Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Innym uproszczeniem jest lanny zamiast 'lniany' 861. W zakresie rzeczowników męskich i nijakich niektóre wahania w użyciu końcówek tłumaczą się interesującymi zmianami fonetycznymi, np. tamtoho krila obok toho krili, służyło Juria 66 obok wid sond w rymie do otivory wikond, pisław zajad itp. W dat. sg. bywają końcówki -owi, -ewi obok -ewy, np. Bohowi, hospodarewi 36, panyczewy, korowajewy 361. W instr. sg. końcówki są normalne, np. ditoczkom, hrebińcem, pawianym percom zawołoczena 'piórkiem'. W loc. sg. masc. i neutr. występują końcówki oboczne: 1) -owi, -ewi z dat. sg., np. po konykowi, po woronomu 51, po pużarewi, po pużarewy 39; 2) -u, np. na łomu, po nebu 29, w tychońkim brodu, w wysznewym sadu 52, zwykle po -k tematowym, np. w sterynku, po zarińku, na sitnyczejku 114, w serpanoczku, w stebnyczku; 3) -i z prasł. -e, np. w łuzi, pry tuzi 52, w ohni, iv mori, po świetim Dusi — kożusi 390, na orysi 195; 4) -y z prasł. -i, np. w jeczmeny 19, na kony, na poły, na nebesy 131, na stilcy itp. Podobnie w loc. sg. fena. np. na zemły 32, na hilcy, ale normalnie: pry tuzi, po łanyni, na kałyni, na pełeicni, po żernyci, po wiaczci, na tij hruszeczd itp. W voc. sg. m., np. Hospody Boże na nebesy 131, oj, saracze każe kuczmo, steły sia zełeny horosze. łedinyku itp. W nom. -acc. pl. masc, np. worożenki, tyi popy, bojary i Wirmiane 67, chłopci woławare, bujny witrowe, szarty dożczowe, szajni dożdżowe, pislałabym pisłońki, tokmyt wołyki, zdybaje barany i iviwci. W rodzaju nijakim np. wu-dwudiata, nebesa ale pidut hołosy popid nebesy. W gen. pl. np. stado % konej, ditej ne znakomyto, z trech dunajiic, z simy młyny w muka. W dat. pl. np. mołodiatom, bidniakam, światom luodorszczam. W instr. pl. np. żukowynamy, płatoczkamy, patynkamy, wikonciemy, na wzór polski zapisano: syhotami, pawolokami. W loc. pl. obok normalnej końcówki -ach trafił się archaizm: w worotich — w czobotich 233. Rzeczowniki żeńskie w nom. sg. zmieniają końcówkę -'o po miękkich tematach na -e, np. sestrycie, wodycie, Marysunie, albo dalej na -i np. piszła Marysi 127; w gen. sg. np. świeży ne suczat, do makinki; w dat. sg. np. mołodszoj sestrynci 610; w acc. sg. np. maciu rnuki, otwory maty pekarniu — wedemo ty sikarniu,; w voc. sg. trafił się przykład neńci moja 201 zamiast nenciu, częste są przykłady zwykłe: babko, matinko utko, lubaja priczko itp., zdarza się brak osobnej formy, np. nasza panna! Interesujące wa- nania występują w Łuj^un^t; nwu. ^g** u|"ua i^xax± j^^łu^^** **.^. moczułoju swytka zszyta, nad uiodoju nad topoju, z witcem z matkoju — z wsioju czeuladkoju 11, występują liczne formy skrócone, np. sijała połę drobnow żemczuhow, z tobow, sywow zazuleńkow, pid la-wow, kołodkow zamknena 217, dobroic dołew, nad kernycew ¦— nad studenyceiv 98, usew czeladkow. Skrócenie może być też innego typu np. połowyno', dobreńko' dołeńko' 605 oznaczone przecinkiem u góry, albo kreską, np. wsió czeladkoju 124. Niezwykłe są formy z rękopisu księdza Łotockiego, np. 2 jasnojew zorojew 397, z wodojew, z tobojew 397 dorohojow 373, za naszojow mołodojow, za mnojow. Wyraźne są ślady liczby podwójnej w rodzaju żeńskim i nijakim, np. buło dwi diwońci krasnych 199, dui zazułeńci w jaczmeny 19. Formy te rozszerzyły się też na połączenia z try, sztyry, np. try seli 640, try fasci masła, try śivici usukau 121, sztyry myły, trye czernyczeńci 12 'zakonnice', try zahadońci 127. W instr. du. obok przykładu udaryw krylciema 401 w połączeniu z licznikiem dwoma występuje uogólniona forma nom. -acc. du., np. z dwoma wedercy 79, z dwoma wikoncy 26, dwoma jableczky 26. W rodzaju męskim brak osobnej końcówki dualu, np. dwa pcczynki, buło dwa paribki kraśni 199, try płużeńki, try lisy 640. Wyraz tato może łączyć się z orzeczeniem w pluralis, np. buły, znajszły. W zakresie przymiotników trafiają się formy rzeczownikowe, np. driben dożdżyk 41, z dawnych dawen buwało, sam mołod — sam mołodejkij 65. Warto wskazać wahania końcówek w nom. sg., np. stary, mołody, krasny, kiń worony, kowany pojas, wouk hołodny, durny, święty itp. obok grecznyj panyczu, szerokyj łyst, czornyj pu-żarec, sadok zełenyj, rasom raszenyj, dobryj weczer 103; podobnie w rodzaju żeńskim, np. resna kałynojka, swytka zszyta, zołota Haska, rojowa suknia, zora jasnaja 128 obok form pełnych, np. lubaja priczko. W rodzaju nijakim częstsze są formy pełne, np. obok krasne kijło jest żowtoje kijło, kudroje pywo, młyenskoji kołońkó, w sa-moji połudneńko 218. Końcówka gen. sg. może się skracać, np