ďťż

Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

67. 15 Por. orz. SN z 13 X 1981 r., OSN 1982, póz. 58. 16 W praktyce chodzi najczęœciej o niezgodne z prawem wpływanie na działalnoœć funkcjonariuszy publicznych — orz. SN z 28 IV 1967 r., OSN 1967, póz. 227. § 33. Powstanie i wygaœniecie użytkowania wieczystego 191 IV. Wygaœnięcie użytkowania wieczystego pocišga za sobš następujšce dalsze skutki: 1) wygasajš wraz z nim ustanowione obcišżenia (art. 241 k.c.), np. ustanowiona na tym prawie hipoteka (por. art. 101 ust. o ks. wiecz. i hip.); legę non distinquente należałoby przyjšć, że z mocy art. 241 k.c. obcišżenia na użytkowaniu wieczystym wygasajš również wtedy, gdy prawo to wygasa w wyniku konfuzji, co jednak budzi istotne zastrzeżenia, zwłaszcza, gdy do kontuzji dochodzi przez przeniesienie własnoœci na wieczystego użytkownika, gdy więc zachodzi swoiste przekształcenie użytkowania wieczystego we własnoœć (zob. wyżej §31,1 infine); 2) gaœnie przysługujšce użytkownikowi prawo własnoœci budynków lub innych urzšdzeń, które —jako prawo zwišzane z użytkowaniem wieczystym — dzieli jego los (art. 235 § 2 k.c.); 3) użytkownik ma obowišzek wydać nieruchomoœć właœcicielowi, który może żšdać od niego na zasadach ogólnych odszkodowania za szkody wynikłe z niewłaœciwego korzystania z oddanego mu gruntu. Roszczenie przeciwko wieczystemu użytkownikowi o naprawienie szkód, jak również jego roszczenie o wynagrodzenie za budynki i urzšdzenia przedawniajš się z upływem lat trzech od dnia zwrotu użytkowanego gruntu (art. 243 k.c.). Natomiast roszczenie o wydanie gruntu, co do którego wieczyste użytkowanie wygasło, nie ulega, jako roszczenie windykacyjne dotyczšce nieruchomoœci, przedawnieniu (art. 223 § l k.c. — § 28, V). Rozdział IX PRAWA RZECZOWE OGRANICZONE PRZEPISY OGÓLNE Literatura podstawowa: J. Wasilkowski: Prawa rzeczowe ograniczone. Zasady ogólne, PN 1947,1.1., s. 175; Prawo rzeczowe, s. 199-213; Zarys, s. 139- 151; S. Szer: Nowe prawo rzeczowe, DPP 1947, nr 1-2, s. 47; Z. K. Nowakowski: Prawo rzeczowe, s. 158- 166; J. Kosik: Prawa rzeczowe ograniczone w kodeksie cywilnym i w art. 24 prawa prywatnego międzynarodowego, „Studia Prawnicze" 1970, nr 26-27, s. 58; J. Ignatowicz: Komentarz do k.c., 1.1, s. 668-683; A. Wšsiewicz: System, t. II, s. 597-625; S. Grzybowski: Zarys, s. 139 - 150; S. Rudnicki: Komentarz, s. 375—387; Kodeks cywilny— Komentarz, s. 592-602; E. Gniewek: Prawo rzeczowe, rozdz. XI. § 34. Pojęcie i ogólna charakterystyka praw rzeczowych ograniczonych I. Jak już zaznaczono w § 4, III, jednš z kategorii praw rzeczowych — obok własnoœci i użytkowania wieczystego — stanowiš prawa rzeczowe ograniczone. Charakteryzujš się one tym, że w odróżnieniu od prawa własnoœci, które stanowi podstawowš formę korzystania z rzeczy i daje właœcicielowi — oczywiœcie z zastrzeżeniem obowišzujšcych ograniczeń — pełnię władzy nad rzeczš, zapewniajš uprawnionemu tylko œciœle okreœlony zakres uprawnień względem rzeczy. Jeżeli więc właœciciel może z rzeczš, jako przedmiotem swego prawa, robić wszystko, z wyjštkiem tego, co jest mu zakazane (§11, VI), to sfera możnoœci osoby, której przysługuje ograniczone prawo rzeczowe, jest ograniczona do tych uprawnień, jakie w ustawie sš jej przyznane. Znajduje to wyraz w definicjach ustawowych tych praw, które — odmiennie aniżeli w wypadku własnoœci — okreœlajš pozytywnie iwyczerpujšco uprawnienia, jakie składajš się na treœć każdego ograniczonego prawa rzeczowego. § 34. Pojęcie i ogólna charakterystyka praw rzeczowych ograniczonych 193 Takim właœnie ograniczonym zakresem uprawnień tłumaczy się przyjęty przez kodeks termin „prawa rzeczowe ograniczone". Bywajš też one nazywane „prawami na rzeczy cudzej" (iura in re aliena). Termin ten —choć z innego punktu widzenia oddaje istotę rzeczy — nie jest na gruncie naszego prawa œcisły, prawem bowiem na rzeczy cudzej jest także użytkowanie wieczyste. II. Jak to bliżej wyjaœniono w § 4, IV, w prawie rzeczowym obowišzuje zasada zamkniętej listy (numerus ciausus) praw rzeczowych, która m.in. oznacza, że zainteresowani mogš ustanawiać tylko takie ograniczone prawa rzeczowe, jakie sš przewidziane w ustawie, tzn. w kodeksie cywilnym lub ustawie szczególnej. Ustawa może nadać okreœlonemu prawu charakter rzeczowy bšdŸ wyraŸnie, bšdŸ w ten sposób, że przyznaje mu takie cechy, które łšcznie składajš się na istotę prawa rzeczowego. Nie stanowi w szczególnoœci — według przeważajšcego poglšdu — ograniczonego prawa rzeczowego użytkowanie wieczyste (§ 32, VI). Nie ma też takiego charakteru tzw. użytkowanie górnicze przewidziane w art. 9 i n. prawa geologicznego i górniczego; ponieważ obcišżonej tym prawem własnoœci górniczej nie można traktować jako własnoœci w rozumieniu art. 140 k.c