969 r. w Hadze. Postanowienia te opierały się na tzw. programie dla Europy opracowanym w czerwcu Kryzys polityczny i gospodarczy Zachodu 513 1969 r. przez komisarza Wspólnot Europejskich Hansa von der Groebena. Uczestnicy konferencji uzgodnili podjęcie rokowań z Wielką Brytanią, Irlandią, Danią i Norwegią w sprawie ich przystąpienia do Wspólnot Europejskich. Postanowili również ustalić nowy termin utworzenia samodzielnego budżetu Wspólnot. Podjęli wreszcie decyzję o przygotowaniu planu w sprawie utworzenia do końca 1980 r. unii gospodarczej i monetarnej oraz projektu koordynacji polityki zagranicznej państw Wspólnot Europejskich. Strony zgodziły się też na bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego. Poszerzenie na północ 22 stycznia 1972 r. - po niemal dwuletnich pertraktacjach - podpisano układy o przystąpieniu Wielkiej Brytanii, Irlandii, Danii i Norwegii do Wspólnot Europejskich. Po ich ratyfikacji przez brytyjską Izbę Gmin oraz akceptacji w plebiscycie przez ludność Irlandii i Danii weszły one w życie l stycznia 1973 r. Jedynie Norwegia większością 53,5% głosów odrzuciła w plebiscycie tę szansę i pozostała poza Wspólnotami. Do l lipca 1977 r. nowo przyjęte państwa dostosowały cła na swoje towary do zewnętrznej taryfy celnej państw członkowskich, a do l stycznia 1978 r. ceny na artykuły rolne, włącznie z przyjęciem zobowiązań wynikających z finansowania wspólnej polityki rolnej. Wraz z przystąpieniem nowych państw do Wspólnot Europejskich została zmieniona zasada podziału głosów w Radzie Ministrów obowiązująca przy podejmowaniu uchwał nie wymagających jednomyślności. W wyniku tej zmiany podniesiona została liczba głosów Francji, Republiki Federalnej i Włoch z czterech do dziesięciu, Belgii i Holandii z dwóch do pięciu, Luksemburga zaś z jednego do dwóch. Wielka Brytania otrzymała dziesięć głosów, natomiast Danii i Irlandii przyznano po trzy głosy. Dla uchwał podejmowanych kwalifikowaną większością głosów na zlecenie Komisji Wspólnot Europejskich niezbędne było czterdzieści pięć głosów Rady Ministrów. Natomiast poparcie dla innych uchwał podejmowanych kwalifikowaną większością głosów uwarunkowane zostało dodatkowo ich pochodzeniem od co najmniej sześciu państw członkowskich. 29 lipca 1969 r. Wspólnoty Europejskie przedłużyły na dalsze pięć lat układ z Jaunde o stowarzyszeniu z osiemnastoma państwami 33 - Najnowsza historia świata 514 Detente 196»-1979 afrykańskimi. Ten drugi układ z Jaunde wszedł w życie l stycznia 1971 r. i wygasł 31 stycznia 1975 r. Po przystąpieniu Wielkiej Brytanii do Wspólnot Europejskich uregulowania wymagały również stosunki Wspólnot z krajami Commonwealthu. Po wieloletnich negocjacjach 28 lutego 1975 r. czterdzieści sześć państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP), w tym wszyscy sygnatariusze obu układów z Jaunde, zawarli w Lome (Togo) nowy układ o współpracy ze Wspólnotami Europejskimi. Układ z Lome nie nadawał państwom AKP statusu krajów stowarzyszonych, ale w odróżnieniu od obu układów z Jaunde przyznawał im jednostronne preferencje handlowe i finansowe, nie zobowiązując w zamian do udzielania jakichkolwiek ulg gospodarczych państwom europejskim. Wszedł on w życie l kwietnia 1976 r., po czym 31 października 1979 r. został przedłużony na dalsze pięć lat i rozszerzony na pięćdziesiąt osiem państw AKP, jako drugi układ z Lome. 22 lipca 1972 r. Austria, Szwajcaria, Szwecja, Portugalia i Islandia (od l marca 1970 r. członek EFTA) zawarły ze Wspólnotami Europejskimi w Brukseli porozumienie o utworzeniu strefy wolnego handlu na artykuły przemysłowe. Porozumienie to odnosiło się również do Liechtensteinu, posiadającego od 1924 r. unię celną ze Szwajcarią