Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Ponieważ nie była ani biznesmenem, ani inżynierem, nie przyszło mu nawet do głowy, że może mieć rozum. Nawet robotników w swojej fabryce traktował poważniej od niej. W świecie, w którym żył, mężczyźni pragnęli samochodów, kobiety zaś maszyn do szycia. Jednocześnie był bardzo inteligentnym człowiekiem. Będąc synem operatora obrabiarki skończył publiczną szkołę w Manchesterze, a następnie studiował fizykę na miejscowym uniwersytecie. Miał okazję przenieść się do Cambridge i tam kontynuować karierę naukową, lecz nie odpowiadało to jego temperamentowi, w związku z czym podjął pracę w dziale konstrukcyjnym dużej firmy projektowej. W dalszym ciągu jednak pilnie śledził wszelkie nowinki z dziedziny fizyki i mógł bez końca dyskutować ze swoim ojcem - ale nie z Dianą, ma się rozumieć - o atomach, promieniowaniu i reakcji jądrowej. Zresztą Diana i tak zupełnie nie znała się na fizyce. Wiedziała sporo o muzyce, literaturze, a nawet o historii, lecz Mervyn nie przejawiał żadnego zainteresowania tymi dziedzinami kultury, choć lubił filmy i muzykę taneczną. W związku z tym nie mieli żadnych wspólnych tematów. Być może sprawy ułożyłyby się inaczej, gdyby pojawiły się dzieci, ale Mervyn miał już dwoje z pierwszą żoną i nie chciał mieć więcej. Diana była gotowa je pokochać, lecz nie miała okazji, by to uczynić. Ich matka wpoiła im nienawiść do niej, stwarzając wrażenie, iż to Diana ponosi odpowiedzialność za rozpad małżeństwa. Mieszkająca w Liverpoolu siostra Diany miała dwie śliczne dziewczynki, które czesała w kucyki. Diana ku nim właśnie skierowała swe macierzyńskie uczucia. Będzie jej bardzo brakowało siostrzenic. Mervyn z zapałem uczestniczył w życiu towarzyskim, spotykając się często z czołowymi biznesmenami i politykami miasta. Przez pewien czas Dianie również sprawiało to dużą przyjemność. Zawsze lubiła się ładnie ubierać i doskonale prezentowała się w kosztownych strojach, ale przecież życie powinno składać się z czegoś więcej. W związku z tym spróbowała odgrywać rolę czołowej nonkonformistki Manchesteru - paliła papierosy, ubierała się ekstrawagancko, dyskutowała o wolnej miłości i komunizmie. Cieszył ją wyraz zgorszenia pojawiający się na twarzach dostojnych matron, lecz nie dane jej było zaznawać zbyt często tej satysfakcji, gdyż Manchester nie należał do najbardziej konserwatywnych miast, a w dodatku zarówno Mervyn, jak i jego przyjaciele byli liberałami. Odczuwała więc niedosyt, choć często zastanawiała się, czy ma do tego prawo. Zdaniem większości kobiet życie ułożyło jej się nadzwyczaj szczęśliwie; miała przecież solidnego, zamożnego, hojnego męża, piękny dom i tłumy przyjaciół. Powtarzała sobie, że powinna być szczęśliwa... lecz nie była. A potem pojawił się Mark. Usłyszała, jak przed dom zajeżdża samochód Mervyna. Ten doskonale znany odgłos zabrzmiał dzisiaj złowieszczo, jak ryk niebezpiecznej bestii. Drżącą ręką postawiła patelnię na gazowym palniku. Mervyn wszedł do kuchni. Był oszałamiająco przystojny. W jego czarnych włosach pojawiły się już pasemka siwizny, ale tylko dodawało mu to uroku. Był wysoki i w przeciwieństwie do większości przyjaciół nie zaczął tyć. Nie odznaczał się próżnością, lecz Diana troszczyła się o to, by zawsze nosił dobrze skrojone, ciemne garnitury i drogie białe koszule, ponieważ chciała, żeby wyglądał na człowieka sukcesu, którym w istocie był. Teraz drżała z przerażenia na myśl o tym, że Mervyn dostrzeże na jej twarzy grymas świadczący o poczuciu winy i zażąda wyjaśnień. Pocałował ją w usta, ona zaś z zażenowaniem oddała pocałunek. Czasem obejmował ją i kładł ręce na jej pośladkach; ogarniało ich wtedy podniecenie i biegli czym prędzej na górę do sypialni, zostawiając w kuchni przysmażający się obiad. Ostatnio jednak takie przypadki zdarzały im się coraz rzadziej, a dzisiaj, dzięki Bogu, nie miał na to ochoty. Pocałował ją tylko z roztargnieniem i natychmiast odwrócił się od niej. Zdjął marynarkę, kamizelkę, krawat i kołnierzyk, podwinął rękawy, po czym umył ręce i twarz nad kuchennym zlewem. Miał szerokie barki i silne ramiona. Niczego nie wyczuł. Nic dziwnego, przecież jej nie "widział". Po prostu była, tak jak stół albo krzesła. Nie musiała niczego się obawiać. Mervyn na pewno nie zorientuje się tak długo, dopóki mu wszystkiego nie powie. Jeszcze nie teraz - pomyślała. Rzuciwszy ziemniaki na skwierczący olej posmarowała chleb masłem i zaparzyła dzbanek herbaty. Wciąż jeszcze była roztrzęsiona, lecz starała się to ukryć. Mervyn, pogrążony w lekturze Manchester Evening News, w ogóle nie zwracał na nią uwagi. - Mam w fabryce cholernego rozrabiakę - powiedział, kiedy postawiła przed nim talerz