Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze.

Raptem pod sufitem zamajaczyła gigantyczna głowa blondyna. - Torkil? - programista przecierał oczy. - Co gały wybałuszasz? Nie wyglądam chyba tak źle? - Nie, nie, Harry - postarałem się przybrać normalny wyraz twarzy. Wyciągnąłem rękę w prawy górny róg i zmniejszyłem ekran. Buźka rozmówcy trochę się skurczyła. - Wypróbowuję tylko - chrząknąłem - nowy walktel. - O! Pan Aymore ma za dużo pieniędzy? - roześmiał się. -.W takim razie upraszam o łaskawą pamięć. - O tobie nigdy nie zapominam, przyjacielu drogi. - Zrobiłem głupią minę. - No dobra, tylko tyle od ciebie chciałem. Urządzonko sprawne. Skrzywił się. - Ładnie, ładnie. Budzi, żeby powiedzieć do widzenia. Nie chciało mi się pracować. Postanowiłem nie sprawdzać poczty, tylko wejść w sieć ot tak, z czystej ciekawości, jak za starych dobrych czasów. Miałem ochotę na Dream Space: pohasać Talismanem, zarobić nieco wirtualnego brzdęku... Ale zanim otworzyłem stronę gry, zaskoczyła mnie reklama. Większość sieciowców instaluje filtry ograniczające spam, jednak moja profesja wymaga nieustannego śledzenia rynku. Znalazłem się w powietrznym tunelu: miałem wrażenie spadania i wznoszenia się, pędziłem w przód i w tył jednocześnie. Tylko gry dają możliwość łączenia sprzecznych odczuć. Dał się słyszeć męsko-żeński wielogłos: - Otchłań... Otaczająca przestrzeń ułożyła się w litery. - ...to nie jest zwykły świat. Zawirowałem. Albo świat zawirował. Nie byłem pewien. - Chcesz sprawdzić, czy naprawdę jesteś twardzielem? Prawdziwym, nie udawanym? - Poczułem przyspieszenie, za moment zaczęło mnie wyhamowywać. Czy może odwrotnie. - Myślisz, że wiesz, kim jesteś? - Pojawiło się lustro. Zobaczyłem swoją twarz, która gwałtownie odmłodniała, zmieniła się w oblicze dziecka, by po chwili zakwitnąć siatką zmarszczek i przekształcić się w maskę mumii. - Sądzisz, że panujesz nad sobą? Wydaje ci się, że znasz swoje myśli? - Coś odkształciło mi głowę i wywróciło na lewą stronę. Zupełnie jak po wypiciu połowy Johnny Walkera. - Oto świat interaktywny, elastyczny, dopasowujący się do ciebie jak bioubranie! Co pomyślisz, to się staje! - Przede mną pojawiła się butla wypełniona bursztynowym płynem. - Czego się boisz, to się pojawia! - Poczułem migrenowy ból głowy, typowy dla stanów przepicia. - Czego pragniesz, to cię kusi! - Zobaczyłem karafkę pełną świeżej, zmrożonej wody. Nieźle mnie skołowało. Zamiast gołej panienki, dzbanek ha dwa o. - Nas możesz oszukać, ale nie oszukasz siebie! Powietrzny tunel przekształcił się w wirującą galaktykę zbitą z fioletowej materii, nade mną zamajaczyło błękitne niebo. - Nowa wielopoziomowa gra... - wpadłem w dziurę i rozpocząłem opętańczy lot w czarną czeluść. Nie powstrzymałem okrzyku przerażenia. Przed oczami zamajaczył płonący napis: „Otchłań!” - Sprawdź, co w tobie siedzi! Czy ciocie i wujkowie mieli rację? Nagle znalazłem się na przyjęciu sprzed lat. Urodziny. Obrzydliwe matrony: ciocia Hortensja i Hiacynta kręcące nalanymi twarzami, karcące surowym wzrokiem: „Co z ciebie wyrośnie?” - Czy rację miałeś Ty? Inne wspomnienie. Kradnę jabłka z plantacji sąsiada. Goni mnie mechadog. Ustawiam biper i otwieram magnetyczne ogrodzenie skleconym w domu wytrychem. Strażnik chwyta w zęby wabik, przechodzę przez otwór i zamykam go od drugiej strony. - A może prawda jest jeszcze inna? - Przed oczami wiruje fioletowa mgła. - My tego nie wiemy. Wiesz to Ty. Tyle, że nie jesteś jeszcze świadom! To gra inna riiż wszystkie, bo każdy spotyka w niej co innego... - Stałem w gabinecie przed wielkim lustrem oprawionym w złote rzeźbione ramy. - Samego siebie! Reklamówka skończyła się. Potrząsnąłem głową. Jak żyję, czegoś podobnego nie widziałem. Są gry historyczne, strategiczne, science fiction, fantasy, sportowe, pararzeczywiste, ale żeby wymyślić coś takiego? Cóż - przetarłem oczy, usuwając powidoki - w sumie zawsze było to możliwe. Wywoływanie wspomnień, skojarzeń, powiązań, jak w hipnozie. Trzeba było tylko kogoś, żeby na to wpadł. I wychodzi, że już ktoś taki się znalazł. Wyciągnąłem półprzeźroczystą rękę, by wejść na stronę Dream Space. Zawahałem się. Czy jestem prawdziwym twardzielem? Uśmiechnąłem się półgębkiem. Pewnie, że tak! Menu zawieszone było nad powoli obracającą się masą powietrza. Zdziwiło mnie ograniczenie wyboru płci: tylko drzwi dla pań. - Jestem mężczyzną... - rzuciłem w powietrze. - To pewne? - spytał wielogłos. - Nieomal w stu procentach. - Więc nie musisz się obawiać czasowej odmiany... Rozejrzałem się za źródłem głosu. Wiedziałem, że to bez sensu. - Szukasz nas? - chór zaniósł się śmiechem. - Jesteś pewien, że to gra dla ciebie? Zmarszczyłem brwi. - Co to do diabła ma zna... - Podpisz dokument