Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.
Komitet nr 2 z bankierem Owen D. Youngiem (1874-1962) na czele miał ustalić drogi prowadzące do ponownego ściągnięcia kapitału obcego do Niemiec. W pracach analitycznych brali udział znani bankierzy i finansiści amerykańscy: Harriman, Herbert Hoover, Tomasz Lamont, John Forster Dalles i inni. Komitety pracowały od stycznia do kwietnia 1924 r. Eksperci przybyli też do Niemiec i spotkali się z finansistami niemieckimi. Opory polityków francuskich złamano przy pomocy nacisku ekonomicznego. Francja ponosiła wielkie straty w czasie okupowania Zagłębia Ruhry. Ponadto była ona uzależniona od USA na skutek zadłużenia wojennego. W dniu 9 IV 1924 r. Komitet Dawesa przedstawił sprawozdanie, które przyjęto jako plan uzdrowienia sytuacji gospodarczej Niemiec. Plan Dawesa został przyjęty i akceptowany także przez polityków niemieckich. Przewidywał on udzielenie Niemcom specjalnej pożyczki stabilizacyjnej, zmniejszanie rocznych sum odszkodowań, powołanie Banku Rzeszy oraz systemu transferowego. Pożyczka wynosiła 200 mln dolarów. W ślad za nią do Niemiec napłynęło wiele kapitału inwestycyjnego z różnych krajów. Roczne sumy spłat obniżono z 3 do 1 miliarda marek. W latach następnych sumy te stopniowo rosły, tak że w latach 1929/1930 znów miały dojść do sumy 2,5 mld marek. Nowy plan nie ustalał globalnej sumy spłat ani terminu do kiedy te spłaty miano realizować. Oddawał on Niemcy na długi czas w uzależnienie od kapitału zagranicznego. Powołano Bank Rzeszy z dr Hialmarem Schachtem (1877-1970) na czele. Powołano Radę Generalną Banku. Na 14 członków, Niemców było tylko 7, ale statut przewidywał, że decyzje mogła ona podejmować tylko większością 10 głosów. Do podjęcia decyzji niezbędne były co najmniej 3 głosy ekspertów zagranicznych. Powołano 5-osobowy Komitet Transferowy, który miał analizować sytuację finansową Niemiec i decydować czy przewidziane sumy można ekspediować za granicę czy też należy je zatrzymać, by nie szkodzić gospodarce niemieckiej. Tworzyli go eksperci zagraniczni (Amerykanin, Anglik, Francuz, Włoch, Belg) z generalnym agentem reparacyjnym na czele. Na stanowisko Generalnego Agenta Reparacyjnego powołano Owena Younga, a następnie Parkera Gilberta. Niemcy przyjmując plan musiały dać specjalne gwarancje i zabezpieczyć spłatę pożyczek. W Niemczech powstała wielka opozycja zwalczająca idee planu głosząc, że uzależnia on Niemcy od zagranicy i jest dla Niemiec szkodliwy. Streseman zwalczając te zastrzeżenia głosił, że na razie jest on korzystny. Natomiast kiedy ujawnią się jego nagatywne skutki będzie można go ponownie renegocjować. Przyjęcie planu Dawesa oznaczało wielką porażkę polityki Francji wobec Niemiec. Sytuacja ekonomiczna Francji uległa znacznemu pogorszeniu. Wartość franka spadła. Dług publiczny Francji wzrósł z 38 mld franków w 1914 r. do 265 mld franków w 1924 r. Rząd był zmuszony podnieść podatki o około 20% oraz obniżyć pensje urzędników. Część społeczeństwa już w latach 1922-1923 protestowała przeciwko polityce rządu Poincaro wobec Niemiec. Protesty te narastały, wzmacniając wpływy opozycji lewicowej. Polityka antyniemiecka rządu została skompromitowana, a wraz z nią kompromitacji uległa polityka prawicy francuskiej. Do głosu doszły siły lewicowe reprezentowane przez socjalistów i radykałów. W dniu 11 V 1924 r. przeprowadzono wybory do parlamentu. Wygrał je tzw. Kartel Lewicy (329 do 214 mandatów). Nowy parlament zmusił A. Milleranda do ustąpienia ze stanowiska prezydenta przed upływem kadencji. 13 VI 1924 r. prezydentem republiki został radykał Gaston Doumergue (1863-1937). Stanowisko szefa rządu objął Edouard Herriot' (1872-1957). Objął on też tekę ministra spraw zagranicznych. Nowy rząd aprobował zmianę polityki zwycięskich mocarstw wobec Niemiec, przeprowadził amnestię i wycofał wojska francuskie z Zagłębia Ruhry. W grudniu 1924 r. nawiązał stosunki z ZSRR, uznając to państwo de iure. Nowy rząd szukał możliwości dobrego ułożenia stosunków nie tylko z Niemcami i ZSRR ale też z innymi państwami, nastawiając się na aktywizowanie Ligi Narodów. Podobne zmiany nastąpiły też w Wielkiej Brytanii, która od początku postulowała złagodzenie polityki wobec pokonanych Niemiec. W lutym 1923 r. rząd brytyjski wynegocjował redukcję zadłużenia wojennego w Stanach Zjednoczonych. Zadłużenie to zmniejszono o 39%. Pozostały dług rozłożono na 62 raty roczne. W skali rocznej obciążenie to wyniosło 35 mln funtów. 6 XII 1923 r. przeprowadzono nowe wybory. Przyniosły one znaczny sukces Partii Pracy. W styczniu 1924 r. utworzono rząd Partii Pracy (mniejszościowy). Po raz pierwszy w historii Wielkiej Brytanii na czele rządu stanął socjalista James Ramsay MacDonald (1866-1937). Socjaliści byli pacyfistami i rzecznikami nowego ułożenia stosunków w Europie. Przyspieszali rokowania w sprawie reparacji niemieckich oraz nawiązali rozmowy z ZSRR. 2 II 1924 r. rząd brytyjski nawiązał z ZSRR stosunki dyplomatyczne uznając to państwo de iure, a 1 sierpnia 1924 r. podpisał z ZSRR układ handlowy. Także w Niemczech postanowiono odwołać się do opinii publicznej przeprowadzając wybory. Dokonano tego 4 maja 1924 r. Na 59,1 mln mieszkańców Rzeszy, uprawnionych do udziału w wyborach wzięło udział 38,4 mln. Najwięcej głosów i mandatów uzyskała SPD. Zdobyła ona 6 mln głosów i 100 mandatów