Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Bejlerbej Rumelii otoczony był własnym doradczym diwanem, w którego skład wchodzili: defterdar, teskerdży (zarządca kancelarii diwanu) i członkowie timar-skiego defterhani. czyli zarządu ziem lennych. W posiadaniu defterhani znajdowały się księgi i regestra skarbowe, zwłaszcza dotyczące lenn. Ejalet Rumelii dzielił się w XVI w. na 23 sandżaki, zwane także z arabska live. Były to podstawowe jednostki terytorialne tureckiego zarządu cywilnego i wojskowego. Na czele sandżaku stał sandżak-bej, zwany również mir i live. W późniejszym okresie, w XVII—XVIII w., naczelnicy sandżaków nosili czasem godność paszy, wyższą od tytułu beja, a okręgi, którymi 126 zarządzali, nazywano wówczas paszałykami. Sandżak-bejów mianował sułtan przez wydanie beratu (dokumentu nominacyjnego) na wniosek bejlerbeja. Przysługiwało im prawo posiadania największych lenn zwanych hasa. Sandżak dzielił się na wijalety, czyli subasziłyki, składał się z okręgów sądowych, zwanych każą lub kadiłyk, na którego czele stał kadi (sędzia), i okręgów administracyjnych, zwanych nahije. TURECKI SYSTEM LENNY Cała ziemia w państwie należała do sułtana i zwana była ziemią mirijską. Jedynie nieliczne posiadłości, zwane miulk, stanowiły dziedziczną własność tureckiej arystokracji rodowej. Na ziemi państwowej siedzieli chłopi chrześcijanie i muzułmanie, którzy mieli prawo rozporządzania nią, sprzedawania i dziedziczenia jej jedynie wówczas, gdy uprawiali ją i płacili z niej wszystkie powinności. Ziemia sułtańska podzielona była na lenna oddawane w wieczyste lub czasowe posiadanie feudałom. Państwo nie traciło władzy nad chłopami należącymi do danego lenna, lecz przekazywało jedynie w ręce prywatne część opłacanej przez nich renty feudalnej. Największe lenna nadawane prawem wieczystym zwane były hasa i przynosiły 100000 akczi dochodu (akczi — turecka moneta srebrna). Otrzymywali je członkowie rodziny sułtańskiej, zasłużeni wyżsi dowódcy wojenni i wielcy feudałowie tureccy. Na wieczne czasy nadawane były również wakufy — posiadłości, które otrzymywały muzułmańskie fundacje lub religijne instytucje charytatywne: meczety, szkoły duchowne, przytułki dla starców, domy zajezdne tzw. karawan sera e, szpitale. Wakufy mogły być nadawane nie tylko przez państwo, lecz również przez osoby prywatne posiadające ziemie dziedziczne lub wieczyste lenna. Lenna oddawane w posiadanie czasowe dzieliły się na trzy kategorie: hasa — ponad 100000 akczi dochodu, ziamet — ponad 20000 akczi dochodu, timar — do 20000 akczi dochodu. Posiadacze lenn zobowiązani byli do pełnienia służby w armii lub w administracji. Tracili dochody w wypadku ustania tej służby. Nie mieli też prawa sprzedaży, zamiany lub przekazania synowi posiadanego lenna. Akt nadania (berat) określał, jakie daniny i powinności ma prawo ściągać użytkownik lenna od chłopów. Najliczniejszą grupę lenników tureckich stanowili spahijowie — rycerze zobowiązani do służby konnej. W wypadku niestawiennictwa na wyprawę spahi tracił swe lenno. W XVI w. istniały w Rumelii 9274 lenna, z tego 940 ziametów i 8334 timarów. Należały one przeważnie do spahijów. Początkowo'część spahijów wyznawała chrześcijaństwo. Byli to dawni bojarzy bułgarscy. Z czasem jednak dla utrzymania swej pozycji społecznej chrześcijanie--spahijowie zmuszeni zostali do przejścia na islam i wynarodowili się. Prawa chłopów do ziemi ograniczone były koniecznością opłacania zgody feudała na wszelkie ważniejsze transakcje związane z ziemią i jej uprawą. Chłopi pozbawieni byli również prawa opuszczania ziemi. Renta feudalna, którą dzieliło się państwo z lennikami, opłacana była 127 przeważnie w naturze, rzadziej w pieniądzu. Wysokość jej dochodziła do 1/3 części plonów. Do najpoważniejszych obciążeń należał podatek pogłówny (haracz) oraz dziesięciny. Miasta należące do wielkich lenn opłacały poza rentą feudalną również daniny od targu (pazur) i wytwórczości oraz cła i kary. Minimalne znaczenie miała renta odrobkowa